Rafał Piotr Karcz to urodzony w Krakowie w roku 1969 malarz i fotografik. Absolwent historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz wydziału form przemysłowych krakowskiej ASP. Realista. Członek Stowarzyszenia Pastelistów Polskich, a także amerykańskich. Finalista Międzynarodowego Biennale Pasteli w Nowym Sączu. W latach 2001-2008 miał siedem wystaw indywidualnych. Tworzy dłuższe, zwykle monotematyczne serie, eksponując wybrany i przetworzony motyw lub też grupę motywów-przedmiotów. Wyznał mi, że jest de facto takim anarchistycznym twórcą, bardzo zainspirowanym muzyką, a ja odparłam mu: do mnie to trafia. Tak było! I tak jest. Emilia Walczak Tematyka obrazów Rafała Karcza jest ściśle związana z kulturą miejską. Artysta najwięcej uwagi poświęca ukazaniu barwnego życia młodych ludzi – przedstawicieli rozmaitych subkultur. To dzięki nim ulice tętnią życiem, mury pokrywają się buntowniczymi hasłami, a policjanci mają stałe zajęcie przy rozbijaniu anarchistycznych demonstracji. Dzieła Rafała Karcza to subiektywne zapisy chwili – nastrojowy obraz publiczności szalejącej na koncercie rockowym, malarska relacja z narkotycznej imprezy, wspomnienie ulicznej manifestacji lub oniryczna reminiscencja opustoszałej przestrzeni dworca. Sam Rafał Karcz przyznaje, że najbardziej interesują go ulotne wydarzenia, których magia polega właśnie na nietrwałości i pewnej przypadkowości. Nina Kinitz W swoim cyklu niewielkich akwarel Rafał Karcz krytycznie bada prawdę historyczną, kulturalne trendy obserwowane wśród młodych ludzi i walkę porządku z chaosem – posługując się tą techniką w sposób przeczący naszym wyobrażeniom o jej możliwościach. Chociaż konflikt wpisany jest w całokształt twórczości Karcza, artysta nie jest jedynie scenarzystą-dokumentalistą. Jest przede wszystkim wytrawnym alchemikiem pędzla. Z niemal bezbłędną maestrią jest w stanie uzyskać impresjonistyczne detale przy pomocy nieostrych konturów niczym wspomnienia wydobyte ze śmietniska niekonwencjonalnego bajkopisarstwa. Odważnie opisuje swoich bohaterów i z empatią obserwuje całe spektrum społeczne, poczynając od galeryjnego światka, a kończąc na bywalcach klubów eksperymentujących z ekstazą. Nie popada przy tym w charakterystyczne dla mediów kulturalnych stereotypy, raczej wykazuje szczerą potrzebę dociekania, w jaki sposób różne typy ludzi wchodzą ze sobą w interakcję. Ta forma antropologii wizualnej staje się swoistym atlasem/ encyklopedią umożliwiającą zrozumienie ludzkiej typologii (podobnie August Sandler charakteryzował społeczeństwo XX wieku). Albert Wang  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
DJ contra MC
 | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
DJ contra MC X
 | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Object
 | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Oldskul
 | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Projekt
 | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Studium
 | Prace mogą być wykorzystywane do kopiowania i drukowania w celach komercyjnych tylko za zgodą autora. |  |
|