 | |
Film Bodrowa i Omarowej może spodobać się z kilku powodów. Przede wszystkim z dużym dystansem i humorem podchodzi do tradycji japońskiej (kultura samurajska, zorganizowana przestępczość w Kraju Kwitnącej Wiśni), jak również cech przypisywanych na całym świecie Rosjanom (wszechobecna korupcja, panoszący się w kraju bandytyzm, skłonność do ulegania mistycyzmowi, powszechny alkoholizm). Akcja płynie w nim wartko i nie brak chwil, kiedy na twarzy widza gości niewymuszony uśmiech. Najciekawsze i najzabawniejsze są momenty, w których na ekranie pojawiają się Anton i Marfa Awdiejewowie; scena ostrzeliwania z balkonu atakującej ich dom bandy Chochoła do spółki z Japończykami Nakaty należy chyba do najlepszych w całym filmie. Ale to przede wszystkim zasługa wyśmienitych aktorów wcielających się w te role! Urocza jest także rezolutna Yuriko i tylko żałować można, że tak często musi schodzić na drugi plan, ustępując miejsca Aleksiejowi, ponieważ postać głównego bohatera znacząco kuleje. Albo scenarzystom zabrakło konceptu, jak wykorzystać jej potencjał, albo odtwórcy roli Lochy – talentu, by właściwie zaprezentować ich zamierzenia. A może… nie stało i tego, i tego. Nie do końca zrozumiałe jest również rozwinięcie wątku pary nowożeńców, która zostaje przypadkowo rozdzielona przez uciekających przed ludźmi Nakaty Awdiejewa i Yuriko. Do fabuły nie wnosi on bowiem nic. Dobre wrażenie pozostawia po sobie natomiast scena finałowa na opuszczonym lotnisku, w której reżyserzy zgrabnie – i z przymrużeniem oka – wykorzystują ograne schematy kina akcji (zarówno azjatyckiej, jak i amerykańskiej proweniencji). Mimo to, mając wciąż w pamięci nazwiska twórców „Córki yakuzy”, nie sposób nie zadać sobie pytania: Naprawdę nie dało się tego zrobić jeszcze lepiej, jeszcze zabawniej, jeszcze inteligentniej? I niech to będzie pytanie retoryczne.  | |
W głównej roli męskiej, kryminalisty Aleksieja Awdiejewa, reżyserzy obsadzili dwudziestoośmioletniego dzisiaj absolwenta stołecznej Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI) Wadima Dorofiejewa, dla którego był to filmowy debiut. Jego wuja, milicyjnego pułkownika Antona, zagrała już jednak gwiazda pierwszej wielkości – Siergiej Garmasz („ Nasi”, „ 72 metry”, „ 12”, „ Rosyjska gra”, „ Bikiniarze”, „ Przenicowany świat”, „ Spaleni słońcem 2”, „ Czarna Błyskawica”, „ Zapis namiętności”, „ Kryj się!”, „ Na końcu świata”, „ Choinki”, „ Człowiek w oknie”). Znani aktorzy wypełnili też drugi plan. Irina Rozanowa („ Bikiniarze”) wcieliła się w ciotkę Marfę, Siergiej Gazarow („ Mój przyrodni brat Frankenstein”, „ 12”, „ W grze 2: Nowy poziom”, „ Rita”, „ Pocałuj przez ścianę”) – w przestępcę Jakuta, Wiktor Suchorukow („ Wyspa”, „ Puszkin. Ostatni pojedynek”, „ Najlepsza pora roku”, „ Pasażerka”, „ Milczące dusze”) – w nauczyciela, wielbiciela kultury japońskiej, Witalij Chajew („ Ragin”, „ Prostytutki”, „ Wróg numer 1”, „ Po omacku”) – w zdradzieckiego Chochoła, Anna Michałkowa („ Nasi”, „ Żyj i pamiętaj”, „ Zwariowana pomoc”, „ Ja”, „ PiraMMMida”, „ Spaleni słońcem 2: Cytadela”) – w nieszczęsną pannę młodą, Siergiej Frołow („ Indygo”, „ Nie trzeba się martwić”, „ Kolorowy zmierzch”) – w jej pechowego narzeczonego, a Artur Smoljaninow („ Rok 1612”, „ Ten, który gasi światło”, „ Nirwana”, „ Ja”, „ Księga Mistrzów”, „ Choinki”, „ Spaleni słońcem 2: Cytadela”) – komendanta obozu. Stronę japońską reprezentowali natomiast przede wszystkim: młodziutka Chika Arakawa jako Yuriko oraz Musaka Haomasa („Zatoichi” Takeshiego Kitano, „Słońce” Aleksandra Sokurowa, „Kaidan” Hideo Nakaty) w roli jej dziadka.  | |
Głównym autorem scenariusza był sam reżyser; wydatnie jednak wspomagała go Hanna Oganesian-Słucki (rocznik 1949), córka znanego twórcy pochodzenia ormiańskiego Gienricha Oganesiana oraz, podobnie jak Bodrow, absolwentka wydziału scenariuszowego WGIK-u. Na koncie ma już ona ponad trzydzieści filmów i seriali; dwukrotnie też współpracowała dotychczas z Siergiejem Władimirowiczem („Ja tiebia nienawiżu”, „Biełyj korol, krasnaja koroliewa”). Czterdziestoletni operator Siergiej Trofimow znany jest przede wszystkim jako prawa ręka Timura Biekmambietowa („Nocny Patrol”, „Dzienny Patrol”, „ Czarna Błyskawica”, „ Choinki”). Mniej znaną postacią, przynajmniej w Rosji, jest za to kompozytor – pochodzący z Finlandii Tuomas Kantelinen. Ukończył on renomowaną Akademię Sibeliusa; tworzy opery, muzykę chóralną, utwory orkiestrowe. Na potrzeby filmu pisze od 1995 roku. Rozgłos zyskał dzięki sukcesowi dramatu wojennego Ollego Saareli „Rukajärven tie” (1999), który opowiadał o toczącej się głównie w Karelii wojnie kontynuacyjnej między Związkiem Radzieckim a Finlandią w latach 1941-1944. Później stworzył jeszcze między innymi ścieżkę dźwiękową do „Czyngis-chana” (2007) Bodrowa oraz dwóch części historycznej sagi „Templariusze” (2007-2008) Petera Flintha według powieści Jana Guillou, która była najdroższym przedsięwzięciem w dziejach kinematografii skandynawskiej.
Tytuł: Córka yakuzy Tytuł oryginalny: Дочь Якудзы Kraj produkcji: Japonia, Rosja Gatunek: komedia, sensacja Ekstrakt: 60% |