Po włożeniu płyty do odtwarzacza pierwsze zaskoczenie za sprawą bluesowej gitary. Czy to jest nowe The Black Keys, czy też The Dead Weather? Później także czekają nas niespodzianki. Ale czy mogło się bez nich obejść? Tricky - król trip-hopu wraca z „Mixed Race”. Urodzony w Bristolu a mieszkający obecnie w Paryżu muzyk, nagrał album będący niczym spacer po Nowym Jorku.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Nowy Jork posłużył tu jako symbol wielokulturowego tygla. Zagłębiając się w niego napotkamy elementy charakterystyczne zarówno dla Ameryki, jak i Starego Kontynentu, a wszystko to oparte na czarnych rytmach i podlane mocnymi bitami. Całość toczy się w dosyć leniwym tempie niczym niedzielny poranek, lecz wszystkie smaczki w postaci muzycznych cytatów i nawiązań, instrumentalnych wątków oraz wokalnych ciekawostek nie pozostawiają miejsca na nudę. Weźmy taki „Early Bird” – jakby wyjęty z „Maxinquaye” – wzbogacony, podobnie jak „Come To Me”, o jazzujące dęciaki. Albo arabsko-afrykański, przejmujący i wzniosły „Hakim”. Niespodzianką jest bardzo duża ilość gitar. Akustyczne dźwięki bądź elektryczne riffy mają swoją rolę w większości utworów. A już na pewno zaskakuje gdy wiodą prym, jak w przypadku w „Every Day”, „Early Bird” czy „Murder Weapon” (przeróbka hitu Echo Minotta, który był dancehallową zabawą samplami). Zatem mamy gitary i trąbki, do tego jeszcze skrzypce oraz jamajskie basy. Jest blues, reggae, jazz, folk i orientalizmy oraz rap. Ale nie obyło się także bez parkietowych wycieczek – te znajdziemy w „Kingston Logic” (pamiętacie Daft Punk i „Technologic”?) oraz w „Time To Dance” i „Bristol To London”. Niestety (choć nie wiem, czy nie taki był zamysł), większość kawałków jest jakby nieskończona, urwana w połowie, przez co słuchacz może poczuć się nie w pełni usatysfakcjonowany. Cały krążek, mimo dziesięciu kompozycji i wielu pomysłów, jest przez to krótki, trwa niecałe pół godziny, co – jak na dwa lata czekania, jakie upłynęły od „Knowle West Boy” – trochę mało. Na „Mixed Race” Tricky kontynuuje podróż ścieżką autobiograficznej i gangsterskiej opowieści, wyznaczoną przez wspomnianą poprzedniczkę, lecz mniej tu agresji, energii i mroku. Parę ciekawych melodii, jak zwykle genialna produkcja, kilka naprawdę frapujących wykonań wokalnych jednak nie wystarczają. Może znane nazwiska zaproszonych gości (Franky Riley, Terry Lynn, Bobby Gillespie, Hakim Hamadouche, Blackman) robią wrażenie, ich wkład w album jest znaczący, jednak mimo wszystko także na tym polu pozostaje niedosyt, można było bardziej ich wykorzystać. Jeżeli przyjąć ,że „Maxinquaye” jest płytą wybitną, do której będziemy często wracać, „Nearly God”, „Pre-Millennium Tension” oraz „Knowle West Boy” albumami co najmniej dobrymi, o których się pamięta, to „Mixed Race” plasuje się na poziomie pozostałych płyt Tricky’iego – posłuchamy przez kilka miesięcy, być może na chwilę się nim zachwycimy, lecz w końcu zostanie on wyparty przez nowe, świeższe rzeczy.
Tytuł: Mixed Race Wykonawca / Kompozytor: TrickyData wydania: 27 września 2010 Czas trwania: 29:17 Utwory 1) Every Day: 02:25 2) Kingston Logic: 02:43 3) Early Bird: 03:29 4) Ghetto Stars: 03:27 5) Hakim : 02:44 6) Come To Me: 03:55 7) Murder Weapon: 02:58 8) Time To Dance: 02:24 9) Really Real: 02:47 10) Bristol To London: 02:25 Ekstrakt: 60% |