powrót; do indeksunastwpna strona

nr 3 (CXXXV)
kwiecień 2014

Co nam w kinie gra: Grand Budapest Hotel
Wes Anderson ‹Grand Budapest Hotel›
W Esensji trwa Tydzień z Wesem Andersonem, a tymczasem na ekrany kin trafił jego najnowszy film: „Grand Budapest Hotel”. Film ten recenzowaliśmy przy okazji relacji z Festiwalu Berlińskiego, dziś oczywiście przypominamy tę recenzję.
ZawartoB;k ekstraktu: 90%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Stefan Zweig urodził się w 1881 roku w rodzinie o żydowskich korzeniach. Pierwsze wiersze opublikował już jako nastolatek, w latach 20. należał do grona najpopularniejszych pisarzy na świecie. Zaprzysięgły pacyfista, przerażony rosnącym wciąż wpływem Hitlera popełnił samobójstwo. Teraz jego zapomniana nieco twórczość zainspirowała samego Wesa Andersona.
Grand Budapest Hotel to miejsce niezwykłe; nawet boy hotelowy uważa pracę w nim za najwyższy zaszczyt. „Kto by nie chciał tu pracować? Ten hotel to instytucja” – powie młody Zero Moustafa (debiutant Tony Revolori) rysując sobie kredką dodający powagi wąsik.
Wielka w tym zasługa legendarnego concierge Gustava H. (Ralph Fiennes); jego uwodzicielski urok i dbałość o każdy szczegół sprawia, że większość gości przyjeżdża tu specjalnie dla niego. Kłopoty zaczynają się, gdy ku wielkiemu niezadowoleniu rodziny majętna hrabina (zmieniona nie do poznania Tilda Swinton) przekazuje mu w testamencie bezcenny obraz. Ciężar walki o reputację Gustava i dobro hotelu spocznie na barkach Zero Moustafy, a Europa pomału zaczyna przygotowania do wojny.
O niewielu współczesnych reżyserach można powiedzieć, że mają charakterystyczny, rozpoznawalny od pierwszych minut styl. Wes Anderson z pewnością do nich należy. Bawi się kolorem i kompozycją kadrów, nie tyle kręcąc filmy, ile budując światy. „Grand Budapest Hotel” nie stanowi wyjątku od tej reguły.
Anderson na każdym kroku podkreśla, że przedstawione przez niego miejsca są tworem, konstrukcją. Wrażenie to potęgują makiety przypominające dziecięce zabawki, przerysowani bohaterowie i komiksowa wręcz przemoc przyprawiająca o trudny do opanowania chichot. Co więcej, tym razem amerykański reżyser stworzył nawet fikcyjny wschodnioeuropejski kraj o swojsko brzmiącej nazwie Zubrowka, tak „rzeczywisty” jak Budapeszt w „Sklepie za rogiem” Lubitscha.
Anderson nigdy nie wybiera się w te filmowe podróże sam. Jak zwykle udało mu się zebrać przyprawiającą o zawrót głowy obsadę: w filmie zagrali między innymi Tilda Swinton, Saoirse Ronan, Willem Defoe, Adrien Brody, F. Murray Abraham, Jude Law, Edward Norton i mówiący z szybkością karabinu maszynowego Ralph Fiennes, który dawno już chyba tak dobrze się nie bawił. Odpoczywając od deklamowania Szekspira i prześladowania Harry’ego Pottera, udowadnia, że jest także wybitnym aktorem komediowym i zachwyca w roli „liberalnie wyperfumowanego” wielbiciela starszych pań. Nie da się też ukryć, że w filmie przypadły mu najlepsze kwestie, które wygłasza z prawdziwym smakiem. Oskarżony o świadome sprowadzenie hrabiny na złą drogę, odpowiada zdziwiony: „Chodzę do łóżka ze wszystkimi moimi przyjaciółmi”.
W „Grand Budapest Hotel” nie mogło też zabraknąć Billa Murraya, z którym od czasu „Rushmore” Anderson nakręcił już siedem filmów. Słynny aktor powiedział dziennikarzom, że Andersonowi się nie odmawia, bo obiecuje długie godziny pracy i niskie wynagrodzenie: „Pracując z Wesem, właściwie do tego dopłacasz, na same napiwki wydasz więcej niż zarobisz. Żyje w swoim własnym magicznym świecie i dzięki nam chyba nieźle się bawi. Tak bardzo go lubimy, że się na to zgadzamy”.
Oprócz nawiązań do Stefana Zweiga, a zwłaszcza jego wydanej także w Polsce ksiażki pod tytułem „Niecierpliwość serca”, Anderson przyznał się do fascynacji Irène Némirovsky, Hannah Arendt oraz długą listą filmów, które oglądał wspólnie z ekipą. „Grand Hotel”, „Kochaj mnie dziś”, „Być albo nie być”, „Milczenie” Bergmana – podczas konferencji prasowej aktorzy przekrzykiwali się, wymieniając ich tytuły.
Co ciekawe, pomimo tak różnych inspiracji „Grand Budapest Hotel” jest bardzo spójny. Anderson nigdy nie cytuje ich dosłownie, tylko przekłada na swój filmowy język.
„Grand Budapest Hotel” to rozkoszne cacko, które tak jak słodycze z pojawiającej się w filmie cukierni Mendla nie stanowi może pełnowartościowego posiłku, ale trudno mu się oprzeć. Jeśli szuka się w kinie głębokich znaczeń, lepiej wybrać się na inny film. Jeśli natomiast ma się ochotę na wysłuchanie szalonej baśni, nie można lepiej trafić.



Tytuł: Grand Budapest Hotel
Tytuł oryginalny: The Grand Budapest Hotel
Dystrybutor: Imperial CinePix
Data premiery: 28 marca 2014
Reżyseria: Wes Anderson
Rok produkcji: 2014
Kraj produkcji: Niemcy, USA
Gatunek: dramat, komedia
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 90%
powrót; do indeksunastwpna strona

77
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.