powrót do indeksunastępna strona

nr 09 (CI)
listopad 2010

East Side Story: Pół żartem, ćwierć serio
ciąg dalszy z poprzedniej strony
Rolę Firy, czyli Felomeny Bezrodowej, reżyser powierzył czterdziestopięcioletniemu dzisiaj Aleksiejowi Klimuszkinowi, który dopiero po ukończeniu Leningradzkiego Instytutu Inżynierów Transportu Kolejowego i odbyciu służby wojskowej w marynarce wojennej Związku Radzieckiego zdecydował się na studia artystyczne w LGITMiK-u, gdzie był zresztą na jednym roku z Michajłowem. W kinie zadebiutował w roku otrzymania dyplomu w sensacyjnym obrazie Amurbeka Gabaszyjewa „Bilet w krasnyj teatr” (1992); na kolejną propozycję musiał jednak czekać równo dziesięć lat – do czasu, aż Marina Migunowa powierzyła mu rolę w, opartym na znanej także w naszym kraju kryminalnej powieści Wiktorii Płatowej „Rytuał ostatniej nocy”, serialu „Noż w obłakach” (2002). Później poszło już z górki, o czym świadczą między innymi sensacyjny „Czerw” (2006) Aleksieja Muradowa, komedia romantyczna „Wolszebnik” (2008) Adnresa Puustusmyy oraz obyczajowy miniserial Andrieja Krasawina „Ja nie ja” (2010). W Gelę, występującego na scenie pod pseudonimem Gertruda Moskiewska, wcielił się moskwianin Iwan Nikołajew (rocznik 1983), który zanim ukończył studia aktorskie w stołecznej Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI), zaliczył też kilkumiesięczne epizody we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK) oraz Instytucie Nauk Humanistycznych i Technik Informacyjnych (IGUMO). Na koncie ma występy w „9 kompanii” (2005) Fiodora Bondarczuka i młodzieżowej telenoweli „Klub” (2006-2009), zaliczył także drobny epizod w „Bikiniarzach” (2008) Walerija Todorowskiego; z kolei w przyszłym roku będzie go można zobaczyć w kontynuacji „Czarnej Błyskawicy” (2009) Aleksandra Wojtinskiego i Dmitrija Kisieliowa. Rozalindę Sztorc, czyli Rozę, szefową/szefa tej niecodziennej trupy i jednocześnie właściciela klubu zagrał Fin Ville Haapasalo, w Rosji cieszący się wielką popularnością dzięki występom w „Osobliwościach narodowego polowania” (1994) i „Kukułce” (2002) Aleksandra Rogożkina oraz „Carze” (2009) Pawła Łungina.
Najstarsza z drag queens Lara Conti ma z kolei twarz Pawła Briuna (rocznik 1957), prawdziwego człowieka renesansu – satyryka i cyrkowca (po Państwowej Szkole Sztuki Cyrkowej i Estradowej), aktora (z epizodem w Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym) oraz muzyka jazzowego (przez wiele lat grającego w legendarnej grupie Aleksieja Kozłowa Arsenał), który przez lata pracował w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych (Las Vegas), Włoszech, Francji i Monako. I z tego też powodu aż trudno uwierzyć, że występ w „Wesołkach” jest jego debiutem filmowym. Znacznie więcej ról ma natomiast na swoim koncie, młodszy od Briuna o prawie trzy dekady, Daniła Kozłowski (filmowa Lusia, czyli Ludmiła Kosmata) – kadet elitarnej szkoły morskiej w Kronsztadzie, tancerz i saksofonista, którego Aleksiej German młodszy obsadził w historycznym dramacie „Garpastum” (2005), a Andriej Maliukow wysłał na front Wielkiej Wojny Ojczyźnianej w przebojowych „Jesteśmy z przyszłości” (2008). Epizodyczne role kobiet – prawdziwych, a nie przebranych – Michajłow powierzył aktorkom z najwyższej półki. Margo, matkę Geli, zagrała Litwinka Ingeborga Dapkunaite („Spaleni słońcem”, „Nowa Ziemia”, „Morfina”), żonę Rozalindy – Renata Litwinowa („Okrucieństwo”), jej/jego córkę – Maria Szałajewa („Rusałka”, „Nirwana”, „Ja”), z kolei w dziennikarkę Alwetę wcieliła się Aliona Babienko („Kierowca dla Wiery”, „Indi”, „Swoje dzieci>”, „Iluzja strachu”).
Za kamerą w roli operatora Michajłow postawił, urodzonego w 1966 roku w ówczesnej stolicy Kazachstanu Ałma-Acie, debiutującego w pełnometrażowej fabule Gleba Tielieszowa. Wcześniej przez wiele lat pracował on jako fotograf i dokumentalista. Znacznie bardziej znaną postacią jest za to autor ścieżki dźwiękowej, trzydziestosiedmioletni Ukrainiec – rodem z Połtawy – Andrij Danyłko. Ten absolwent szkoły estradowo-cyrkowej oraz kijowskiego Uniwersytetu Kultury dał się poznać przed trzema laty całemu światu jako… Wierka Serdiuczka, srebrna medalistka Konkursu Piosenki Eurowizji w Helsinkach (gdzie uległ jedynie serbskiej piosenkarce Marii Šefirović). W krajach rosyjskojęzycznych cieszył się już wtedy sporą popularnością, miał na koncie kilka płyt z muzyką ocierającą się o dance i pop, podlaną trochę sosem folkowym. Po jego twórczość sięgnął nawet lider Ich Troje Michał Wiśniewski, przerabiając – jako Renia Pączkowska na płycie „1, 2, 3… próba mikrofonu” (2005) – piosenki Andrija vel Wierki. Poza ewidentnymi wygłupami scenicznymi i kilkoma występami w musicalach Danyłko tworzy także ambitniejsze kompozycje (między innymi fortepianowe); przed pięcioma laty zebrał je na płycie „Poslie tiebia…”.



Tytuł: Wesołkowie
Tytuł oryginalny: Весельчаки
Reżyseria: Feliks Michajłow
Zdjęcia: Gleb Tielieszow
Scenariusz (film): Feliks Michajłow
Rok produkcji: 2009
Kraj produkcji: Rosja
Czas projekcji: 91 min.
Gatunek: dramat, komedia
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Ekstrakt: 60%
powrót do indeksunastępna strona

124
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.