powrót; do indeksunastwpna strona

nr 06 (CXXVIII)
lipiec-sierpień 2013

Dwa światy, dwie śmierci
W ciągu dwóch dni rosyjska scena rockowa straciła dwie niezwykle ważne – by nie rzec: kultowe – postaci. W nocy z 18 na 19 lipca zmarł Michaił Gorszeniow, wokalista zespołu Korol i Szut, a dnia następnego odszedł na zawsze Gieorgij Gurjanow, perkusista legendarnej grupy Kino. Ich śmierci były tak różne, jak różne były światy, w których żyli.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Michaił Jurjewicz Gorszeniow przyszedł na świat w sierpniu 1973 roku w prowincjonalnym miasteczku Boksitogorsk, położonym około 250 kilometrów na wschód od ówczesnego Leningradu, a dzisiejszego Petersburga. Jego ojciec był lekarzem, a rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania; dość powiedzieć, że młodszy o dwa lata brat Michaiła, Aleksiej – w przyszłości wokalista zespołu Kukryniksy (Кукрыниксы) – przyszedł na świat w dalekowschodnim Birobidżanie, stolicy Żydowskiego Obwodu Autonomicznego. Ostatecznie jednak Gorszeniowowie osiedli w mieście nad Newą, gdzie starszy z braci rozpoczął naukę. Mając piętnaście lat, do spółki z kolegami z klasy – gitarzystą i basistą Aleksandrem Bałunowem oraz perkusistą Aleksandrem Szczigoliewem – założył zespół Kontora (Контора), w którym objął posadę wokalisty. Dwa lata później do grupy dołączył gitarzysta i wokalista Andriej Kniaziew, którego Michaił Jurjewicz poznał podczas nauki w liceum gastronomicznym. Choć akurat słowo „nauka” jest tu pewnym nadużyciem, albowiem szkoły tej Gorszeniow nigdy nie ukończył. W każdym razie po dojściu Kniaziewa kapela wyraźnie zmieniła swoje oblicze, z czasem przyjęła też nową nazwę – Korol i Szut (Король и Шут / Król i Błazen). Mimo że od początku swojej działalności formacja kojarzona była ze sceną punkową, ich muzyka znacznie wykraczała poza prosty punk rock – w ich twórczości pojawiały się nawiązania do folku, metalu, art- i horror-punka (na pewno wiele zawdzięczali The Misfits).
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Pierwszy oficjalny album – „Камнем по голове” – zespół Gorszeniowa opublikował w 1996 roku; szybko też zyskał sporą popularność. Kolejne krążki pojawiały się bardzo regularnie, w odstępach rocznych, względnie dwuletnich: „Король и Шут” (1997), „Акустический альбом” (1998), „Герои и Злодеи” (2000), „Как в старой сказке” (2001), „Жаль, нет ружья” (2002), „Бунт на корабле” (2004), „Продавец кошмаров” (2006), „Тень Клоуна” (2008) i „Театр демона” (2010). Muzyka grupy ewoluowała. Pod koniec ubiegłej dekady dało się zauważyć coraz większe zainteresowanie Michaiła Jurjewicza teatrem, co wpływało na stronę wizualną koncertów i ostatecznie zaowocowało dwupłytowym rockowym musicalem poświęconym postaci psychopatycznego golibrody Sweeneya Todda – „TODD” („Акт 1. Праздник крови”, 2011; „Акт 2. На краю”, 2012). Choć artystycznie Korol i Szut odszedł daleko od swoich punkowych korzeni, Gorszeniow do końca życia pozostał prawdziwym punkiem – nie stronił od narkotyków i alkoholu, a swoje ciało ozdabiał wymyślnymi tatuażami. Ten tryb życia rujnował jednak jego zdrowie; jak sam wspominał, z powodu swego uzależnienia od heroiny w latach 90. XX wieku aż osiem razy zapadał w śmierć kliniczną. W życiu osobistym wiodło mu się różnie; był dwukrotnie żonaty, druga z towarzyszek życia, Olga, przed czterema laty urodziła mu córkę Aleksandrę. Zmarł w nocy z 18 na 19 lipca w swoim domu w Pargołowie na przedmieściach Petersburga. Według doniesień prasowych, w jego ręku znaleziono strzykawkę i łyżkę.
Warto na koniec wspomnieć o jeszcze jednym albumie nagranym przez Gorszeniowa – co prawda z muzykami z rodzimej kapeli, ale sygnowanym własnym nazwiskiem. Płyta nosiła wielce znaczący tytuł „Я алкоголик анархист” (2005) i była hołdem złożonym legendarnej radzieckiej i rosyjskiej formacji punkowej Brigadnyj Podriad (Бригадный подряд).
