powrót do indeksunastępna strona

nr 06 (LXXXVIII)
sierpień 2009

Autor
Weekendowa Bezsensja: Streszczenia lektur (1)
ciąg dalszy z poprzedniej strony
‹Dziedzic Imperium›
‹Dziedzic Imperium›
Timothy Zahn ‹Dziedzic Imperium›, ‹Ciemna strona Mocy›, ‹Ostatni rozkaz›
Powieść T. Zahna należy do gatunku trylogii, tj. składa się z trzech części, z których każda nazywa się inaczej. Akcja toczy się w świecie „Gwiezdnych wojen” niedługo po zakończeniu filmu pod tym samym tytułem. Nie ma w niej głównego bohatera, gdyż wszystkie postaci są tak samo ważne. Dlatego też akcja jest bardzo skomplikowana, bo autor opisuje, co bohaterowie robili w tym samym czasie, a czytelnik musi przeskakiwać z jednego końca wszechświata na drugi.
Postaci pozytywne to: Luke, Han, Leia, Lando, Chewie, Winter i inni. Postacią negatywną jest admirał Thrawn, który w filmie nie pojawił się, gdyż przebywał wtedy w innym miejscu galaktyki. Pojawiają się też postaci pośrednie, na przykład Mara Jade, która z początku chce zabić Luke’a, bo tak jej każą głosy w głowie, lecz potem przyłącza się do bohaterów. Luke ma kłopoty, ponieważ nieznany mężczyzna zaprasza go na spotkanie we śnie i potem nie chce już stamtąd wyjechać, dopóki Mara nie przywiezie mu isalamira. Isalamiry są to włochate jaszczurki, wydzielające z siebie bąble anty-Mocy, co odgrywa istotną rolę w akcji. Inni bohaterowie też przeżywają ryzykowne przygody, na przykład Leia rodzi dzieci nie tylko swoje, ale i Hana.
Timothy Zahn opisuje skomplikowane intrygi z udziałem polityków, łowców nagród oraz innych podejrzanych osobników. Nieraz od początku nie wiadomo, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem, co sprawia, że lektura jest bardzo emocjonująca. Autor stosuje także często chwyt literacki polegający na zawieszeniu akcji: ktoś bohaterowi przykłada lufę, i dopiero po kilku rozdziałach dowiadujemy się, dlaczego. Występuje też rasa Noghrich oraz wiele bitew w kosmosie i na powierzchni, które czyta się z zaparciem, szczególnie, kiedy Luke musi walczyć z samym sobą. Przesłaniem tej powieści jest fakt, że klonowanie może być przyczyną wielu problemów, lecz na przyjaciół zawsze można liczyć.
‹Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy›
‹Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy›
Jarosław Grzędowicz ‹Popiół i kurz›
Książka J. Grzędowicza jest napisana w pierwszej osobie, co sprawia wrażenie, jakby główny bohater własnoręcznie wszystko nam opowiadał. Interesuje się on praktykami szamańskimi i pracuje na uczelni, co spowodowało, że własna rodzina go wyklęła z wyjątkiem siostrzeńca, siedzącego na dworcu PKP w pożałowania godnym stanie. Bohater pomaga mu, gdyż umie się przenosić do Świata Pomiędzy, który przypomina nasz z tą różnicą, że miasta są całkiem wymarłe i tylko czasem jakaś dusza błąka się po ulicy, którą trzeba wyprawić do nieba. Za ten fakt pobiera on opłatę, nieraz symboliczną, ale wystarcza na życie.
Główny bohater nie ma żony, tylko ukochany motocykl. Później jednak poznaje pewną rudowłosą wiedźmę, a także ma nieżyjącego przyjaciela w klasztorze, co powoduje wplątanie go w bardzo niebezpieczną aferę. Ważnym motywem są ciernie i piekielne psy, które symbolizują cierpienie. Bohater zostaje pozbawiony własnego organizmu i uwięziony w Świecie Pomiędzy razem z rannymi partyzantami, i duchem żony, która czeka na męża z talerzem zupy. Na szczęście dzięki inteligencji i odwadze udaje mi się rozwiązać wszystkie problemy. Jego postać jest przykładem na to, że nawet pobierając opłatę za swoje usługi można być dobrym człowiekiem.
