powrót do indeksunastępna strona

nr 06 (LXXXVIII)
sierpień 2009

Autor
East Side Story: W rosyjskim Mieście Grzechu też grasuje psychopata
ciąg dalszy z poprzedniej strony
W postać inspektora Zacharowa wcielił się Nikita Wysocki, potomek legendarnego Włodzimierza Wysockiego – zmarłego w lipcu 1980 roku aktora, pieśniarza i pisarza. Był on jego młodszym synem z drugiego małżeństwa, z Ludmiłą Abramową, chociaż – podobnie jak starszy o dwa lata brat Arkadij (rocznik 1962) – urodził się jeszcze przed formalnym zawarciem tego związku. Wołodia rozszedł się z Ludmiłą w 1968 roku, a dwa lata później uzyskał rozwód. Nikita postanowił pójść w ślady ojca i zostać aktorem. Nigdy nie ukrywał, że decyzję tę podjął pod wpływem ról, jakie Wysocki senior zagrał na deskach moskiewskiej Taganki, a przede wszystkim – kreacji Hamleta. Po ukończeniu gimnazjum trafił jednak najpierw na rok jako robotnik do fabryki, dopiero później został przyjęty do szkoły aktorskiej działającej przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT), którą ukończył w 1986 roku, by następnie trafić od razu do… wojska. Na szczęście nie musiał odbywać normalnej służby żołnierskiej, oddelegowano go bowiem do stołecznego teatru Sowriemiennik-2, któremu dyrektorowała wówczas Galina Wołczek. Wysocki junior trafił pod skrzydła Michaiła Jefremowa, który kierował oddziałem młodzieżowym tej placówki. Ostatnie pół roku wojska Nikita spędził jednak w nie cieszącym się zbyt dużą renomą Teatrze Armii Radzieckiej. Po zrzuceniu przysłowiowego munduru (w rzeczywistości nosił go rzadko), wykorzystując magię nazwiska, założył własny Moskiewski Teatr Mały. Przeżywał on jednak permanentne kłopoty finansowe i ostatecznie splajtował. Wtedy aktor poświęcił się, oprócz pracy zawodowej, przede wszystkim podtrzymywaniu legendy ojca. W 1996 roku został szefem Państwowego Centrum Kultury – Muzeum Włodzimierza Wysockiego, a rok później stanął na czele Fundacji jego imienia, którym przewodzi po dziś dzień. Pierwszą rolę filmową zagrał w trzyczęściowej, nowelowej „Klinice” (1987); jego pełnometrażowym debiutem – choć jedynie w malutkim epizodzie –był występ w polsko-radzieckiej komedii sensacyjnej Juliusza Machulskiego „Deja vu” (1989), gdzie wcielił się w grającego na banjo wielbiciela jazzu. Popularność przyszła dopiero po kilkunastu latach i związana była z główną rolą w obyczajowym serialu Aleksieja Kozłowa „Żyzn’ prodołżajetsia” (2002). Ugruntował ją natomiast występ w „Słusztaielu” (2004) Zajkina, choć do legendy ojca Nikita nie zbliżył się jeszcze nawet na jotę.
Maniakalnego Piatnicę zagrał Siergiej Miedwiediew (rocznik 1982), absolwent MChAT-u (2004) i aktor stołecznego Teatru Artystycznego, na deskach którego zadebiutował w adaptacji „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego. W filmie po raz pierwszy pojawił się jeszcze jako student – w kryminalnym serialu Nikołaja Dostala „Grażdanin naczalnik"; później między innymi dwukrotnie zatrudnił go Kirył Sieriebriennikow: w komedii „Izobrażaja żertwu” (2006) oraz dramacie „Juriew dien’” (2008). Jego filmowa ukochana, czyli Anna Słynko, rok młodsza od Miedwiediewa, pochodzi z Petersburga – tam ukończyła szkołę aktorską, tam też pracuje w Teatrze Młodego Widza. Na