powrót do indeksunastępna strona

nr 04 (LXXXVI)
maj 2009

Autor
Czy na sali jest korekta?
Kan Furuyama, Jirō Taniguchi ‹Księga wiatru›
„Księga Wiatru” to dobry komiks. Ciekawa fabuła, niezłe rysunki. Panowie Kan Furuyama (scenariusz) i Jiro Taniguchi (rysunki) przyłożyli się i spłodzili udane dzieło. Właśnie – udane, ale niepowalające na kolana. Podczas lektury raczej nie pojawiają się westchnienia zachwytu, ale i też się nie ziewa. Dobry komiks, niewyróżniający się niczym specjalnym spośród masy dobrych komiksów. Nie, moment, wyróżnia się. Negatywnie, bowiem polska edycja jest jedną wielką wpadką korekty.
Zawartość ekstraktu: 60%
‹Księga wiatru›
‹Księga wiatru›
„Księga Wiatru” to opowieść, której większa część rozgrywa się w XVII wieku w Japonii targanej wewnętrznymi niepokojami. Szogun i lojalni wobec niego wasale próbują utrzymać władzę, potomek rodu cesarskiego knuje spiski z feudałami, jedni i drudzy wykorzystują oddziały ninja, zaś po kraju włóczą się roninowie, szpiedzy i inna hałastra. Głównym bohaterem jest Jubee Yagyu, należący do rodu, który od pokoleń nauczał sztuki miecza rządzących. Jubee zresztą sam mieczem śmiga z wielką wprawą i potrafi rozpracować każdego przeciwnika. I to właśnie pojedynki mistrzów różnych stylów są największą zaletą tego albumu. Autorzy pokazują, na czym polegają poszczególne techniki, dzięki czemu czytelnik zauważa, że samurajska droga miecza to wręcz dziedzina sztuki, a nie tylko bezładne machanie ostrym kawałem żelaza. A oprócz tego spiski, pojedynki, knowania polityków, samurajski honor (na szczęście bez patetycznego sosu), pojedynki, pościgi, szpiegostwo, szczypta mitologii, nieco o tradycjach i oczywiście pojedynki. Całkiem dużo tych pojedynków…
Graficznie jest dobrze. Taniguchi potrafi oddać dynamikę walki, dba o elementy tła, rysuje piękne krajobrazy. Niezbyt podobają mi się wizerunki postaci (a zwłaszcza rysy twarzy) – ale OK, taki styl, jestem skłonny to zaakceptować. Narracyjnie jest bez zarzutu: owszem, jest dużo wstawek z tekstem tłumaczącym „kto, z kim, gdzie i dlaczego”, ale ponieważ fabuła jest mocno osadzona w historii Japonii, to te informacje bardzo pomagają zrozumieć sens działań bohaterów.
Jednak czytając „Księgę Wiatru”, zgrzyta się zębami. Najlepszym określeniem dla polskiej edycji tego albumu niech będzie słowo „niechlujny”. No bo jak inaczej wytłumaczyć literówki (np. „ronianami”, „uczayć”)? Poza tym bohaterowie raz używają nieco archaicznych wyrażeń („zali to nie…”), innym razem posługują się współczesnym językiem. No i dziwadła wynikające z nieuwagi tłumacza, a potem korektora, np. „Jego uczeń Tamiya Heibee, został przyjęty na służbę w Kishu i przekazywała ten styl Tokugawie z Kii”. W końcu Tamiya Heibee to kobieta czy mężczyzna? Albo „Nie ma co tracić czas”. Nawet imię głównego bohatera raz zapisane jest Yubee, a innym razem Jubee. Gdy do tego dodamy jeszcze bezpłciowe liternictwo, trudno się nie irytować.
„Księga Wiatru” to dobry komiks, który trafi w gusta głównie zainteresowanych historią Japonii oraz miłośników samurajów. Nie ukrywam, że jednak bardzo przeszkadzał mi niski poziom redakcji tekstu w tym albumie. A w myśleniu o całościowym wydźwięku komiksu przeszkadza mi on na tyle, że nie mogę polecić „Księgi Wiatru” z czystym sercem.
Więcej tekstów Daniela Gizickiego o komiksach i nie tylko znajdziesz tutaj.



Tytuł: Księga wiatru
Scenariusz: Kan Furuyama
Wydawca: Hanami
ISBN: 978-83-60740-21-7
Cena: 32,90
Data wydania: 20 marca 2009
Ekstrakt: 60%
powrót do indeksunastępna strona

114
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.