 | ‹Blue Ruin›
|
Blue Ruin (reż. Jeremy Saulnier) Ocena: 70% Niezależny, sundance’owy thriller, mocno w klimatach wczesnych braci Coen. Dwight, życiowy rozbitek, bezdomny, mieszkający po tragedii rodzinnej w starym, zdezelowanym samochodzie dowiaduje się, że sprawca jego dramatu właśnie wyszedł z więzienia. To jest impuls, którego brakowało w jego życiu – Dwight wyrusza by dokonać zemsty. Problem w tym, że nie jest on typem zabójcy, bohater, bardzo przekonująco grany przez Macona Blaira, to raczej nieudacznik, próbujący nadrabiać własne niedoskonałości zaangażowaniem, choć z czasem nabywający spodziewanych wątpliwości co do sensowności swej misji. Niezłe kino, mocne krwawe, ale nie pozbawione też specyficznego czarnego humoru, będące przy okazji komentarzem do amerykańskiego stosunku do przemocy.  | ‹Biały Bóg›
|
Biały bóg (Fehér isten, reż. Kornel Mundruczo) Ocena: 70% „Biały bóg”, pokazywany wcześniej z sukcesem w Cannes, to z pewnością jedno z wydarzeń festiwalu, film zaskakujący i będący tematem licznych dyskusji. W warstwie fabularnej jest to budząca skojarzenia z „Ptakami” Hitchcocka i kinem grozy opowieść o buncie bezdomnych psów, które opanowują Budapeszt. Ich przywódcą jest mieszaniec, będący do niedawna własnością spokojnej lokalnej dziewczyny. Na kilka dni zamieszkuje ona ze swym ojcem, który psa nie znosi i przy pierwszej okazji się go pozbywa. Film sprytnie lawiruje między kinem familijnym, horrorem i dramatem politycznym – bo oczywiście bunt psów (z poruszanymi tematami rasy, mieszańców, aparatu przemocy) łatwo można odczytać jako alegorię współczesnej sytuacji na Węgrzech, a poza tym bywa naprawdę sugestywny wizualnie, zwłaszcza w scenach psiej agresji.  | ‹Refugiado›
|
Pod ochroną (Refugiado, reż. Diego Lerman) Ocena: 70% „Pod ochroną” to proste argentyńskie kino o domowej przemocy. Żona, maltretowana przez męża, postanawia zabrać ze sobą syna i uciec. Brzmi jak telewizyjna produkcja TVN, ale kilka elementów decyduje o wysokiej jakości filmu Diego Lermana. Po pierwsze – żadnej przemocy nie zobaczymy na ekranie, widzimy tylko jej późniejsze efekty, zarówno fizyczne, jak i – przede wszystkim – psychiczne, dzięki czemu film wywiera dużo silniejsze wrażenie.. Po drugie – film opowiadany jest przede wszystkim z punktu widzenia dziecka. Po trzecie – ma znakomite zdjęcia naszego Wojciecha Staronia. Dodajmy też najbardziej przerażającą scenę… przesyłania kwiatów. Warto.  | ‹Ojcowie, matka i ja›
|
Ojcowie, matka i ja (Meine keine Familie, reż. Paul-Julien Robert) Ocena: 60% „Ojcowie matka i ja” (w oryginale chyba ciekawiej „Meine keine Familie”) to austriacki dokument o ludziach, którzy między 1976 a 1991 żyli w komunie, z jej typowymi na owe czasy atrybutami” rezygnacją z własności, wolnym seksem i wspólnym wychowywaniem dzieci. Reżyser filmu w gruncie rzeczy rozlicza się z własną traumą, bo sam był jednym z tych dzieci. Rozmawia z własną matką, z potencjalnymi ojcami, dociera do osób, które wraz z nim wychowywały się w tym środowisku – będącym w gruncie rzeczy dziwnym eksperymentem społeczno-artystycznym pewnego twórcy, skazanego zresztą w 1991 za seksualne wykorzystywanie nieletnich (to było bezpośrednią przyczyną zamknięcia przedsięwzięcia). Ciekawy film, poruszający zadziwiająco dużo tematów – zadaje pytania o przyczyny przystępowania do takiej wspólnoty, formy w niej funkcjonowania, problemy dzieci dojrzewających w takim środowisku, ich późniejsze traumy wynikające z upokarzających na nich eksperymentów. Twórca jest krytyczny, ale próbuje zrozumieć.  | ‹Sobowtór›
|
Sobowtór (The Double, reż. Richard Ayoade) Ocena: 60% „Sobowtór” Richarda Ayoade to zaskakująca mieszanka zupełnie z pozoru nieprzystających elementów. Luźna adaptacja „Sobowtóra” Fiodora Dostoyewskiego umieszczona została przez Ayoade w scenerii alternatywnego korporacjonizmu rodem z „Brazil” Terry’ego Gilliama. Simon James (Jesse Eisenberg), pracownik biurowy niższego szczebla, nieszczęśliwie zakochany w koleżance z pracy (Mia Wasikowska) zostaje skonfrontowany z niejakim… Jamesem Simonem, własnym sobowtórem, będącym jednak kompletnym przeciwieństwem bohatera pod względem charakteru. Mamy w tym filmie niezły klimat oparty głównie na ciekawej scenografii, mamy korporacyjną satyrę, mamy zagadkę i odrobinę mistyki i filozofii. Ciekawe, do własnych interpretacji.  | ‹Kumiko›
