Jeśli szukacie czegoś na urozmaicenie wieczoru tylko we dwoje, a macie w sobie żyłkę poszukiwacza, to „Zaginione miasta” powinny przypaść Wam do gustu. Przyda się też odrobina szczęścia, a także umiejętne planowanie.  |  | ‹Zaginione Miasta› |
Problemem wielu gier planszowych i ogólnie gier towarzyskich jest zgromadzenie wystarczającej liczby graczy w jednym miejscu i o jednym czasie. W niemal każdej grze planszowej potrzeba przynajmniej czworga uczestników. Co prawda wiele z nich zawiera wersje uproszczone dla mniejszej liczby osób, ale taka zabawa często okazuje się mało zadowalająca. Rozwiązaniem problemu są gry z góry zaprojektowane tylko dla dwójki. Od niedawna na polskim rynku mamy „Zaginione Miasta” autorstwa znanego projektanta, Reinera Knizii. Wysłużone warcaby można wreszcie odstawić na bok i zastąpić je grą, którą wielu się zachwyciło. Opakowanie, niepozornie małe jak na grę planszową, może początkowo budzić pewne podejrzenia, podobnie jak dziwna plansza i brak żetonów lub pionków. Ale jest na to proste wytłumaczenie: „Zaginione miasta” to w gruncie rzeczy gra karciana, w której plansza pełni przede wszystkim rolę estetyczną. Ma też działać pobudzająco na wyobraźnię graczy. I działa. „Zaginione Miasta” są grą niekolekcjonerską, czyli taką, w której jednorazowo kupuje się zamkniętą talię, zamiast nieustannie uzupełniać ją kartami z kolejnych rozszerzeń. Poza planszą w pudełku znajduje się 60 kart w pięciu kolorach reprezentujących wyprawy. Wśród nich rozróżniamy karty ekspedycji (po 9 każdego koloru o różnych wartościach punktowych) oraz tak zwane karty zakładu (po 3 w kolorze), które odpowiednio zastosowane zwiększają szansę na wygraną.  | Tak wyglądać może rozgrywka z tą różnicą, że wszystkie karty są tej samej wielkości |
Obaj gracze, niczym zamożni, dziewiętnastowieczni Anglicy, wcielają się w organizatorów ekspedycji, mających na celu dotarcie do tytułowych zaginionych miast. Ilustrują to ładnie karty ekspedycji, przedstawiając coraz to bliższe szczegóły danego miasta wraz ze wzrostem wartości punktowej karty, czyli przybliżaniem się do celu. Ułożenie w danym kolorze, czyli w ramach jednej wyprawy, większej liczby kart daje większą liczbę punktów, zaś poprzedzenie kart ekspedycji kartami zakładów zwielokrotnia zdobyte punkty. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że gra sprzyja przede wszystkim szczęściarzom. Osiem kart losowanych na początku znacząco wpływa na jej rozwój: jeśli dostaniemy sporo kart tego samego koloru, stosunkowo łatwo uzyskamy wysoką punktację. Mozolne dobieranie kart ze stosu kart nieodkrytych czy też odłożonych przez oponenta znacząco obniża szanse na zgromadzenie zadowalającej liczby punktów. Z drugiej strony każda wyprawa ma określony koszt punktowy i jeśli zostanie rozpoczęta, czyli zostanie wyłożona w danym kolorze choć jedna karta, to może okazać się, że jej bilans będzie ujemny. Analogicznie w przypadku pomyślnych wypraw, czyli takich, które składają się z większej liczby kart otrzymuje się bonus punktowy. Tak więc nie jest to bynajmniej gra, która sprowadza się do wykładania kart o jak najwyższych wartościach. Położenie każdej kolejnej karty wymaga uważnego przeanalizowania leżących już na stole kart przeciwnika, odłożonych na bok, a także etapu gry. Aby mocniej wyrugować szczęście z rozgrywki, podzielono ją na trzy rundy. W każdej podlicza się punkty, które sumuje się na koniec. Zaletą gry są bardzo proste zasady i szybka rozgrywka, w normalnych warunkach potrzeba od kwadransa do pół godziny na wyłonienie zwycięzcy. Polska edycja „Zaginionych miast” jest bardzo dobra, plansza i karty wydane są ładnie i solidnie, a instrukcja przetłumaczona wręcz wzorowo. Jedyny dodatek, jaki bym sobie życzył to dołączenie szablonu do zliczania punktów. Rzecz niekonieczna, ale ułatwiająca życie. Gracze zresztą już o to zadbali i w sieci znaleźć można sporo takich szablonów.
Tytuł: Zaginione Miasta Tytuł oryginalny: Lost Cities Autor: Reiner Knizia Info: Karciana, 2 osoby od 1o lat, 20-40 minut rozgrywki Data produkcji: listopad 2005 Ekstrakt: 80% |