Magazyn ESENSJA nr 9 (XII)
listopad 2001




poprzednia stronapowrót do indeksunastępna strona

Autor Konrad R. Wągrowski
  Nie rozum, lecz serce

Zawartość ekstraktu: 100%
Plakat filmu
Plakat filmu
Lubię czytać książki przy światłach świątecznej choinki.
Lubię spać długo w sobotni poranek.
Lubię oglądać chmury z okna samolotu.
Nie lubię oskrobywać oszronionych szyb samochodu.
Nie lubię stać w korkach i kolejkach.
Nie lubię, gdy ktoś oprócz mnie wsiada do windy.
Lubię, gdy film podtrzymuje moją wiarę, że kino jest sztuką, może skłonić do wzruszeń, może zachwycać.
Lubię myśleć podczas seansu, że chciałbym, aby film trwał, trwał, trwał jak najdłużej, bo chcę nadal oglądać jego bohaterów.
Lubię takie filmy jak "Amelia".

Nie wierzcie recenzjom, w których piszą, że w filmie tym dziewczyna odmienia życie innym ludziom. Nie, ona tylko robi dla nich coś dobrego, miłego, ważnego. Być może odmieni to życie Madelaine, gdy fałszywy list od męża uwolni ją od poczucia winy. Ale może ożywi jedynie swego ojca i zachęci do odwiedzenia różnych miejsc, bo o odmienieniu życia trudno już w jego przypadku mówić. Albo po prostu zachwieje tylko życiem Josepha i Giny przez jakiś czas, po którym i tak powrócą do swej zgryźliwości i kłótni. To dobre uczynki, których efekt jednakże nie musi być pewny, a działanie długofalowe. Dotyczą jedynie
Furorę robią we Francji ogrodowe inscenizacje
Furorę robią we Francji ogrodowe inscenizacje "Władcy Pierścieni"
kilku osób, które Amelia spotka na Montmartre. Ale działanie Amelii jest niebywale pomysłowe, oryginalne, zabawne, sprawiające przyjemność nie tylko obdarowywanym, ale także Amelii i widzom. Ci ostatni w trakcie filmu coraz bardziej oczekują kolejnych pomysłów Amelii - a gdy listonosz zbliża się do furtki domu ojca Amelii, cała sala kinowa śmieje się, zastanawiając się, jakie miasto krasnal ogrodowy odwiedził tym razem.

Z każdą minutą film wciąga coraz bardziej. Śledzimy losy Amelii w dzieciństwie, nie rozumiejąc jeszcze, ku czemu zmierza ta historia, ale już przejmując się losami dziewczynki. Oglądamy jej śledztwo, poszukiwanie właściciela odnalezionej szkatułki pełnej dziecięcych skarbów. Wreszcie śmiejemy się z tego, jak Amelia miesza w życiu spotykanych przez nią ludzi i śledzimy strach Amelii przed własnym szczęściem i jej ucieczki od niego.

Przy całym mistrzostwie realizacji zdarzało się jednak, że Jeunet stawiał kamerę zbyt blisko aktorów
Przy całym mistrzostwie realizacji zdarzało się jednak, że Jeunet stawiał kamerę zbyt blisko aktorów
Z punktu widzenia sztuki filmowej nie wnosi może Amelia niczego nowego, choć nie można też całości niczego zarzucić. Piękny, spokojny Paryż, nieprawdziwy Paryż, z którego reżyser usunął cały zgiełk i hałas, przyciąga i zaprasza. Zdjęcia, jak to w filmach Jeuneta, ciekawe są i nastrojowe. Aktorstwo - znakomite, zwłaszcza rola główna - piękna Audrey Tatou pasuje do niej idealnie. Muzyka Yanna Tiersena też świetnie wkomponowuje się w fabułę. W porównaniu do poprzednich dokonań Jeuneta, "Amelia" jest niewątpliwie spokojniejsza, mniej wizjonerska niż "Delicatessen" i "Miasto zaginionych dzieci", ale bardziej ciepła, pogodna i chyba bliższa sercu widza od owych wcześniejszych filmów.

Jest w tym filmie wiele znakomitych scen i pomysłów. To właśnie wspomniana już podróż krasnala dookoła świata, to pomysł zbierania podartych zdjęć z automatów, to rozmawiające meble w pokoju Amelii, to słowa Stalina z ekranu telewizora o prawie Amelii do zrujnowania sobie życia, jeśli tylko będzie tego chciała.

Śmierć i dziewczyna. Nie ma z czego żartować.
Śmierć i dziewczyna. Nie ma z czego żartować.
"Amelia" to baśń. Baśń tocząca się w nieistniejącym miejscu (Paryż Jeuneta jest niemal równie prawdziwy jak odległa galaktyka). Baśń, której nie powinno się oceniać według prawideł sztuki filmowej, fabuły, gry aktorskiej i tym podobnych. Bowiem baśń, podobnie jak poezja (ciekawe czy film spodoba się miłośnikom poezji?) nie powinna być odbierana rozumem, lecz sercem. Nie logiką, lecz uczuciami. I do nich właśnie odwołuje się "Amelia" - pokazuje ludzi nieprzystosowanych do naszego świata, oryginalnych, czegoś szukających, których jednak jesteśmy w stanie zrozumieć i się z nimi utożsamić. Pokazuje, że ludzie tacy jak Amelia Poulain i Nino Quincampoix, inni, też mogą być szczęśliwi. Pokazuje wagę drobnych uczynków. Ukazuje, że świat jest ciekawy i piękny. Pokazuje, że własne szczęście zależy od ciebie i czasem bywa w zasięgu ręki. Bawi. Przywołuje uśmiech. Zachęca do tańca po zakończeniu seansu.

Nie wolno nie obejrzeć tego filmu.



"Amelia" (Le Fabuleux destin d'Amelie Poulain)
Francja/Niemcy 2001
Reżyseria: Jean-Pierre Jeune
Scenariusz: Jean-Pierre Jeunet, Guillaume Laurant
Muzyka: Yann Tiersen
Obsada: Audrey Tautou, Mathieu Kassovitz, Flora Guiet, Amaury Babault, Yolande Moreau, Serge Merlin, Urbain Cancelier, Dominique Pinon
Czas: 120 minut

poprzednia stronapowrót do indeksunastępna strona

40
powrót do początku
 
Magazyn ESENSJAhttp://www.esensja.pl
redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.