Większość z nas pamięta uginające się sklepowe półki z książkami, na których prócz najnowszego tomu Harry’ego Pottera stało niewiele, a i ludzie po niewiele więcej w pewnym momencie sięgali. Napisane przez J. K. Rowling „Opowieści Barda Beedlee’a”, wydane jakiś czas temu, może i nie budzą tak wielkich emocji i nie wprawiają w oczopląs poprzez spoty, ale nikt nie powiedział, że muszą być przez to gorsze.  |  | ‹Baśnie barda Beedle’a›
|
Była Śpiąca Królewna, zapadająca w śpiączkę z powodu klątwy złej wróżki i ukłucia się wrzecionem w palec. Była Śnieżka, nękana przez macochę-wiedźmę, niemal otruta przez wspomnianą przy pomocy jabłka. Był Kopciuszek, nie dość, że bez imienia to jeszcze bez rodziców, za to z macochą, dwiema przybranymi siostrami i wróżką, jako chrzestną. Była Mała Syrenka, też bez matki (to już epidemia, czy jeszcze nie?), też wykołowana przez czarownicę (która wyjątkowo nie była jej macochą) i która… Cóż, i która tak, jak wszystkie wspomniane wcześniej, żyła ostatecznie długo i szczęśliwie z przystojnym księciem. Ciekawe, jak zmieniłyby się te wszystkie historie, gdyby, jak w „Opowieściach Barda Beedle′a”, magia przestała być atrybutem złych czarownic i dobrych wróżek, a stała się czymś powszechnym? Mamy przed sobą pięć opowieści z cyklu „Dawno, dawno temu…”, gdzie rzeczywistość jest nieco inna, ale dobro i/lub rozsądek nadal zwycięża. Chociaż księcia nie uświadczysz. To, co zaserwowała czytelnikom pani Rowling, to nie zbiór cukierkowych, disneyowskich bajek, gdzie wszystko kończy się magicznym ”… i żyli długo i szczęśliwie”. Nie są one też kierowane tylko do najmłodszych. Właściwie, delikatniejsze maluchy pewnych fragmentów czytać chyba nie powinny. Bardziej przypomina to opowieści Andersenowskie, a raczej ich streszczenia. Żadna z opowieści nie ma więcej niż kilku stron, dużą czcionką w książce nie większej niż przeciętny szkolny zeszyt. Pozostawia to pewien niedosyt, gdyż niektóre wątki aż proszą się o rozwinięcie, najlepiej w osobnym rozdziale. O ile postacie nie są sztampowe, niekiedy nużą schematycznością zachowań. Ich osobowość w żadnym przypadku nie jest określona ściślej niż to niezbędne. To prawda, że w tak krótkich utworach nie ma miejsca na rozbudowane charakterystyki, lecz absolutne minimum nie zawsze wygląda lepiej. Jednak ogólne wrażenie nie jest negatywne. Mieszane. Gdyby całość rozbudować, otrzymalibyśmy zbiór opowiadań mniej interesujący, ale przyciągający fanów na tyle, by zaczęli pisać na podstawie tych historii fanfiki. Niestety prawdopodobnie wtedy część przekazu straciłaby na uniwersalności, która jest zaletą każdej baśni. Tak, jak z kolei na skróceniu straciłyby komentarze Albusa Dumbledore′a, pisane raz na poważnie, raz z humorem (chociaż niektórzy je omijają, tracąc przy tym wiele zabawy). Właściwie jedne z ciekawszych fanfiction mogłyby powstać w oparciu właśnie o nie. Kilka wspomnianych mimochodem zdań o przeszłości Hogwartu, burzliwej wymianie listów z panem Malfoyem pozostawiają spore pole do popisu dla wyobraźni. Cały czas jednak zachowana zostaje kompatybilność świata baśni ze światem przedstawionym w powieściach o Harrym Potterze. Dla tych, którzy być może kiedyś się nad tym zastanawiali, wyjaśniono, dlaczego w Szkole Magii i Czarodziejstwa nie wystawia się przedstawień teatralnych oraz jak doszło do tego, że profesor Kettleburn nie przeszedł na emeryturę w jednym, nietkniętym kawałku. Dzięki temu tę książkę można śmiało nazwać ładnym uzupełnieniem serii. Pozycją nieobowiązkową, ale wartą przeczytania. Recenzja nadesłana na konkurs „Esensji”.
Tytuł: Baśnie barda Beedle’a Tytuł oryginalny: The Tales of Beedle the Bard ISBN: 978-83-7278-343-1 Cena: 19,90 Data wydania: 6 grudnia 2008 Ekstrakt: 70% |