Miastu Central City grozi ogromne niebezpieczeństwo – wszystko za sprawą opętanego wizją nieśmiertelności speca od genetyki o idiotycznej ksywce Octopus. Na szczęście na horyzoncie pojawia się twardziel w paradnej masce… Czy to gliniarz w trakcie karnawałowej zabawy? Czy to Zorro? Nie, to Spirit. Zmartwychwstały pogromca przestępców, obiekt westchnień pięknych pań i wrażliwy obrońca ślicznych kotków nie okazał się dość mocny, aby uchronić od klęski pierwszy film słynnego Franka Millera.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
W pogmatwanej fabule tak naprawdę liczy się tylko pozbawiony publicystycznych aluzji do naszej rzeczywistości pojedynek Dobrego ze Złym. W czasach, gdy nawet reklama proszku do prania musi zawierać odniesienia do wojny w Iraku, opowieści oferujące jedynie czystą rozrywkę zasługują na pochwałę. Gorzej, że „Spirit: Duch miasta” gwarantuje zabawę na mocno średnim poziomie. Główny grzech Millera polega na tym, że zrealizował film przerysowany, nawet jak na tolerancyjne standardy komiksowej ekranizacji. Bzdura goni bzdurę, a historyjka o złym Murzynie, lubiącym przebieranki za samurajów i nazistów, łączy się z absurdalnymi wątkami mitologicznymi (wypicie krwi Herkulesa jako gwarancja uzyskania życia wiecznego) oraz ulubioną przez reżysera estetyką kina noir. Udany eksperyment humorystyczny stanowi wątek pomagierów Octopusa – indywiduów o aparycji zbyt oddanych fanatyków siłowni i inteligencji metalowej sztangi. Gdyby całego „Spirita” utrzymano w konwencji jednej wielkiej zgrywy, film obroniłby się jako idealna propozycja na odprężający seans, przed którym mózg należałoby zostawić w depozycie u biletera. Kłopot w tym, że reżyser sprawia wrażenie, jakby sam nie wiedział, w jakim duchu utrzymać opowieść, w konsekwencji balansującą na granicy własnej karykatury. Scenom ewidentnie ironicznym towarzyszą sekwencje wyraźnie idiotyczne (wypowiadane przez Spirita patetycznym tonem wynurzenia o swoim mieście). Bełkotliwy miszmasz obserwuje się bez zachwytu, ale i specjalnej irytacji. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że reżyser nowicjusz porwał się na ekranizację twórczości legendy amerykańskiej literatury obrazkowej – Willa Eisnera. Teraz Miller powinien modlić się do jakiegoś komiksowego bóstwa, aby rysownik wzorem Spirita nie zmartwychwstał i go nie dopadł, bo wówczas miałby prawo do wypowiedzenia monologu zawierającego więcej przekleństw niż listy dialogowe wszystkich filmów z Samuelem L. Jacksonem razem wzięte. Do bardzo przeciętnego poziomu „Spirita” przyczyniła się tytułowa postać – nijaka i pozbawiona charyzmy. Duszy zabrakło także Central City, które wedle zamierzeń twórców miało urosnąć do rangi jednego z bohaterów filmu, a okazało się bezpłciowym tłem równie bezpłciowej całości. Dzięki robocie plejady fachowców w „Spiricie” nieźle prezentuje się przynajmniej strona formalna, a jeszcze bardziej widowiskowe efekty wizualne gwarantuje plejada ponętnych aktorek. Scarlett Johansson świadomie szarżująca w roli wyrachowanej femme fatale udowadnia na dodatek, że oprócz urody posiada spore poczucie humoru. Oglądając „Spirita”, można odnieść irytujące wrażenie, że ekipa bawiła się na planie znacznie lepiej niż widzowie podczas seansu. Na szczęście hollywoodzkie towarzycho zostało ukarane za zuchwałość – film zebrał słabe recenzje i poniósł finansową klęskę. Miejmy nadzieję, że twórca znakomitych komiksów wyciągnie z porażki odpowiednie wnioski i zastosuje się do złotej myśli innego sławnego Millera. Dla autora „Sin City” i całej reszty świata byłoby lepiej, gdyby Frank dał się poznać jako prawdziwy mężczyzna i definitywnie skończył z reżyserią.
Tytuł: Spirit: Duch Miasta Tytuł oryginalny: The Spirit Obsada: Gabriel Macht, Scarlett Johansson, Samuel L. Jackson, Eva Mendes, Jaime King, Eric Balfour, Stana Katic, Louis Lombardi, Paz Vega, Johnny Simmons, Sarah PaulsonRok produkcji: 2008 Kraj produkcji: USA Data premiery: 9 stycznia 2009 Czas projekcji: 103 min. Gatunek: akcja Ekstrakt: 50% |