‹Piołun i miód›
‹Piołun i miód›
Ewa Białołęcka ‹Piołun i miód›
Głównymi bohaterami „Piołunu i miodu” Ewy Białołęckiej są postaci występujące w innych książkach tej samej autorki. Są to młodzi magowie, tacy, jak: Kamyk, Myszka, Promień, Winograd, Stalowy, Gryf, którzy uciekli ze szkoły dla czarodziejów. Szkoła ta jest umieszczona w świecie, gdzie rozgrywa się akcja książki. Jest to świat wymyślony własnoręcznie przez autorkę. Istnieją tam smoki, lamie, centaury oraz działa magia, która powoduje czytanie w myślach, stwarzanie przedmiotów, przenoszenie się z miejsca na miejsce, podpalanie ognia i inne dziwne zjawiska.
Bohaterowie pochodzą z kraju na południu, a wcześniej jeszcze byli na smoczych wyspach. Dlatego jeden z nich jest smokiem, ale używa ludzkiej postaci, bo można mieć ręce i inne przydatne narządy. Kraj nazywa się Lengorchia. W poprzedniej części była opisana ich podróż na północ i jak w czasie śmierci na Nocy Strzyży dostali misję od bogini, żeby podążali za zielonym kłosem. Zgodnie z tą misją trafiają do północnego kraju, gdzie magia uważana jest za coś nienormalnego. Zamieszkują w sypialni paziów na zamku, lecz teraz paziów w niej nie ma z powodu wojny. Z tej samej przyczyny bohaterowie bardzo marzną, bo ogrzewanie jest ograniczone do minimum. Wcześniej przebywali w specjalnej wiosce na drzewach, gdzie spotkali różne dziewczyny: jedna udawała chłopaka i strzelała z łuku, a druga była niewidoma.
Po zamieszkaniu na zamku jeden z bohaterów imieniem Myszka wraz z synem króla znalazł się na pewien czas w tej wiosce, ponieważ ze strachu się teleportował, kiedy królewicz chciał mu zaimponować w starej ubikacji. Ten fakt spowodował, że król zainteresował się potencjałem młodych magów, których wcześniej uważał za zwykłych smarkaczy i nawet jednego za karę wrzucił do dziury w ziemi. Po tym fakcie zaczął ich prosić o pomoc w różnych sprawach, na przykład jak skonstruowana jest broń napastników z północy. Natomiast królowa miała swoje sprawy z młodymi magami, ale dowiedziała się, że nie należy ich częstować płonącą świnią, bo wyglądała jakby wypełzła z piekielnej czeluści. Na uczcie rozdawała podpisane talerze osobom szczególnie zasłużonym dla społeczeństwa, co ukazywało jej zdolności polityczne.
Książka ta opowiada o różnych problemach nastolatków: bohaterowie często się kłócą, a nieraz i nos komuś rozbiją, lecz potem idą wspólnie do łaźni na zabawę. Niebezpiecznie jest chodzić samemu, ponieważ kobiety użyły na Gryfie specjalnych przyrządów. Dużą zaletą pisarstwa E. Białołęckiej jest humor. Bardzo wesoła była scena, kiedy lekarz chciał otruć bohaterów, a Stalowy wysunął język i powiedział wszystkie składniki. Autorka ta umieszcza także w książkach szczegółowe opisy, na przykład kiedy Promień ze złości nagrzewa zbroję, czujemy smród palonego tłuszczu i rzemieni.
Tytuł książki „Piołun i miód” oznacza, że życie nie składa się z samych przyjemności. Dlatego jest to doskonała lektura dla młodych ludzi w każdym wieku.
powrót do indeksunastępna strona

73
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.