…nie zazna nigdy snu. Nie tylko ze względu na notoryczne nocne strzelaniny, ale także ze względu na niepewność, co do swej roli w związku i widoków na wspólną przyszłość. Filmy przedstawiają zwykle kilka typów życiowych partnerek dżentelmenów w kapeluszu borsalino na głowie i z karabinem maszynowym w ręku. Dziś, z okazji premiery „Wrogów publicznych”, prezentujemy je Wam.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Partnerka, jak sama nazwa wskazuje, jest nie tyle dziewczyną gangstera, ile sama para się tym poczciwym procederem. Jest wierną towarzyszką napadów na banki, włamań, podkopów, ataków na pociągi, rozpruwania kas pancernych. Zawsze można na nią liczyć. Jej przekształcenie się w inny typ jest zupełnie niemożliwe. Partnerka pozostaje Partnerką do chwili swej śmierci. Najczęściej zresztą przedwczesnej. Przykłady: Oczywiście Bonnie Parker („Bonnie i Clyde”), Jane („Fun with Dick and Jane”), Billie Frechette („Wrogowie publiczni”), Mirtha Jung – w pewnym zakresie („Blow”), Honey Bunny („Pulp Fiction”)  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Żona Bierna nie musi być żoną, ale zwykle nią jest. To partnerka, która tworzy z gangsterem udane stadło rodzinne, nie bierze udziału w procederze, zajmuje się dziećmi i woli za dużo nie rozmyślać o tym, co robi jej małżonek, co rano wychodzący do pracy z karabinem maszynowym ukrytym w futerale na wiolonczelę. Życie w kłamstwie jednak nie jest łatwe i Żona Bierna zwykle staje się Byłą Żoną, lub – rzadziej – Partnerką. Najczęściej jednak staje się po prostu Wdową. Przykłady: Kay Adams („Ojciec chrzestny 2”) – do czasu, Jessie (Złodziej), Charlene („Gorączka”), Frances i Tina/Christine i Lisa – bowiem Martin Cahill/Michael Lynch poza gangsterką żył z dwoma siostrami („Generał”/„Przyzwoity przestępca”– dwie filmowe wersje tej samej historii), Carmela („Rodzina Soprano”), Annette („Donnie Brasco”)  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Żona Naiwna różni się tym od Biernej, że autentycznie nie zdaje sobie sprawy z tego, czym zajmuje się się jej mąż (czy też życiowy partner). Uważa, że on naprawdę jest wzorowym pracownikiem biura, sprzedawcą używanych samochodów, właścicielem resortu wypoczynkowego, komiwojażerem czy politykiem. Nie dziwią jej przychody ponad stan, nie zaskakują przeprowadzki do coraz większych domów, nie rozumie, czego właściwie chce ta policja. Żona Naiwna oczywiście zwykle musi przeżyć oświecenie. Najczęściej nad trumną męża, bądź w chwili, gdy całe otoczenie niespodziewanie zaczyna tytułować go Donem, choć na imię wcale nie ma Donald… Przykłady: Kay Adams („Ojciec chrzestny”) – też do czasu, Dorota („Zabij mnie, glino”) – sądzi, że Malik (Boguś Linda) to ścigany przez władze opozycjonista, ale nie żaden bandzior, Ava Fontaine – jeśli uznamy dilerkę broni za rodzaj gangsterstwa („Pan życia i śmierci”), Helena Ayala – do czasu („Traffic”)  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Ozdoba to dziewczyna pochodząca z wybiegu dla modelek, wyborów Miss, lokalnego programu telewizyjnego, czy choćby znaleziona na wiejskiej dyskotece (ale na pewno nie pod ścianą, o nie!). Cechy charakterystyczne – niebywale długie nogi i niebanalna uroda. Ozdobę nie interesuje zajęcie gangstera, nie obchodzi to, jak zarabia on pieniądze. Ważne, że te pieniądze są. Gangstera nie interesuje natomiast, co sądzi o nim dziewczyna (byle nie szukała innego), ważne, aby była w okolicy i wszyscy widzieli, że TAKA laska na niego leci. Znaczy – musi być gość. Ozdoba nie jest niestety wieczna. Czasem odchodzi, czasem zostaje wymieniona na Lepszy Model (najczęściej), czasem staje się Żoną Bierną, czasem – w najgorszym razie – Popychadłem. Przykłady: Mia Wallace („Pulp Fiction”), Eva („American Gangster”), Latika („Slumdog. Milioner z ulicy”), Anna („Get Carter”), Elvira („Człowiek z blizną), Tina Carlyle („Maska”), Melanie („Jackie Brown”) i wiele, wiele więcej.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Idiotka jest w pewnym sensie wersją Ozdoby, ale oprócz atrybutów jej urody (z dodatkiem obowiązkowej blond fryzury z raczej obowiązkowymi lokami) posiada również… całkowity brak jakiejkolwiek inteligencji. Ma natomiast piskliwy głos, wykazuje totalne zadziwienie otaczającym ją światem, nie rozumie najprostszych komend, zajmuje się głównie przymierzaniem ciuchów. Model wskazany dla gangsterów obawiających się podstępu i zdrady (Idiotka nie jest zdolna do żadnej z tych rzeczy), lub takich, którzy sami nie wykazują się wysokim intelektem i nie chcą, by w ich okolicy ktokolwiek górował nad nimi pod względem umysłowym. Idiotka to także typ wysoce irytujący, a przez to raczej nietrwały i szybko wymienny. Przykłady: Olive Neal („Strzały na Broadwayu” Woody’ego Allena), wszystkie dziewczyny Lexa Luthora, panna z reklamy Pepsi Max, rozmaite partygerlsy w „Donniem Brasco”, Ginger McKenna („Kasyno”)  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Dziewczyna służąca gangsterowi do rozładowywania napięcia seksualnego. Może być również Ozdobą, lub Idiotką, ale nie są to jej dominujące role. Choć taka postać pojawia się w klasycznej kinematografii gangsterskiej, trzeba przyznać, że Popychadło jest solidnym polskim wkładem do tematu dziewczyn gangsterów (różnica polega na tym, że w kinie klasycznym Popychadło najczęściej się buntuje i zdradza, w rodzimej natomiast dzielnie znosi swój los – wie, ze nigdzie nic lepszego jej nie czeka). Rolę tę podkreśla kino Władysława Pasikowskiego, w którym każda dziewczyna, poza tym, że jest dziwką, ździrą i szmatą, jest również Popychadłem. Jak wiadomo bowiem, Najbardziej Męscy Mężczyźni Pasikowskiego stosunek postrzegają jako „włożyć, potrząsnąć i wyjąć, nawet nie zdejmując spodni”, trudno więc oczekiwać od nich większych potrzeb w zakresie partnerek życiowych. Na pytanie, czy takie postrzeganie roli kobiety kwalifikuje do leczenia, w tym tekście nie odpowiadamy. Przykłady: Angela („Psy”), Nadia („Psy 2”), Ola („Reich”) Czy pominęliśmy jakiś typ? Współpraca przy tekście: Michał Kubalski, Kamil Witek, Jakub Gałka |