- Zgadza się - wtrąca Jack. - Okradamy tylko banki, i to wcale nie tak często, jak mówią. A kim jest ten szlachetny mały człowiek? - Połaskotał dzieciaka pod brodą. Mały był naprawdę gruby; wyglądał jak W. C. Fields.
- To Buster - wyjaśnia Deelie Francis.
- Prawdziwy z niego wielkolud, co? - Jack uśmiechnął się. Miał krew na zębach. - Ile ma lat? Pewnie ze trzy?
- Prawie dwa i pół - informuje z dumą pani Francis.
- Naprawdę?
- Tak, ale jest duży jak na swój wiek. Proszę pana, dobrze się pan czuje? Jest pan okropnie blady. I ma pan krew na...
Wtedy odzywa się Johnnie:
- Jack, możesz schować ten wóz między drzewami? - Pokazał na starego forda stolarza.
- Jasne - zgadza się Jack.
- Dasz sobie radę, z kapciem i tak dalej?
- Mowa. Tylko... strasznie chce mi się pić. Pani... Francis, ma pani coś do picia?
Kobieta odwróciła się i pochyliła - nie było jej łatwo z tym słoniowatym dzieckiem na rękach - i wyciągnęła z tyłu termos.
Przejechało obok nas kilka następnych aut. Ludzie w środku machali do nas, więc też pomachaliśmy w odpowiedzi. Ciągle uśmiechałem się od ucha do ucha, starając się wyglądać tak homerowato, jak tylko mógł wyglądać Homer. Bałem się o Jacka i nie wiedziałem, jak w ogóle może się utrzymać na nogach, nie mówiąc o przechyleniu termosu i połknięciu jego zawartości. Kobieta powiedziała mu, że to mrożona herbata, ale chyba nie słyszał. Kiedy oddał jej termos, po policzkach płynęły mu łzy. Podziękował, a ona znowu zapytała, czy dobrze się czuje.
- Teraz tak - mówi Jack. Wsiadł do pechowego forda i wjechał w krzaki. Wóz podskakiwał na dziurawej oponie, którą przestrzelił Johnnie.
- Czemuś nie przedziurawił tylnej, bałwanie? - Jack mówił z gniewem, zdyszanym głosem. Potem wtoczył auto między drzewa i na chwilę zniknął nam z oczu, ale po chwili wyszedł wolnym krokiem, patrząc pod nogi jak starzec idący po lodzie.
- Dobra - odzywa się Johnnie. Na kółku z kluczykami odkrył koniczynkę i bawił się nią w taki sposób, że wiedziałem na pewno, że pan Francis nigdy już nie zobaczy swojego forda. - Skoro jesteśmy przyjaciółmi, pojedziemy razem na małą przejażdżkę.
Johnnie prowadził. Jack siedział na miejscu pasażera. Ja wcisnąłem się do tyłu razem z Francisami i usiłowałem wywołać uśmiech na twarzy prosiaka.
- Kiedy dojedziemy do następnego miasteczka - informuje Johnnie Francisów - wysadzimy was i damy pieniądze na autobus, tyle, żeby starczyło na bilet tam, dokąd chcieliście jechać. Samochód zabierzemy. Nie uszkodzimy go i jeżeli nikt go nie ostrzela, będzie jak nowy, gdy dostaniecie go z powrotem. Jeden z nas zadzwoni do was i powie, gdzie będzie wóz.
- Nie mamy jeszcze telefonu - odzywa się Deelie. Właściwie szlochała. Sprawiała wrażenie kobiety, której raz na dwa tygodnie trzeba przetrzepać skórę, żeby cycki jej nie opadały. - Jesteśmy na liście oczekujących, ale ci ludzie od telefonów grzebią się jak muchy w smole.
- Wobec tego - ciągnął dobrodusznie Johnnie, w ogóle niezbity z tropu - zadzwonimy na policję, a oni dadzą wam znać. Ale jeśli będziecie jęczeć, nie zobaczycie więcej swojego wozu na chodzie.
Pan Francis kiwał głową, jak gdyby wierzył w każde słowo. I pewnie wierzył. W końcu miał do czynienia z gangiem Dillingera.
Johnnie wjechał na stację Texaco, zatankował do pełna i kupił wszystkim napoje gazowane. Jack wypił butelkę oranżady winogronowej jak człowiek umierający z pragnienia na pustyni, ale kobieta nie chciała dać napoju Paniczowi Prosiakowi. Ani łyczka. Dzieciak wyciągał ręce i ryczał.