ekranie zobaczyć ją można przede wszystkim w produkcjach telewizyjnych. Wielką popularność wśród młodzieży przyniosła jej rola w tasiemcu „OBŻ” (2000-2005), opowiadającym o codziennych radościach i troskach rosyjskich uczniów. Najnowszym filmem Słynki jest natomiast rosyjsko-ukraińska „Żyzn’ dlia dwoich” Olgi Oriechowej. W postać sierżanta wcielił się Stanisław Dużnikow, urodzony w 1973 roku w Sarańsku, stolicy położonej nad Donem Republiki Mordwińskiej. Na studia wybrał się jednak do Moskwy – do Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina, którą ukończył jedenaście lat temu. Co ciekawe, przyjęty został do niej dopiero za czwartym podejściem. Dzisiaj jest aktorem teatru prowadzonego przez legendarnego Armena Dżigarchaniana. W filmie, w którym zadebiutował w połowie lat 90., niczym szczególnym, niestety, do tej pory nie zachwycił. Zdobył wprawdzie wielką popularność serią pięciu komedii „DMB” (2000-2001), których akcja rozgrywała się w szeregach rosyjskiej armii, ale poziom prezentowanego w nich dowcipu był typowo koszarowy. Poza tym można było zobaczyć Dużnikowa w opartym na powieści Borysa Akunina „Tureckim gambicie” (2005) Dżanika Fajzijewa, fantastycznonaukowych „Paragrafach 78” – „Punkt 1” i „Punkt 2” (oba z 2007 roku) – Michaiła Chleborodowa oraz westernie z czasów wojny domowej „Panowie oficerowie: Uratować imperatora” (2008) Olega Fomina.
Największą gwiazdą „Piątku. 12” jest jednak grający pułkownika, urodzony w 1963 roku, Michaił Jefremow. Aktor ten wywodzi się z rodziny o artystycznych korzeniach: dziadek był reżyserem operowym, a rodzice – Oleg Jefremow i Anna Pokrowska – aktorami. Pierwsze kroki na teatralnej scenie stawiał jeszcze jako dziecko, na ekranie pojawił się w 1976 roku, występując – u boku swego ojca – w trzyczęściowej opowieści Wadima Zobina „Dni chirurga Miszkina”. Do osiemnastego roku życia zagrał w sumie sześć ról filmowych, które uczyniły go jednym z najpopularniejszych aktorów młodzieżowych w Związku Radzieckim. Naturalną koleją losu były więc w jego przypadku studia aktorskie w szkole działającej przy MChAT. Po ich ukończeniu w 1987 roku stworzył swoje pierwsze dorosłe kreacje: w „Szantażyście” Walerija Kurykina oraz – opartym na prozie Aleksandra Puszkina – miniserialu „Dubrowski” Wiaczesława Nikiforowa. W ostatnich latach chętnie grywa w serialach; pojawił się w „Granicy” (2000) Aleksandra Mitty, „Dywersancie” (2004) i „Burzowych wrotach” (2006) Andrieja Maliukowa, „Moskiewskiej sadze” (2004) Dmitrija Barszczewskiego, „Oficerach” (2006) Murada Alijewa oraz „Dywersancie: Końcu wojny” (2007) Igora Zajcewa. W kinie natomiast można go było zobaczyć między innymi w „9 kompanii” (2005) Fiodora Bondarczuka, „Parku Epoki Radzieckiej” (2006) Julija Gusmana, „12” (2007) Nikity Michałkowa, „Prostytutkach” (2007) Jurija Moroza, drugiej części „Paragrafu 78” (2007) oraz „Indygo” (2008) Romana Prygunowa.



Tytuł: Piątek. 12
Tytuł oryginalny: Пятница. 12
Reżyseria: Władimir Zajkin
Zdjęcia: Dmitrij Malcew
Scenariusz: Władimir Zajkin
Rok produkcji: 2009
Kraj produkcji: Rosja
Czas projekcji: 87 min.
Gatunek: horror, komedia
Ekstrakt: 50%
powrót do indeksunastępna strona

164
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.