Girlsy, guny i gorzała, policja siedząca potulnie w kieszeni polityków i mafii, twardzi faceci, prawo ulicy i marzenia spływające do ścieku. Oto Sin City, brutalne miasto grzechu. Ruchomy teatrzyk cieni Franka Millera wg Roberta Rodrigueza.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Rodriguez do sprawy podszedł jak rasowy fanboy i rzecz zrealizował na kolanach. Ba, by oddać należytą cześć swemu ulubionemu komiksowi, gotów był pokłócić się ze związkiem zawodowym (umieścił bowiem nazwisko Millera jako współreżysera, na co nie chciała pozwolić Directors′ Guild of America). W rezultacie na ekrany wchodzi najbardziej wierna adaptacja komiksu (czy też, jak woli polski dystrybutor, „powieści graficznej”), jaką kiedykolwiek mieliśmy okazję oglądać – za storyboard posłużyły bowiem kolejne strony „Miasta grzechu” („The Hard Goodbye”), „Krwawej jatki” („The Big Fat Kill”), „Tego żółtego drania” („That Yellow Bastard”) i krótkiej historyjki „Klient ma zawsze rację”. Wersja kinowa musiała zostać skrócona z oczywistych powodów czasowych, na DVD ma ukazać się całość. Pomysł, by po prostu ożywić oddane jak najwierniej kadry komiksu, w tym przypadku przyniósł znakomity efekt. Czarno-białe Millerowskie obrazy pełne wysmakowanej przemocy, okraszone czasem dodatkowym kolorem podkreślającym ważną postać czy detal, genialnie sprawiły się poruszone wprawną ręką Rodrigueza – i specy od grafiki komputerowej, którzy całą scenografię wyczarowali w swych ryczących wentylatorami maszynach. Dla tej uczty wizualnej warto się wybrać do kina, gdyż same historyjki nie wychodzą poza konwencję i poziom pulpowego kryminału – co jest zresztą winą papierowego pierwowzoru, jednak z niewiadomych przyczyn komiksom zwykło się wybaczać więcej niż filmom. Porównanie dzieła Rodrigueza do „Pulp Fiction”, trop chętnie podejmowany w wielu recenzjach, jest niewłaściwe. Filmowe nowelki Tarantino łączyły się ze sobą w przemyślanych splotach, zgodnie z zasadą akcja-reakcja. Jeśli chcemy już bawić się w takie porównania, „Sin City” bliżej do „Czterech pokoi” – są to cztery opowiadania (w tym jeden short, rozbity na zgrabny prolog i epilog), połączone ze sobą jedynie miejscem akcji. Śledztwo prowadzone przez ostatniego uczciwego glinę Hartigana (Bruce Willis), vendetta nieokiełzanego Marva (niesamowity Mickey Rourke w niesamowitej charakteryzacji), starcie Jackie Boy’a (Benicio Del Toro) i Dwighta (Clive Owen) – te same miejsca, czasem te same nazwiska, ale fabularnie – niezależne. Nie wiadomo, dlaczego akurat te opowieści weszły w skład filmu. Ale nie oszukujmy się, nie dla historyjek z przesłaniem o głębi monologu pijanego Franza Maurera ogląda się ten film. To, co się liczy, to styl i klimat – i kapitalne postacie. Perfekcyjnie dobrani aktorzy: twardzi, brzydcy faceci i twarde, piękne kobiety. Na szczególną uwagę zasługuje grający psychopatę Elijah Wood, który ostatnio robi wszystko, by uwolnić się od wizerunku metroseksualnego hobbita. Przeszkadzają mu w tym głównie przemądrzali recenzenci, wspominający o tym, jak to aktor robi wszystko, by uwolnić się od wizerunku metroseksualnego hobbita. Tymczasem serwisy filmowe donoszą o kolejnych częściach, planowanych na 2006 i 2008 rok. Robert Rodriguez w swoim fanowskim uniesieniu postanowił bowiem ożywić wszystkie opowieści Millera. Nie uważam tego za dobry pomysł – brakować im będzie świeżości pierwszego filmu, która jest przecież jego największą zaletą. To naprawdę ładna piosenka, ale nie graj tego więcej, Bob.
Tytuł: Sin City: Miasto grzechu Tytuł oryginalny: Sin City Reżyseria: Frank Miller, Robert Rodriguez Zdjęcia: Robert Rodriguez Scenariusz: Frank Miller, Robert Rodriguez Obsada: Jessica Alba, Rosario Dawson, Elijah Wood, Bruce Willis, Benicio Del Toro, Michael Clarke Duncan, Carla Gugino, Josh Hartnett, Michael Madsen, Jaime King, Brittany Murphy, Clive Owen, Mickey Rourke, Nick Stahl, Marley Shelton, Arie Verveen, Devon Aoki, Rick Gomez, Rutger Hauer, Makenzie Vega, Alexis Bledel Muzyka: Robert Rodriguez Rok produkcji: 2005 Kraj produkcji: USA Data premiery: 10 czerwca 2005 Gatunek: akcja Ekstrakt: 90% |