- Nie może pić przed lunchem - wyjaśnia Johnniemu. - Co panu jest?
Jack opierał głowę o szybę z boku i miał zamknięte oczy. Pomyślałem, że znowu zemdlał, ale się odezwał:
- Niech pani każe bachorowi się zamknąć albo ja to zrobię.
- Chyba pan zapomniał, czyj to samochód - mówi pani Francis z godnością.
- Daj mu tej oranżady, dziwko - Johnnie na to. Ciągle się uśmiechał, tylko zupełnie inaczej. Spojrzała na niego i zaraz zniknął jej z twarzy rumieniec. I tak Panicz Prosiak dostał swoją butelkę Nehi przed lunchem. Dwadzieścia mil dalej wysadziliśmy ich w jakimś miasteczku i popruliśmy w stronę Chicago.
- Facet, który żeni się z taką kobietą, zasługuje na wszystko, co go potem spotyka - zauważył Johnnie. - A spotyka go sporo.
- Ona zadzwoni na policję - odzywa się Jack, nie otwierając oczu.
- Nie zadzwoni - odpowiada Johnnie jak zawsze pewny siebie. - Będzie jej żal pięciu centów.
I miał rację. Przed Chicago widzieliśmy tylko dwa radiowozy, obydwa jechały w przeciwnym kierunku i żaden nie zwolnił, żeby się nam przyjrzeć. Znowu fart Johnniego. A Jack - wystarczyło na niego spojrzeć, żeby wiedzieć, że jego fart szybko się kończy. Zanim dojechaliśmy do centrum Chicago, zaczął majaczyć i rozmawiał ze swoją matką.
- Homer! - odzywa się Johnnie z takim błyskiem w oku, który zawsze mnie bawił. Popatrzył na mnie jak flirtująca dziewczyna.
- Co? - odpowiadam, częstując go takim samym spojrzeniem.
- Nie mamy dokąd jechać. Jest gorzej niż w Saint Paul.
- Jedźmy do Murphy'ego - mówi Jack, nie otwierając oczu. - Chcę zimnego piwa. Chce mi się pić.
- Do Murphy'ego - zgadza się Johnnie. - Wiesz co, to całkiem niezły pomysł.
Murphy to był irlandzki bar w South Side. Trociny na podłodze, podgrzewacz do żarcia, dwóch barmanów, trzech wykidajłów, sympatyczne dziewczyny przy barze i pokój na górze, do którego można je było zabrać. Na zapleczu było więcej pokoi, gdzie czasem spotykali się ludzie, żeby zaczekać, aż się wokół nich uspokoi. Znaliśmy cztery takie miejsca w Saint Paul, ale w Chicago tylko dwa. Zaparkowałem forda Francisów w bocznej alei. Johnnie siedział z tyłu z naszym majaczącym przyjacielem - jeszcze nie byliśmy gotowi nazywać go naszym umierającym przyjacielem - który opierał głowę o jego ramię.
- Wejdź i przyprowadź mi Briana Mooneya - prosi Johnnie.
- A jak go nie będzie?
- To nie wiem - mówi Johnnie.
- Harry! - krzyczy Jack, prawdopodobnie zwracając się do Harry'ego Pierponta. - Ta kurwa, co mi ją zafundowałeś, sprzedała mi francę!
- Idź - mówi do mnie Johnnie, łagodnie gładząc Jacka po głowie jak matka.
Okazało się, że Brian Mooney był w barze - znowu fart Johnniego - i dostaliśmy na noc pokój, chociaż kosztował dwieście dolarów, czyli dość dużo, zwłaszcza że z okna widzieliśmy tylko boczną aleję, a toaleta znajdowała się na końcu korytarza.
- Chłopaki, jesteście ugotowani na amen - informuje nas Brian. - Mickey McClure wyrzuciłby was na ulicę. W gazetach i radiu nie mówią o niczym innym tylko o Little Bohemia.
Jack usiadł na łóżku w rogu, z piwem i papierosem. Zimne piwo cudownie przywracało mu siły; był już prawie przytomny.
- Lesterowi udało się uciec? - zapytał Mooneya. Popatrzyłem na niego, kiedy się odezwał, i zobaczyłem coś strasznego. Kiedy Jack zaciągał się lucky strikiem, z dziury z tyłu płaszcza wylatywał obłoczek dymu jak indiański sygnał.
- Masz na myśli Chłopaczka? - odezwał się Mooney.
- Lepiej nie mów tak o nim w jego obecności - powiedział Johnnie, uśmiechając się szeroko. Cieszył się, że Jack oprzytomniał, ale chyba nie widział tego obłoczka dymu unoszącego się z jego pleców. Ja też wolałbym tego nie widzieć.
