powrót do indeksunastępna strona

nr 01 (LXXIII)
styczeń-luty 2008

10 naj… Przywódcy
Polityczna zawierucha, jaka szaleje od lat w naszym kraju, każe nawet nam, w magazynie kultury popularnej, zastanowić się nad cechami idealnego przywódcy. Postanowiliśmy poszukać go… w komiksie. Zapoznajcie się z wyborem dziesięciu liderów, których profile powinny być wzorem dla rodzimych polityków. Dla równowagi jednak przygotowaliśmy również listę dziesięciu komiksowych przywódców, którzy nie powinni nigdy opuszczać komiksowych plansz, bo mogliby okazać się gorsi od polskiego garnituru politycznego.
Najlepsi przywódcy
Charyzma, intelekt, szybkość i trafność podejmowania decyzji, popularność w społeczeństwie, odwaga – to tylko wybór cech, jakimi odznaczają się wytypowani przez nas liderzy. Niechże polscy politycy biorą z nich przykład.
1. Hegemon („Kajko i Kokosz”)
Charyzmatyczny przywódca, żelazną ręką rządzi oddziałem nieposkromionych Zbójcerzy. Nieprawdopodobne wyczucie ludzkich charakterów pomogło mu bezbłędnie wybrać swojego zastępcę. Jego ludzie uwielbiają go za upór i zdecydowanie. Historia konfliktów Zbójcerzy z Mirmiłowem jest pełna przykładów jego pomysłowej taktyki i kreatywnej strategii. Jego postura oraz wspaniała zbroja nie pozostawiają żadnych wątpliwości, kto tutaj jest szefem. No i to imię.
• • •
2. Papa Smerf („Smerfy”)
Siwa broda Papy Smerfa jednoznacznie sugeruje, z jakim liderem mamy do czynienia. Przemawiają przez niego lata doświadczeń życiowych oraz przeczytane przezeń niezliczone tomy uczonych ksiąg. Jako przywódca jest wzorem opanowania i spokoju. Tylko dzięki niemu Smerfy cało wychodzą ze wszystkich pułapek zastawionych przez ich odwiecznego wroga – Gargamela. Nieliczne incydenty (na przykład ten z magicznym jajkiem) potwierdzają słuszność jego polityki ograniczania dostępu zwykłych Smerfów do magii.
• • •
3. Mały Wódz Wielki Niepokój („Skąd się bierze woda sodowa?”)
Mały wzrost, jak wiadomo, jest częstą cechą przywódców, gdyż z reguły właśnie posiadanie władzy daje im możliwość wywyższenia się nad irytującymi dryblasami. Mały Wódz owego małego wzrostu ma aż nadto. Trzeba dodać jeszcze jedną istotną cechę – ogromną wytrzymałość. Kolejne narady organizuje i przeprowadza z podziwu godną konsekwencją, dochodząc do niebotycznych ilości. Jego słynne poczucie humoru pozwala wierzyć, że wnioski wyciągnięte z owych narad będą nad wyraz społecznie pożyteczne.
• • •
4. Asparanoiks („Asterix”)
Sukcesy militarne i polityczne plemienia Galów rządzonego przez Asparanoiksa mówią same za siebie. Zaryzykujemy twierdzenie, że nie byłoby ich bez tego wodza, odważnie określającego zagrożenia i patrzącego na świat z szeroką perspektywą (z wysokości tarczy trzymanej przez oddanych poddanych).
• • •
5. Leonidas („300”)
Niezwykle charyzmatyczny przywódca, stale utrzymujący bardzo wysoki współczynnik popularności w społeczeństwie. Twardy negocjator – w polityce zagranicznej bezwzględnie trzymający się ustalonych wytycznych, nieulegający sugestiom i wpływom, budujący w ten sposób pozycję swego kraju – Sparty – na arenie międzynarodowej. Zwolennik tezy, że wojna jest tylko kontynuacją polityki innymi środkami. Nie toleruje sprzeciwu w swoim ugrupowaniu, dzięki czemu unika walk frakcyjnych i rozłamów. Mąż stanu.
