powrót do indeksunastępna strona

nr 10 (XLII)
grudzień 2004

 Enki Bilal: Twórczość pozakomiksowa
Po płodnym okresie lat siedemdziesiątych Enki Bilal stworzył zaledwie kilka albumów komiksowych. Przyczyna takiego stanu rzeczy jest prosta: komiks jest tylko jedną z wielu dziedzin jego artystycznej działalności.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Kino
W 1989 roku odbyła się premiera filmu „Bunker Palace Hotel” (w rolach głównych: Jean-Louis Trintignant i Carole Bouquet) przedstawiający epizod nieznanej wojny w nieznanym mieście, którą elita nieznanego reżimu spędza w bunkrze. Niestety, hałasy dobiegające z powierzchni ziemi są coraz bardziej niepokojące, podobnie jak aktywność oddziałów rebeliantów oraz zachowanie służących – androidów. O tym filmie, będącym pierwszą przymiarką artysty do kina, pisze szerzej w swoim artykule Wojtek Birek.
Drugim filmem Bilala był „Tykho Moon” z roku 1996 (równolegle wydany został album z ilustracjami pt. „Tykho Moon – livre d’un film” („Tykho Moon – książka na podstawie filmu”)). Władający kolonią księżycową dyktator McBee zamierza dzięki postępom medycyny osiągnąć nieśmiertelność. Do tego celu potrzebne mu są nowe organy, które chce zdobyć od tytułowego Tykho Moona, któremu pożyczył kiedyś kilka neuronów. Ten jednak jest chroniony przez zabójcę, który pragnie dobrać się dyktatorowi do skóry... W tym filmie o wiele więcej jest scen otwartego miasta, a nie tylko głównie wnętrz, jak w Bunker Palace Hotel.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Sam Enki Bilal twierdził w wywiadach, że kino było dla niego stosunkowo nowym medium i z trudem dostosowywał się do jego reguł. Było to dla niego doświadczenie bardzo ekscytujące, jednak po kontakcie z kinematografią przekonał się, jak bardzo komiks jest medium wolnym, umożliwiającym artyście wyrażenie samego siebie praktycznie bez ograniczeń. Ta sama wolność tworzenia w filmie wymaga, niestety, znacznych nakładów finansowych, co sprawia, że jedynie nieliczni reżyserzy mogą sobie na to pozwolić.
Trzeci, najnowszy film Bilala pt. „Immortel – Ad Vitam” zdaje się dowodzić, że artysta wreszcie kino w pełni okiełznał. Ta swobodna adaptacja „Trylogii Nikopola” weszła na ekrany we Francji w marcu 2004, a w Polsce – w grudniu tego samego roku.
Multimedia
Wkrótce po ukazaniu się „Snu potwora” wydana została płyta CD-ROM, zawierająca skany albumu, uzupełnione szkicami każdego kadru. Lekturze może towarzyszyć dobrana przez Bilala muzyka, pozwalająca jeszcze głębiej zanurzyć się w historię. Kto zechce, może posłuchać komentarzy samego autora albo obejrzeć zrealizowany przez Enkiego Bilala ośmiominutowy film, poświęcony powstaniu komiksu.
W podobnej postaci zostały wydane dwa lata wcześniej wszystkie trzy tomy „Trylogii Nikopola”.
Ilustrowana proza
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
„Los Angeles – l’Étoile oubliée de Laurie Bloom” („Los Angeles – Zapomniana gwiazda Laurie Bloom”, 1984, scenariusz Pierre Christin) jest rodzajem pamiętnika z podróży do amerykańskiej metropolii, zrealizowanym pod pretekstem fabuły o poszukiwaniu niedoszłej gwiazdy, Laurie Bloom, która zniknęła w centrum Los Angeles. Ten album został wykonany techniką retuszowania fotografii.
„Hors jeu” („Aut”) (1987, scenariusz Patrick Cauvin) to zbiór fikcyjnych wywiadów z gwiazdami futbolu – sportu, który na początku XXI wieku i po wyeliminowaniu z niego piłki stał się domeną przemocy i pieniędzy.
„Coeurs sanglants” („Krwawiące serca”, 1990, scenariusz Pierre Christin) jest zbiorem krwawych gazetowych doniesień, przyprawionych mocnymi tekstami Christina.
„un Siècle d’amour” („Stulecie miłości”, scenariusz Dan Franck, 1999) to panorama historii XX wieku, przedstawiona jako tło losów trzynastu różnych kobiet. Wiek zaczyna się i kończy wojną, wojna jest też obecna w życiu każdej z bohaterek. Gdy mężczyźni strzelają (są oni zresztą całkowicie nieobecni w albumie), kobietom pozostaje poddać się lub zbuntować, mieć nadzieję lub ją stracić...
„le Sarcophage” („Sarkofag”, 2000) wchodzi w skład serii „Correspondances de Christin” („Korespondencje Christina”). Jest to „projekt” przekształcenia zniszczonej elektrowni w Czernobylu w „Muzeum Przyszłości”, zbierające wszelkie horrory XX wieku.
Grafika, ilustracje
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Z artystyczną pracą Enkiego Bilala w innych graficznych dziedzinach sztuki możemy zapoznać się sięgając po „l’État des stocks” („Stan magazynów”), wydany w 1986 roku. Jest to kolorowy album, zawierający 300 ilustracji, pokazujący szerokie spektrum zainteresowań autora, między innymi tworzenie ilustracji i okładek książek, scenografii teatralnych i filmowych, retuszy fotograficznych, plakatów itp. Drugie wydanie „Stanu magazynów” zostało wydane w roku 1999.
Ponadto:
„le Mur” („Mur”, 1982) – kilkustronicowe portfolio, wydane w limitowanym nakładzie.
„Bleu sang” („Błękitna krew”, 1994) – katalog z wystawy w galerii Christian Desbois w Paryżu, w 41 rysunkach i obrazach przedstawiający prywatne życie Nikopola i Jill.
„Magma” (2000) – katalog z wystawy w Neapolu w muzeum Diego Aragona Pignatelle Cortes.
Scenografia
„Images pour un film” („Ilustracje do pewnego filmu”, 1983) to wydane w postaci albumu scenografie do filmu Alaina Resnais „la Vie est un roman” („Życie jest powieścią”).
Scenografia do opery Denisa Levaillanta pt. „O.P.A. Mia”.
Scenografia do „Romea i Julii” Prokofiewa dla Lyon Opéra Ballet, z choreografią Angelina Preljocaja (Albańczyka z pochodzenia).
Inne projekty
W roku 1998 Enki Bilal zaprojektował zegarek Hypérion.
Rysunki Bilala zostały uwiecznione na kilku zestawach pocztówek (często wydawanych przy okazji wystaw poświęconych artyście) oraz na znaczkach pocztowych.
Grafiki tego autora trafiły też kilkakrotnie na wydawane w limitowanych nakładach etykiety win, zakładki do książek i inne tego typu drobiazgi.
powrót do indeksunastępna strona

10
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.