- Postrzelił paru federalnych i uciekł - rzekł Mooney. - Co najmniej jeden z federalnych nie żyje, może dwaj. W każdym razie tym gorzej dla was. Możecie tu dzisiaj przenocować, ale do jutra po południu musicie się zmyć.
Wyszedł. Johnnie zaczekał parę sekund, a potem pokazał drzwiom język jak mały dzieciak. Roześmiałem się - Johnnie zawsze umiał mnie rozśmieszyć. Jack też próbował się śmiać, ale zaraz przestał. Za bardzo go bolało.
- Pora wyciągnąć cię z tego płaszcza i zobaczyć, jak to wygląda, wspólniku - powiedział Johnnie.
Trwało to z pięć minut. Zanim Jack został rozebrany do podkoszulka, wszyscy trzej byliśmy zupełnie spoceni. Kilka razy musiałem zatykać Jackowi usta, żeby stłumić jego wrzask. Całe mankiety miałem we krwi.
Na podszewce płaszcza była tylko czerwona rozetka, ale koszula przemokła do połowy, a podkoszulek całkowicie. Z lewej strony, tuż pod łopatką, Jack miał guzek z dziurą w środku, coś w rodzaju małego wulkanu.
- Dosyć - odzywa się Jack z płaczem. - Dosyć, proszę.
- Już dobrze - mówi Johnnie, znowu gładząc Jacka po głowie. - Już skończyliśmy. Możesz się położyć. Prześpij się. Musisz odpocząć.
- Nie mogę - mówi. - Za bardzo boli. Boże, gdybyście wiedzieli, jak to boli! Chcę jeszcze jedno piwo. Tylko nie dawajcie tyle soli. Gdzie jest Harry, gdzie jest Charlie?
Chyba chodziło mu o Harry'ego Pierponta i Charliego Makleya - Charlie uczył Harry'ego i Jacka, kiedy byli jeszcze smarkaczami.
- Znowu zaczyna - mówi Johnnie. - Trzeba mu sprowadzić lekarza i ty to zrobisz, Homer.
- Jezu, Johnnie, to nie moje miasto!
- Nie szkodzi - Johnnie na to. - Jak ja wyjdę, wiesz, co się będzie działo. Zapiszę ci nazwiska i adresy.
Skończyło się na jednym nazwisku i adresie, a kiedy tam dotarłem, okazało się, że wszystko na nic. Lekarz (konował, którego misją było dokonywanie aborcji i wypalanie kwasem linii papilarnych) dwa miesiące wcześniej uszczęśliwił się na śmierć, aplikując sobie laudanum według własnego pomysłu.
Zostaliśmy w tym parszywym pokoju na zapleczu Murphy'ego jeszcze pięć dni. Pokazał się Mickey McClure i próbował nas wyrzucić, ale Johnnie pogadał z nim tak, jak tylko on potrafi - kiedy omotał kogoś swoim czarem, nie sposób mu było odmówić. Poza tym płaciliśmy. Piątej nocy czynsz wynosił już cztery stówy i nie mogliśmy nawet zaglądać do baru, żeby nikt nas nie zobaczył. I tak nikt nas nie widział i o ile wiem, gliny też nigdy się nie dowiedziały, gdzie spędziliśmy te pięć dni pod koniec kwietnia. Ciekawe, ile Mickey McClure zarobił na tym interesie - więcej niż tysiaka. Robiliśmy już banki, z których zabieraliśmy mniej.
Chodziłem po różnych mistrzach skrobanek i artystach od zmiany wyglądu. Żaden z nich nie chciał przyjść obejrzeć Jacka. Za bardzo się gotuje, mówili. To były najgorsze dni ze wszystkich, jeszcze dziś niechętnie o tym myślę. Powiedzmy, że poczuliśmy z Johnniem na własnej skórze, co czuł Jezus, kiedy Piotr wyparł się Go trzy razy w Ogrodzie Oliwnym.
Przez jakiś czas Jack miał okresy majaczenia i przytomności, a potem już prawie ciągle majaczył. Rozmawiał z matką i Harrym Pierpontem, później mówił o Boobiem Clarku, słynnym pedale z Michigan City, którego wszyscy znaliśmy.
