Jak żyć w świecie bez zasad, w zepsutym i okrutnym społeczeństwie? Chwycić za spluwę? Można, ale najpierw samemu trzeba pewnych zasad przestrzegać – zdaje się mówić „Tym żółtym draniem” Frank Miller. To prosta, podstawowa wręcz lekcja, ale jak wspaniale opowiedziana!  |  | ‹Miasto Grzechu #4: Ten żółty drań (Wydanie II)›
|
„Ten żółty drań” to najlepsza opowieść z Miasta Grzechu. Tak, wiem, zaraz podniosą się głosy wielbicieli Dwighta, Gail z koleżankami, a szczególnie Marva, że historie tych bohaterów są równie dobre. Jasne, całe „Sin City” jest pełne perełek, a pierwszy album to prawdziwy majstersztyk kryminału noir, ale to historia Johna Hartigana niesie ze sobą największy ładunek emocjonalny, jest perfekcyjnie skonstruowana i świetnie poprowadzona. Powiedzmy więc inaczej: dla miłośników tradycyjnych historii, gdzie nawet anty-bohater okazuje się nie być wcale taki „anty”, „Ten żółty drań” będzie najciekawszą opowieścią z Miasta Grzechu. Przede wszystkim dlatego, że John Hartigan jest jednym z „ostatnich sprawiedliwych”, postacią bardzo pozytywną na tle psychopatów, zwyrodnialców i kryminalistów zaludniających Sin City. Twardy, nieprzekupny glina z zasadami, znienawidzony przez swoich skorumpowanych współpracowników, musi się podobać. Zresztą, powiedzmy sobie szczerze: akurat ta postać nie ma trudności, by jawić się jako kryształowa – na tle Roarka Juniora każdy by był. W „Żółtym draniu” Frank Miller dotyka bowiem jednego z największych tabu naszej kultury: pedofilii. Ludożerca Kevin z pierwszego albumu, chyba najbardziej pokręcona postać w całej serii, był groteskowy, bo mało realistyczny. Roark Junior jest przerażający, bo zwyczajny, a tym samym realny: tchórz, miotany wewnętrznymi demonami wariat, a jednocześnie zepsute dziecko pewne ochronnych skrzydeł swojego ojca. Gwałci bezkarnie nieletnich, dopóki na jego trop nie wpada Hartigan. Twardemu policjantowi udaje się uratować Nancy, niedoszłą ofiarę, i okaleczyć Juniora, ale i jego dosięgają macki Roarków. Ranny, ze zniszczonym życiem rodzinnym, ląduje w więzieniu, a jego jedynym pocieszeniem są listy od wdzięcznej Nancy. Które pewnego dnia przestają przychodzić. Hartigan jest postacią tragiczną, trochę może wtórną, ale nieodmiennie fascynującą. To nic, że podstarzałych, twardych, cynicznych i zgorzkniałych stróżów prawa znamy na pęczki – od Philipa Marlowe’a, przez Harry’ego Calahana 1), po Johna McClane’a. Hartigan fascynuje, bo jest taki, jaki powinien być: twardy, brutalny dla wrogów i zboczeńców, ale jednocześnie melancholijny, pragnący czułości i wierzący w ulotne wartości. Właściwie ikona, a nie człowiek z krwi i kości, ale tego właśnie wymagała konwencja. „Ten żółty drań” jest bowiem stuprocentowym czarnym kryminałem i przedstawiony w nim brudny i chory świat potrzebuje kogoś, kto będzie wierny zasadom, uczciwy. No i, last but not least, Hartigan jest na ścieżce zemsty, a to nie tylko fascynuje, ale i daje czytelnikowi namiastkę katharsis. Ale nie samym bohaterem i konwencją komiks stoi. „Ten żółty drań”, podobnie jak cały cykl, to chyba najdoskonalsze graficznie dzieło Millera. Już nie pełne niedociągnięć jak „Ronin” ani kuriozalnie pokraczne jak „Mroczny Rycerz kontratakuje”. Zapewne w jakimś stopniu to zasługa tematyki – umowna, złożona z plam tuszu i swobodnych kresek maniera rysowania Millera bardziej pasuje do czarno-białego kryminału, niż kolorowych opowiastek o superbohaterach albo Spartanach. Może nie ma tu tak wielu kadrów rzucających na kolana, jak kilka z historii Marva (co nie znaczy, że nie znajdzie się kilka naprawdę świetnych), ale za to użycie koloru żółtego u tytułowego drania daje jeszcze lepsze efekty niż czerwień Goldie. Właściwie „Żółtego drania” można odradzić tylko jednej grupie czytelników – zbyt wrażliwym. Komiks, tak jak cała seria, jest mroczny i brutalny, nie oszczędza ani swoich bohaterów, ani czytelnika. Jeśli jednak nie przeraża Was niesprawiedliwość, okrucieństwo i tryskająca krew, a chcecie się utwierdzić w tym, że dobro może zwyciężyć nawet w zepsutym świecie – czytajcie koniecznie. 1) On też kojarzy się najbardziej z Hartiganem, nic dziwnego, że w filmie w tej roli widziano najchętniej Clinta Eastwooda. Okazało się jednak, że – pozostając na tej samej orbicie – Bruce Willis był równie dobrym wyborem.
Tytuł: Ten żółty drań (Wydanie II) Tytuł oryginalny: Sin City: That Yellow Bastard ISBN: 978-83-237-2938-9 Format: 240s. 175 x 265 mm Cena: 45,00 Data wydania: kwiecień 2008 Ekstrakt: 90% |