Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXVI

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Lucka sprawa #2

Esensja.pl
Esensja.pl
Dwa lata temu ktoś obliczył, że w Polsce wychodzi jeden komiks dziennie. Dzisiaj, jak sądzę, liczba ta poszła znacznie w górę.

Dominik Szcześniak

Lucka sprawa #2

Dwa lata temu ktoś obliczył, że w Polsce wychodzi jeden komiks dziennie. Dzisiaj, jak sądzę, liczba ta poszła znacznie w górę.
Wraz z nią pojawił się równie prężny ogrom krytyków, recenzentów, działaczy itp. Papierowych, kserowanych, medialnych, internetowych... Wszelkiej możliwej maści dosłownie!
Cóż, zalał nas deszcz, więc i grzyby powstać musiały.
Nowocześni recenzenci (piszę "nowocześni", bo spłodził ich XXI wiek) grzeszą na każdym komiksowym kroku. A największym z ich grzechów głównych jest nadużywanie jednego słowa. Słowa, które już i tak samo w sobie jest wystarczającym nadużyciem.
Jest nim "pseudoartyzm" (plus pochodzące od niego lub doń nawiązujące: "pseudobuntownicy", "artystyczne pierduły", "poziom zinowy" etc.). Poruszyło mnie troszeczkę to bezstresowe używanie popularnego przedrostka, w dodatku w połączeniu ze słowem "artyzm".
Nie wnikając w istnienie na naszym rynku komiksu artystycznego, którego ów pseudoartyzm miałby być nieudolną imitacją, zastanowiło mnie, jakie jest zastosowanie tego określenia w praktyce. I sądząc z kontekstów, w jakich "pseudoartyzm" zazwyczaj się pojawiał, owo zastosowanie ograniczało się do zinów i magazynów, które (na tle szeroko dostępnych obecnie komiksów rozrywkowych) stanowią spuściznę ery "przedboomowej". I to spuściznę w całej jej okazałości - w postaci czarno białej, często eksperymentalnej krótkiej formy, w wielu przypadkach bardzo osobistej, zindywidualizowanej...
Kilkanaście lat temu, kiedy komiks w Polsce miał się jeszcze niemrawo, takie właśnie komiksy dominowały w zinach, magazynach. Wciągające bardziej formą niż treścią; tworzone z myślą o szufladzie lub o publikacji w niskonakładowym pisemku; czasem robione na poziomie, czasem nie; czasem zrozumiałe, w większości przypadków jednak trudne do pojęcia. A skoro trudne do pojęcia to - przyjmując optykę teoretyków "pseudoartzmu" - pseudoartystyczne. Tyle że jakie wyznaczniki charakteryzują ów tajemniczy "pseudoartyzm"? Czy można tak powiedzieć np. o tym, czego nie rozumiemy? Co nam się nie podoba? A może o tym, co wydaje się dla nas banalne?
Nieliczne ziny, które wówczas trwały w takiej formule, nie wyszły z niej do dzisiaj. Po to w końcu są zinami, by stanowiły jakąś alternatywę wobec suchej oficjeli, by propagowały komiks (lub też "krótką formę" - jak zwał, tak zwał) nieco bardziej osobisty od tego, co dostępne na rynku. Jak widać, bardziej osobisty = pseudoartystyczny. Lecz czy nie jest to nadużycie? Czy wszelacy recenzenci nie przesadzają, kiedy psioczą na komiks zinowy, osobisty oraz - co ważne - przeznaczony do wąskiego grona odbiorców, którym taki rodzaj lektury najwyraźniej odpowiada? Czy nie rżną z siebie głupa, kiedy tak zupełnie nieostrożnie i bezmyślnie łączą "pseudo" z "artyzmem" w przypadku utworów zupełnie zindywidualizowanych? Mogę zrozumieć, że są tacy, którzy po prostu tego typu komiksu nie lubią, lecz nie potrafię pojąć, skąd u nich pomysł, by go gnoić?
Jeśli zaś chodzi o "pseudoartyzm" w magazynach, to sprawa jest prostsza. Otóż, oficjalnie wychodzące czasopisma, wyzbyte tych indywidualnych zapędów zinowych, prezentując komiksy krótkie, czarno - białe, estetyką nawiązujące do zinów, mogą uprawiać co najwyżej "pseudorozrywkę". Bo są przedsięwzięciami na szeroką skalę, nastawionymi na pozytywny wydźwięk wśród czytelni. A aplauz wśród publiki zapewnić może jedynie publikacja komiksów prostych, lekkich, rozrywkowych... Na artyzm nie ma tam zwykle miejsca, więc i o "pseudoartyzmie" mowy być nie może... W grę wchodzi jedynie ta nieszczęsna "pseudorozrywka", którą w natłoku słowotwórczych dziwactw sam właśnie stworzyłem...
I - na Odyna! - być może tędy droga! Mamy demokrację, mamy wolność słowa, więc ciągnijmy dalej temat komiksowego słowotwórstwa! Stwórzmy własną nowomowę! Oczekujmy "kontrartyzmu" i spodziewajmy się "alternatywnej rozrywki"! Nie bądźmy zaściankowi i ukujmy pojęcia "pseudorozrywkowej subalternatywy", "alterformatu A4" oraz "kontralbumu"! A nade wszystko uleczmy chorobę "komercją artystyczną"! "Amatorską rewolucją"! Do dzieła, o prężny ogromie krytyków, recenzentów, działaczy itp. Papierowych, kserowanych, medialnych, internetowych!
Zalał nas deszcz i ściany komiksowej Polski grzyb zżera powoli.
koniec
1 września 2003

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Komiksowe Top 10: Kwiecień 2024
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

22 V 2024

W jubileuszowym 25 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, król mógł być tylko jeden! I kompletnie zdeklasował konkurencję.

więcej »

Niekoniecznie jasno pisane: Ambasadorka pokoju
Marcin Knyszyński

19 V 2024

Sporo już pisałem o Batmanie i Supermanie, przyszła więc w końcu pora wspomnieć o „tej trzeciej”. Księżniczka Diana, alias Wonder Woman, to najważniejsza kobieca postać w DC Comics, z tradycją sięgającą aż do roku 1941 – trzy lata po Kryptończyku i dwa lata po mrocznym rycerzu pojawia się ona, wojowniczka z Rajskiej Wyspy i jej ambasadorka w świecie ludzi. Sześćdziesiąt trzy lata po debiucie bohaterki, niejaki Greg Rucka rozpoczął jeden z najlepszych okresów w jej komiksowym życiu – całość jego (...)

więcej »

Po komiks marsz: Maj 2024
Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

14 V 2024

Końcówka maja to oczywiście Komiksowa Warszawa i to wydarzenie widać bardzo dobrze w zapowiedziach premier wydawców. Premier szykuje się bardzo dużo, poniżej zwracamy uwagę na część z nich.

więcej »

Polecamy

Ambasadorka pokoju

Niekoniecznie jasno pisane:

Ambasadorka pokoju
— Marcin Knyszyński

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Z tego cyklu

Lucka sprawa #5
— Dominik Szcześniak

Lucka sprawa #4
— Dominik Szcześniak

Lucka sprawa #3
— Dominik Szcześniak

Tegoż autora

Lucka sprawa #1
— Dominik Szcześniak

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.