- Boobie próbował mnie pocałować - powtarzał w kółko jednej nocy Jack, aż myślałem, że zwariuję. Johnnie jakby nie zwracał na to uwagi. Siedział obok Jacka na łóżku i głaskał go po włosach. Wyciął mu w podkoszulku kawałek materiału w miejscu, gdzie była dziura po kuli i cały czas smarował ją merkurochromem, ale skóra zrobiła się już szarozielona i z dziury zaczęło cuchnąć. Wystarczyło poczuć ten zapach, żeby oczy zaszły łzami.
- To gangrena - powiedział Mickey McClure, kiedy wpadł po czynsz. - Już po nim.
- Wcale nie - odparł Johnnie.
Mickey nachylił się, opierając tłuste ręce o kolana. Powąchał oddech Jacka jak gliniarz sprawdzający pijanego, a potem się odsunął.
- Lepiej szybko znajdźcie lekarza. Czuć w ranie, to źle. Ale jak czuć w oddechu... - Mickey pokręcił głową i wyszedł.
- Niech spierdala - rzekł do Jacka Johnnie, głaszcząc go po głowie. - Co on może wiedzieć?
Jack nie odpowiedział. Spał. Kilka godzin później, gdy obaj z Johnniem też poszliśmy spać, Jack leżał na skraju łóżka, bredził coś o Henrym Claudym, naczelniku Michigan City. Nazywaliśmy go Ja-Bóg, bo zawsze było Ja-Bóg to, Ja-Bóg tamto. Jack wrzeszczał, że zabije Claudy'ego, jeżeli nas nie wypuści. Ktoś zaczął walić w ścianę i krzyczeć, żebyśmy uciszyli tego gościa.
Johnnie usiadł obok Jacka, zaczął do niego mówić i jakoś go uspokoił.
- Homer? - mówi po chwili Jack.
- Słucham, Jack.
- Zrobisz sztuczkę z muchami? - pyta.
Zdziwiłem się, że pamiętał.
- Bardzo bym chciał - mówię - ale tu nie ma much. W tej części kraju sezon na muchy jeszcze się nie zaczął.
Cichym i ochrypłym głosem Jack zanucił:
- Może na was tak, ale na mnie mucha nie siada. Mam rację, Chummah?
Nie miałem pojęcia, kim jest Chummah, ale skinąłem głową i poklepałem go po ramieniu. Było lepkie i rozpalone.
- Masz rację, Jack.
Miał fioletowe cienie pod oczami i zaschniętą ślinę na wargach. Zaczął już tracić na wadze. Czułem też jego zapach. Zapach moczu, jeszcze nie taki zły, i zapach gangreny, okropny. Jednak Johnnie nie dawał po sobie poznać, że w ogóle cokolwiek czuje.
- Przejdź się na rękach, John - powiedział Jack. - Tak jak kiedyś.
- Za chwilę - odrzekł Johnnie. Nalał mu wody do szklanki. - Najpierw to wypij. Musisz sobie zwilżyć gwizdek. Potem zobaczę, czy jeszcze umiem przejść się po pokoju do góry nogami. Pamiętasz, jak biegałem na rękach po fabryce koszul? Jak pobiegłem do bramy, zamknęli mnie na dołku.
- Pamiętam - potwierdził Jack.
Johnnie nie chodził tej nocy na rękach. Zanim przytknął szklankę do ust Jacka, biedak znowu zasnął z głową na ramieniu Johnniego.
- Umrze - powiedziałem.
- Wcale nie - odrzekł Johnnie.
Następnego dnia rano zapytałem Johnniego, co robimy. Co możemy zrobić.
- Dostałem od McClure'a jeszcze jedno nazwisko. Joe Moran. McClure mówi, że był pośrednikiem w porwaniu Bremera. Jak złoży Jacka do kupy, będzie dla mnie wart tysiąc.
- Ja mam sześćset - powiedziałem. I byłem gotowy je oddać, ale nie dla Jacka Hamiltona. Jack już nie potrzebował lekarza; teraz bardziej przydałby mu się ksiądz. Zrobiłbym to dla Johnniego Dillingera.
- Dzięki, Homer - rzucił. - Wrócę za godzinę. Tymczasem popilnuj małego. - Johnnie powiedział to jednak z posępną miną. Wiedział, że jeżeli Moran nam nie pomoże, będziemy musieli pojechać do miasta. To by znaczyło, że trzeba będzie zabrać Jacka do Saint Paul i spróbować tam. Wiedzieliśmy, co może oznaczać powrót kradzionym fordem. Była wiosna 1934 roku i wszyscy trzej - ja, Jack i zwłaszcza Johnnie - byliśmy na liście "wrogów publicznych" J. Edgara Hoovera.
- Powodzenia - mówię.
|
|