• • •
6. Gandalf Szalony („Thorgal”)
Ambicja to jego drugie imię. A przywódca bez ambicji jest jak jajko bez żółtka. Ale cecha ta nie zaślepia go. Jest gotowy do dużych wyrzeczeń i poświęceń. Jaskrawym przykładem takiego zachowania była bardzo trudna decyzja o złożeniu w ofierze bogom poprzedniego króla – Leifa. Niezwykły wizjoner. Dążył do zbudowania imperium Wikingów w oparciu o związek ze Slivią, władczynią Lodowej Wyspy. Co ważne, obowiązki królewskie nie osłabiły jego więzi z rodziną. Walkę o szczęście córki niemalże przypłacił życiem.
• • •
7. A’Tomek („Tytus, Romek i A’Tomek”)
„A ja… liczę taczki”, cytat ten jednoznacznie świadczy o głębokim zrozumieniu, jaka odpowiedzialność ciąży na przywódcy. Przeprowadził swój zastęp od epoki kamienia łupanego do czasów posthumorystycznych. Dowodził bohatersko w zbrojnym starciu z Lulasiem spod szesnastki i jego gangsterami.
• • •
8. Valsary („Yans”)
Na pierwszy rzut oka bezwzględny despota i tyran. Ale konia z rzędem temu, kto znajdzie receptę na rządzenie w jego sytuacji. Na rządzenie ostatnim miastem na Ziemi, otoczonym mroźną pustką, zagrożonym inwazją. Nie powstrzymał jej nawet Yans, kreowany na bohatera pozytywnego. A terror wprowadzony przez Ardelian był stokroć gorszy od drobnych ograniczeń swobód obywatelskich wprowadzonych przez Valsary’ego.
• • •
9. Mirmił („Kajko i Kokosz”)
Znajdźcie nam drugiego przywódcę, który cieszyłby się tak ogromnym poparciem obywateli. Rządzi mądrze, sprawiedliwie, dbając o interesy wszystkich obywateli. Nie generuje konfliktów. Zapewne uważa, że najważniejsza jest nie władza, a miłość. Wie, że Mirmiłowo zasługuje na swój cud gospodarczy – a zważywszy zaangażowanie obywateli (spędzających dni głównie w Klubo-Gospodzie), bez wątpienia do takiego cudu dojść musiało.
• • •
10. Szef („Dilbert”)
Błyskotliwy lider. Znakomicie porusza się w labiryncie korporacyjnej polityki. Posiada niezwykłą umiejętność sprawnego delegowania pracy na swych podwładnych. Decyzje podejmuje w mgnieniu oka, mając szybką odpowiedź na każdą podniesioną kwestię. Znakomicie potrafi ustalać priorytety, nie zadręczając się mniej istotnymi problemami. Wielce prawdopodobne, że na karierze w biznesie się nie skończy – polityka potrzebuje takich specjalistów.


Najgorsi przywódcy
Paranoja, kłótliwość, krótkowzroczność, brak charyzmy, utrata kontaktu z rzeczywistością, błędne decyzje lub obawa przez ich podejmowaniem, budzenie niechęci, skorumpowanie, skłonność do używek i alkoholu – i tacy bywają przywódcy. Poniżej lista dziesięciu liderów, których z pewnością nie chcielibyśmy widzieć na najwyższych stanowiskach państwowych.
1. Hegemon („Kajko i Kokosz”)
Najbardziej nieskuteczny z komiksowych polityków – jego plany strategiczne biorą w łeb ponad 50 razy. Niepowodzenia w działalności politycznej odreagowuje na współpracownikach. Bufon, niesłusznie przekonany o własnej wartości. Otacza się klakierami i potakiwaczami, nie znosi krytyki. Jego działalność doprowadza zarządzaną przez niego warownię na dno kryzysu gospodarczego.
• • •
2. Papa Smerf („Smerfy”)
W tym wieku najlepszym rozwiązaniem jest emerytura. Niezrozumiała chęć monopolizacji wiedzy magicznej doprowadziła do wielu sytuacji kryzysowych w Wiosce Smerfów. Tolerowany przez niego „kult dobrotliwej jednostki” pozbawił Smerfy samodzielności, zaradności i umiejętności podejmowania decyzji.
• • •
3. Mały Wódz Wielki Niepokój („Skąd się bierze woda sodowa?”)
Z pozoru błyskotliwy dowcipniś, w rzeczywistości pozbawiony poczucia humoru, powtarzający w nieskończoność ten sam nieśmieszny żart. Nic nie wiadomo o jakichkolwiek osiągnięciach na tym ważnym stanowisku. Brak dystansu do samego siebie, łatwość obrażania się za byle krytykę. Niewłaściwy człowiek na niewłaściwym miejscu.