|
Kumiko (Kumiko, the Treasure Hunter, reż. David Zellner) Ocena: 70% „Kumiko” Davida Zellnera to ciekawy, balansujący na granicy absurdu hołd złożony kinu braci Coen. Tytułowa bohaterka (w tej roli naprawdę znakomita, znana z „Babel” i „Pacific Rim” Rinko Kikuchi) to zagubiona współczesna japońska pracownica biurowa, żyjąca w gruncie rzeczy we własnym świecie marzeń o odkrywaniu skarbów. Podczas jednej z wypraw trafia na ukrytą kasetę VHS z filmem „Fargo” braci Coen, a scenę, w której Steve Buscemi chowa pod śniegiem walizkę z pieniędzmi uznaje za autentyczną wskazówkę. Wyrusza więc do Ameryki na poszukiwania… W pierwszej części mamy delikatny komediodramat o zagubieniu we współczesnym świecie, w drugiej, gdy nieprawdopodobnie niezorganizowana Kumiko przemierza zaśnieżone USA, otrzymujemy już wyraźne nawiązania do kina braci Coen, delikatnie przeplatana klimatami rodem z Davida Lyncha. Ciekawe i inspirujące. Ocena 60% – fajna absurdalna wariacja na temat kina braci Coen. Świetna Rinko Kikuchi. Nic wielkiego, ale bawi.  | ‹Swobodne opadanie›
|
Swobodne opadanie (Szabadesés, reż. György Pálfi) Ocena: 60% Węgierska groteska trochę w klimatach Pythonów, trochę chyba Jodorowsky’ego. Mamy tu na przykład scenę odwrotnego porodu, czyli wpychania niemowlaka… Ludziom ogólnie bardzo się podobało, mnie może nie aż tak bardzo, ale oryginalne to było…  | ‹Francuski minister›
|
Francuski minister (Quai d’Orsay, reż. Bertrand Tavernier) Ocena: 60% Bertrand Tavernier, reżyser „Francuskiego ministra” ma już swoje lata (73) i to widać, bo kręci kino bardzo klasyczne w formie. Trzy lata temu zaprezentował we Wrocławiu widowisko kostiumowe „Księżniczka Montpensier”, solidne, ale przypominające pokrewne tematycznie dzieła francuskiej kinematografii z lat 60., tym razem mogliśmy zobaczyć jego polityczną farsę „Francuski minister”, niby współczesną, ale estetycznie bliską kinu z lat 70. Ale to nie jest zarzut, bo film jest dzięki swemu niedzisiejszemu urokowi całkiem sympatyczny i bezpretensjonalnie zabawny. Z pewnością jego głównym atutem jest Thierry Lhermitte, doskonale odnajdujący się w roli beztroskiego, nastawionego na autopromocję ministra spraw zagranicznych. Na drugim planie też kilka ciekawych postaci, słabiej natomiast wypada Raphaël Personnaz w roli głównego protagonisty. Film niezbyt odkrywczy, nie domykający wszystkich wątków, ale w swej prezentacji polityka, dla którego najważniejsze jest jak sam wypadnie w mediach, jak błyskotliwe przemówienie wygłosi i przedkładającego kolacje z artystami nad poważne polityczne rozmowy „Francuski minister” jest chyba bardzo blisko współczesnej rzeczywistości. No i po seansie nie można się oprzeć, by nie zacząć wstawiać do recenzji cytatów z Heraklita…  | ‹Wróg›
|
Wróg (Enemy, reż. Denis Villeneuve) Ocena: 60% Sobowtór motywem przewodnim festiwalu. Klimat niezły, ale interpretacja mocno nieoczywista…  | ‹Magisterka›
|
Magisterka (Tesis, reż. Alejandro Amenabar) Ocena: 60% „Magisterka” to debiut późniejszego twórcy „Otwórz oczy”, „Innych” i „W stronę morza” Alejandro Amenabara. Film pokazywany był w sekcji „VHS” nie dlatego, że kiedyś był kasetowym przebojemy, ale dlatego, że kasety VHS pełnią w nim kluczową rolę. Studentka filmoznawstwa planuje napisać pracę na temat filmowej przemocy, w związku z tym poszukuje wyjątkowych materiałów, w czym pomaga jej kolega z uczelni, pasjonat gatunku. W ręce obojga trafia kaseta, na której oglądają śmierć jednej ze studentek i zdają sobie sprawę, że scena nie była wyreżyserowana, lecz mają do czynienia z autentyczną śmiercią na ekranie… Film udaje, że chce coś powiedzieć na temat naszego stosunku do przemocy na ekranie (chcemy ją oglądać, więc trzeba ją nam dostarczać w coraz bardziej ekstremalnych wersjach), ale w gruncie rzeczy jest nieskomplikowanym thrillerem, może estetycznie już nieco niedzisiejszym, ale wciąż dającym widzowi dużo zabawy.  | ‹Jauja›
