W trakcie pisania tej recenzji boli mnie ucho, mam 38 stopni gorączki i ręcznik zawiązany po piracku na głowie. To ostatnie po części ma zapobiec utracie ciepła, po części umożliwić przeniesienie się w czasy „radosnego” dzieciństwa, o którym opowiada Śledziu w pierwszej części „Na szybko spisanego”.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Na początek ustalmy, że lata szczenięce wcale nie są okresem wesołym, a stają się takie dopiero z perspektywy lat i doświadczeń. Kiedy akurat trwają, pełne są zjeżdżania na tyłku, dostawania bury za podarte spodnie, niezrozumiałych akcji dorosłych, silniejszych kolesi z klatki, zjadania koniczyny, łażenia z siniakami i kombinowania, skąd wziąć te lepsze zabawki, które się u kogoś widziało. Potem łaskawa pamięć zaciera gorsze momenty, pozostawiając nietknięte jedynie zjazdy na tyłku, własne zabawki i twarze ziomków, których widuje się teraz na ulicy, pchających wózki z potomstwem. Straszne. O tym dramatycznym okresie w życiu człowieka Śledziu opowiada z doskonałym luzem, zacięciem i humorem. A czasem goryczą, i to taką prawdziwie dojmującą, która bierze się tylko z własnych doświadczeń, bo – jak pamiętamy – dzieciństwo to nie tylko radosne zjazdy na tyłku. W momencie lektury, jako że jestem dzieckiem tej samej generacji, co bohater „Na szybko spisanego” oraz autor komiksu, mało interesuje mnie, że to pierwszy tom nowej trylogii uznanego polskiego rysownika. Że każda plansza powstawała jako całość, a więc na jednej kartce i do skutku, bez komputerowych machlojek. Że całość rysowana jest w bardzo uproszczony sposób, doskonale jednak odpowiadający klimatowi historii. Że kolory nałożone są niby niechlujnie, a tak naprawdę w konsekwentny i budujący atmosferę sposób. Że bohater bynajmniej nie jest wcieleniem rysownika. Interesują mnie natomiast wszystkie śmieszno-straszne wspomnienia, które przywołuje ten komiks… Przybysze z Matplanety, oranżada w foliowych woreczkach, nagrywanie się na magnetofon, pierwsze klocki Lego, zabawy w wojnę między blokami, pierwsze magnetowidy i pierwsze odtwarzacze. Nawet to, że na kasetach nagrywano wówczas po dwa filmy, więc często trzeba było kombinować, żeby trafić na dobry zestaw tytułów. A potem wymieniało się obejrzane kasety na nowe na targu. Do diabła, do tej pory mam kilka z nich w domu. „Na szybko spisane 1980-1990” to fantastyczna podróż w dziwaczne czasy, które trudno w pełni zrozumieć, jeśli się ich nie przeżyło. Starsi od bohatera komiksu pewnie zwrócą uwagę na inne szczegóły, młodsi pewnie będą zaskoczeni abstrakcyjnością schyłkowego PRL-u. A równolatkowie będą się doskonale bawić, przypominając sobie własne szczenięce lata. No i pozostanie jeszcze ta część komiksu, która będzie uniwersalna dla wszystkich – ta związana z dziecinnymi rozczarowaniami, problemami z rodziną i całą resztą tego, co składa się na pierwszą dekadę życia. I w gruncie rzeczy komiks Śledzia ma tylko jedną, bolesną wadę. Jest za krótki.
Tytuł: Na szybko spisane 1980-1990 Scenariusz: Michał (Śledziu) Śledziński Rysunki: Michał (Śledziu) Śledziński Cykl: Na szybko spisane ISBN: 978-83-923986-9-1 Format: 52s., A4 Cena: 29,90 Data wydania: marzec 2007 Ekstrakt: 90% |