• • •
4. Asparanoiks („Asterix”)
Żyje we własnym świecie absurdu i paranoi. Nie widzi autentycznych zagrożeń, przejmuje się natomiast sprawami równie poważnymi jak to „czy niebo nie spadnie nam na głowy”. Nie przypominamy sobie ani jednej jego konkretnej decyzji, wszystko zawsze zrzuca na barki podwładnych.
• • •
5. Leonidas („300”)
Jego nieprzemyślana polityka zagraniczna, stawianie absurdalnych ultimatów i brak umiejętności negocjacyjnych powodują całkowitą izolację Sparty na arenie międzynarodowej, co stawia kraj w bardzo trudnej sytuacji politycznej. Brak umiejętności interpersonalnych powoduje, że Leonidas zraża do siebie nawet osoby z początku oddane i potencjalnie przydatne w jego własnym obozie. Przechodzenie takich zrażonych ekspopleczników do obozu wroga jest ciężkim ciosem dla Leonidasa i jego ugrupowania. Niestety, nie będzie miał już szansy uczyć się na błędach.
• • •
6. Gandalf Szalony („Thorgal”)
Jego przydomek najlepiej określa charakter – niestety choroby psychiczne nie są wśród Wikingów najwyraźniej powodem utraty szans na karierę polityczną, a może nawet postrzegane są jako zaleta. Chciwy, okrutny, mściwy, w polityce kieruje się resentymentami, nie zdrową kalkulacją.
• • •
7. A’Tomek („Tytus, Romek i A’Tomek”)
To pod jego kierownictwem zastęp harcerski (!) doprowadził do katastrofy ekologicznej na kwitnącej niegdyś wyspie. Notorycznie faworyzował wybranych członków zastępu kosztem innych („Na próbę wyślemy Tytusa”). Błędy w programie treningowym kierowanej przez niego drużyny olimpijskiej doprowadziły do całkowitego braku przygotowania zawodnika do zawodów. A cała historia z uczłowieczaniem jasno dowodzi braku poszanowania dla odmienności gatunkowej i zahacza o rasizm.
• • •
8. Valsary („Yans”)
Przekombinował. Mężczyznę, zwłaszcza lidera i przywódcę, „ocenia się po tym, jak kończy” (jak powiedział inny przywódca). A skończył marnie. Jego niezwykle misterny plan wykorzystania popularności przeciwnika politycznego do podniesienia morale społeczeństwa przed spodziewaną inwazją spalił na panewce. To, w połączeniu z problemami natury rodzinnej, spowodowało, że dopuścił się zbrodni największej – zdrady.
• • •
9. Mirmił („Kajko i Kokosz”)
Płaczliwa lebiega, nie polityczny lider. Rozpamiętuje każdą porażkę, rozżala się bez końca nad samym sobą (od jego imienia powstało określenie „mirmiłowanie”). Mistrz w podejmowaniu złych decyzji – wspomnijmy jedynie wypędzenie z grodu Kajka i Kokosza (a później resztę obywateli) i katastrofalną kampanię militarną skierowaną przeciw plemieniu Omsów, która mogła Mirmiłowo bardzo drogo kosztować. W podejmowaniu decyzji – całkiem w cieniu żony, która w gruncie rzeczy rządzi z tylnego fotela. Jego nieudolności nie może ukryć nawet pozytywny PR, kreowany przez lokalne media (nadany mu tytuł „Mirmił Waleczny” jest prawdziwym kuriozum).
• • •
10. Szef („Dilbert”)
Kompletny idiota. Nie ma pojęcia o tym, co się dzieje w jego departamencie. Nie rozumie najprostszych komunikatów. Jest imbecylem w sprawach technicznych, organizacyjnych, menedżerskich. Wszystko zrzuca na podwładnych. Pozycję zawdzięcza wsparciu podobnych mu idiotów na wyższych stanowiskach. Niestety, wielce prawdopodobne, że na karierze w biznesie się nie skończy – polityka jest przecież pełna takich durniów.
powrót do indeksunastępna strona

105
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.