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Życie Gieorgija Konstantinowicza Gurjanowa miało zupełnie inny posmak. Artysta przyszedł na świat w lutym 1961 roku w Leningradzie. Od najmłodszych lat chciał poświęcić się sztuce, dlatego jako czternastolatek rozpoczął naukę w szkole muzycznej. Nie spełniła ona jednak jego oczekiwań – był wielkim fanem Led Zeppelin, a kazano mu grać na… bałałajce, pianinie i gitarze akustycznej. W efekcie po roku odszedł i dalej uczył się sam. Karierę zaczął jako basista, grając przez dwa lata (1978-1979) w grupie Siergieja Siemionowa, później – w 1981 roku – trafił na krótko do punkowego zespołu Awtomaticzieskije Udowlietworitieli (Автоматические удовлетворители), którym kierował Andriej Panow. Momentem przełomowym w życiu Gurjanowa okazała się, datująca się od 1982 roku, znajomość z wokalistą i gitarzystą Wiktorem Cojem. Właśnie wtedy Coj – pół-Rosjanin, pół-Koreańczyk – stworzył Kino (Кино), jedną z najsłynniejszych radzieckich grup rockowych. Gurjanow zakotwiczył w niej na stałe dwa lata później. I pozostał do samego końca – do tragicznej śmierci Coja w wypadku samochodowym w połowie sierpnia 1990 roku. Tym samym dane mu było wziąć udział w nagraniu otoczonych już dzisiaj kultem albumów Kina: „Ночь” (1986), „Группа крови” (1988), „Звезда по имени Солнце” (1989), „Последний герой” (1989), który przygotowany został na rynek francuski, oraz „Кино (Чёрный альбом)” (1990), wydanego już po śmierci lidera.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Druga połowa lat 80. XX wieku, czyli czasy Gorbaczowowskiej „pierestrojki”, były najlepszym okresem dla Kina – formacji, która stworzyła w Związku Radzieckim swoistą mieszankę muzyki postpunkowej i nowofalowej. Gurjanow miał znaczący wpływ na te sukcesy – był nie tylko perkusistą, ale także aranżerem i twórcą ścieżek basowych. Starał się jednak nie ograniczać do jednego tylko stylu. Stąd jego zaangażowanie w inne projekty muzyczne, jak chociażby elektroniczne Nowyje Kompozitory (Новые композиторы), punkowo-nowofalowe Strannyje Igry (Странные игры) oraz industrialne Pop-Mechanika (Поп-механика) świętej pamięci Siergieja Kuriochina. Pod koniec lat 80. Gieorgij Konstantinowicz zainteresował się kulturą techno i muzyką klubową; na początku następnej dekady organizował pierwsze w Petersburgu imprezy, na których grano house. W tym samym czasie Gurjanow zajmował się również… malarstwem. Nakłonił go do tego poznany jeszcze w 1979 roku artysta Timur Nowikow (nieżyjący od jedenastu lat); pierwsza wystawa, na której publicznie pokazano obrazy przyszłego perkusisty Kina odbyła się trzy lata później. Po upadku Związku Radzieckiego Gieorgij Konstantinowicz odszedł od muzyki, skupił się na plastyce i podróżach. Przez jakiś czas mieszkał w Berlinie, Londynie i Madrycie, ale bywał też w Kopenhadze, Amsterdamie, Paryżu, Rzymie, Nowym Jorku, Los Angeles i katalońskim Cadaqués, które tak bardzo polubił Salvador Dali. Zawsze jednak, prędzej czy później, wracał do rodzinnego Petersburga.
Przed kilkoma laty zdiagnozowano u Gurjanowa poważną chorobę – wirusowe zapalenie wątroby typu C. Nie stanęło to jednak na przeszkodzie w jego pojawieniu się na planie filmu Raszida Nugmanowa „Igła. Remix” (2010). Obraz ten był nostalgicznym powrotem do lat 80. ubiegłego wieku – okresu największej popularności Kina i Wiktora Coja. Po jakimś czasie okazało się, że kłopoty zdrowotne Gieorgija Konstantinowicza są, niestety, jeszcze poważniejsze, lekarze wykryli bowiem u niego także raka wątroby i trzustki. 21 czerwca 2013 roku został wypisany z moskiewskiego szpitala i wyjechał do Niemiec, aby przejść kolejną chemioterapię; do Petersburga wrócił zaledwie kilka dni przed śmiercią, zmarł natomiast w sobotę 20 lipca.
powrót; do indeksunastwpna strona

214
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.