Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii

Gry

Magazyn CCXXXVI

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks DriveThruRPG.com Skapiec.pl

Nowości

growe

więcej »

Zapowiedzi

growe

więcej »

‹Kung Fu›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKung Fu
Data produkcjilipiec 2009
Wydawca Kuźnia Gier
EAN5908264496223
Info4-8 graczy
Cena34,90
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Moje kung fu jest lepsze niż twoje!
[„Kung Fu” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kontrola nad ciałem i umysłem, równowaga ducha i fizyczności. Opanowanie wszystkich aspektów walki, mistrzostwo w licznych stylach. Czy to może być tematem gry imprezowej? Oczywiście, że tak. W dodatku podczas rozgrywki będziemy radośnie wykrzykiwać „Kung Fu!”.

Kamil Sambor

Moje kung fu jest lepsze niż twoje!
[„Kung Fu” - recenzja]

Kontrola nad ciałem i umysłem, równowaga ducha i fizyczności. Opanowanie wszystkich aspektów walki, mistrzostwo w licznych stylach. Czy to może być tematem gry imprezowej? Oczywiście, że tak. W dodatku podczas rozgrywki będziemy radośnie wykrzykiwać „Kung Fu!”.

Dziękujemy wydawnictwu Kuźnia Gier za udostępnienie egzemplarza gry na potrzeby recenzji.

‹Kung Fu›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKung Fu
Data produkcjilipiec 2009
Wydawca Kuźnia Gier
EAN5908264496223
Info4-8 graczy
Cena34,90
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W „Kung Fu” wcielamy się w role uczniów, mających zaimponować mistrzowi swoim stylem walki, pokazując odpowiednie układy ciosów. By to było możliwe, potrzebne są dwie talie: talia ciosów z kartami symbolizującymi style żurawia, małpy, tygrysa, kraba i smoka (ten ostatni jednoczy wszystkie style i zastępuje je w konfiguracjach uderzeń) oraz talia układów, podzielona na sekwencje ciosów za jeden punkt, dwa i cztery. Oczywiście skala punktowa wynika z trudności zgromadzenia na ręce kart potrzebnych do wykonania odpowiedniego układu. Im wyższy poziom, tym więcej ciosów należy wykonać, a tym samym więcej kart w tym samym stylu należy zagrać.
Gra ma wyjątkowo banalne, a zarazem ciekawe zasady. Każdy z graczy otrzymuje pięć kart stylów na rękę, na stole zaś wystawione są trzy układy, po jednym z każdego poziomu trudności. Naszym zadaniem jest teraz w rezolutny i przewrotny sposób wymieniać się z graczami w celu uzbierania kart z odpowiednimi symbolami. W czasie wymiany nie obowiązuje kolejka (rozwiązanie podobne jak w „Wiochmen Rejserze”). W tym mobilizującym chaosie musimy się przekrzykiwać, odpowiednio argumentować swoje propozycje handlowe, a przede wszystkim powinno nam zależeć na skupieniu. Dlaczego? A dlatego, że w czasie wymiany możemy zostać oszukani. Podczas przeprowadzania transakcji z wypiekami na twarzy nie zawsze spojrzymy, jaką kartę wyciąga w naszą stronę przeciwnik. Gdy jej tylko dotkniemy, transakcja zostaje zatwierdzona i może się okazać, że otrzymaliśmy coś zupełnie innego niż się spodziewaliśmy. Takie drobne oszustwo jest jedną z dwóch cech charakterystycznych dla tej gry, tuż obok rozgrywki w czasie rzeczywistym.
Jeżeli uda nam się zgromadzić na ręce karty potrzebne do wykonania danej sekwencji ciosów, krzyczymy: „Kung Fu!”. Następnie układamy całą kombinację w odpowiedniej kolejności (wskazaną przez strzałkę na karcie). Gdy gracze potwierdzą, iż nie popełniliśmy błędu, zabieramy kartę układu i odkładamy na bok. Wszyscy zawodnicy dobierają do 5 kart i odkrywany jest nowy układ. W razie pomyłki jednak jesteśmy zmuszeni odrzucić karty ciosów i czekać do momentu, aż ktoś zrealizuje którąś z sekwencji. Dopiero teraz możemy dobrać 5 kart i włączyć się do gry. Gra toczy się do czasu, gdy jedna z tali układów (za jeden, dwa lub cztery punkty) się skończy. Gdy to nastąpi, zliczamy punkty z kart wykonanych układów i w zmaganiach zwycięża osoba z najwyższą ilością punktów.
„Kung Fu” ma kilka minusów, które wyraźnie mi przeszkadzały. Nie licząc już minimalnej liczby czterech graczy, pojawiają się początkowo dość duże przestoje. Gracze nie od razu chętnie się wymieniają, a dynamika gry bardzo wtedy szwankuje. Nawet nie dlatego, że grający nie dają żadnych propozycji, wręcz przeciwnie – zbyt je roztrząsają. Produkt ten wymusza momentami na graczach, by zachowywali się alogicznie, wbrew zdrowemu rozsądkowi. Mam tu na myśli wymienianie się kartami, które prawie stanowią jeden z układów na stole. Gdyby nie takie zagrania, często trwałby impas w grze. To trochę jak w czasie rozgrywki w „kuku”, gdy mamy już uzbieraną prawie całą sekwencję i zaczynamy nagle zbierać coś całkowicie od nowa. Kolejnym minusem jest fakt, że nie ma jednoznacznego sygnału, kto pierwszy wykrzyknął „kung fu”. W „Prawie dżungli” jest totem, w „Pacce na muchy” zawsze któryś z graczy ma rękę pod spodem – a w tej grze? Pierwszeństwo w okrzyku „kung fu” jest sprawą umowną. Ostatnia rzecz, którą uważam za mocno nietrafiony pomysł, to propozycja odrzucania części kart układów, gdy jest mniejsza liczba graczy. Jeżeli to zrobimy, zepsujemy balans gry i mechanika wtedy może się całkiem posypać.
Co natomiast wyróżnia "Kung Fu" (a przyznam, że sięgnę po tę pozycję jeszcze nie raz)? Nie spotkałem się jeszcze z grą, w której można tyle krzyczeć, oszukiwać i wywoływać chaos. Poza tym im większe zamieszanie, tym większa zabawa i tym szybciej rozgrywka się posuwa do przodu, zaś wyżej wymienione minusy przestają mieć znaczenie. Także gdy do grupy zaznajomionych graczy dołączy nowicjusz, bardzo szybko nadrobi braki i zacznie równie agresywnie oferować wymiany co starzy wyjadacze. Oczywiście zacznie również korzystać z harmidru i będzie oszukiwał. Następną rzeczą, która daje wiele frajdy, to właśnie interakcja na bardzo wysokim poziomie. Jest ona dużo większa niż w wielu innych grach imprezowych, gdyż odbywa się na poziomie „wszyscy ze wszystkimi”.
Reasumując, „Kung Fu” jest grą dobrą. Co prawda nie jest tak przełomowa jak „Prawo dżungli” czy też „Tabu”, jednak broni się na tyle, by stała się dla nich alternatywą. Dlatego z czystym sumieniem będę sięgał po „Kung Fu” częściej niż po „Palce w pralce”, mimo że ocenę stawiam taką samą.
koniec
31 marca 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zapiski niedzielnego gracza: Śmierć jest tylko początkiem
Miłosz Cybowski

2 VI 2024

„Dead Cells” z pewnością zasługuje na uwagę każdego fana platformówek i gier spod znaku roguelike i metroidvania.

więcej »

W świecie pdf-ów: See you Space Cowboy
Miłosz Cybowski

18 V 2024

Nie jest to może najlepsze wprowadzenie do systemu, ale z pewnością trafi do graczy, którzy nie boją zmierzyć się ze złożoną mechaniką wspierającą rozgrywkę w stylu znanym z anime. „Cowboy Bebop” to przecież klasa sama w sobie i, sądząc po tym zestawie startowym, gra fabularna prezentuje się o wiele lepiej niż serialowa adaptacja Netflixa.

więcej »

Niech się mury pną… na boki
Wojciech Gołąbowski

11 V 2024

Dobrze dobrana historyjka fantasy stojąca za planszówką „Zamki Caladale” (oraz ładne grafiki na kafelkach) przydaje grze dużo sympatyczności. Gdyby tylko podsumowywanie punktów nie było tak żmudne…

więcej »

Polecamy

See you Space Cowboy

W świecie pdf-ów:

See you Space Cowboy
— Miłosz Cybowski

Wyrzuty sumienia kanciarza
— Miłosz Cybowski

Więcej, ciekawiej i za darmo
— Miłosz Cybowski

Starzy Bogowie nie śpią
— Miłosz Cybowski

Typowe miasto
— Miłosz Cybowski

Gnijący las
— Miłosz Cybowski

Roninowie pod zaćmionym słońcem
— Miłosz Cybowski

Księga wiedźmich czarów
— Miłosz Cybowski

Pancerni bez psa
— Miłosz Cybowski

Słudzy Pana Rozkładu
— Miłosz Cybowski

Zobacz też

Tegoż autora

W trzy lata do potęgi
— Kamil Sambor

Innowacyjny rozwój gry karcianej
— Kamil Sambor

Wojna z prawdziwym rozmachem
— Kamil Sambor

Zbuduj, zasiedl, wymrzyj
— Kamil Sambor

Fantastyczna menażeria
— Kamil Sambor

Noc w muzeum
— Kamil Sambor

Groooaaarrr… nom… nom…
— Kamil Sambor

Samotność poza planszą
— Kamil Sambor

Sese Seko Mobutu vs Moise Czombe
— Kamil Sambor

Uduchowiona logika
— Kamil Sambor

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.