|
Jauja (reż. Lisandro Alonso) Ocena: 50-60% Nieźle popieprzone, ni cholery nie zrozumiałem, o co chodziło, ale ten film coś w sobie ma. Tylko, że nie wiem jeszcze co. No i długie ujęcia Viggo Mortensena, a jego filmową córkę gra naprawdę fajna duńska nastolatka.  | ‹Zabić człowieka›
|
Zabić człowieka (To Kill a Man) Ocena: 40% „Zabić człowieka” to dzieło nagrodzone na ostatnim festiwalu Sundance, dla mnie jednak najmniej chyba przekonujący film tegorocznych Nowych Horyzontów. Fabularnie przypomina nasz „Lincz” (a właściwie autentyczną historię za nim stojącą – samo „Zabić człowieka” też jest zresztą oparte na faktach). Jorge, spokojny mieszkaniec małego miasteczka zostaje napadnięty przez lokalnego bandziora, który następnie postrzeliwuje syna bohatera. Gangster trafia do więzienia, ale po zakończeniu niedługiego wyroku zaczyna nękać rodzinę Jorgego. Skargi do władz nie dają rezultatu, bohater musi więc wziąć sprawy w swoje ręce. I choć scena „nieprofesjonalnego” zabójstwa jest przejmująca i ciekawa, to film kuleje na poziomie zarysu postaci i aktorstwa, co nie pozwala w pełni odebrać jego przekazu.  | ‹Björk: Biophilia Live›
|
Bjork: Biophilia Live „Biophilia Live” to właściwie nie film (choć startował w konkursie „Filmy o sztuce”, ale zapis koncertu Bjork na ekranie, zarejestrowanego podczas ostatniej trasy promującej album „Biophilia”. Jedynym elementem dodatkowym jest krótki początkowy komentarz Richarda Attenborough, odnoszący się do głównego tematu płyty – fascynacji życiem we wszelkich jego formach. Poza tym mamy śpiewającąa Bjork, jej chórki i genialnego perkusistę. Muzycznie produkcja bardzo atrakcyjna, choć oczywiście raczej dla fanów islandzkiej gwiazdy.
Tytuł: Lewiatan Tytuł oryginalny: Левиафан [Leviafan] Data premiery: 21 listopada 2014 Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Rosja Czas trwania: 140 min Gatunek: dramat
Tytuł: Zimowy sen Tytuł oryginalny: Kış Uykusu Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Francja, Niemcy, Turcja Czas trwania: 196 min Gatunek: dramat
Tytuł: Clouds of Sils Maria Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Francja, Niemcy, Szwajcaria Czas trwania: 124 min Gatunek: dramat
Tytuł: Zrywa się wiatr Tytuł oryginalny: 風立ちぬ [Kaze tachinu] Data premiery: 29 sierpnia 2014 Rok produkcji: 2013 Kraj produkcji: Japonia Czas trwania: 126 min Gatunek: animacja, biograficzny, dramat, historyczny, melodramat, wojenny
Tytuł: Dziewczynka z kotem Tytuł oryginalny: Incompresa Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Francja, Włochy Czas trwania: 103 min Gatunek: dramat
Tytuł: Turysta. Siła natury Tytuł oryginalny: Force Majeure Data premiery: 2014 Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Dania, Norwegia, Szwecja Czas trwania: 118 min Gatunek: dramat
Tytuł: Porwanie Michela Houellebecqa Tytuł oryginalny: L’enlèvement de Michel Houellebecq Data premiery: 26 września 2014 Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Francja Czas trwania: 93 min Gatunek: dramat, komedia
Tytuł: Blue Ruin Data premiery: 22 sierpnia 2014 Rok produkcji: 2013 Kraj produkcji: Francja, USA Czas trwania: 90 min Gatunek: thriller
Tytuł: Biały Bóg Tytuł oryginalny: Fehér isten Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Niemcy, Szwecja, Węgry Czas trwania: 119 min Gatunek: dramat
Tytuł: Refugiado Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Argentyna, Francja Czas trwania: 90 min Gatunek: dramat
Tytuł: Ojcowie, matka i ja Tytuł oryginalny: Meine keine Familie Rok produkcji: 2012 Kraj produkcji: Austria Czas trwania: 93 min Gatunek: biograficzny, dokument
Tytuł: Sobowtór Tytuł oryginalny: The Double Rok produkcji: 2013 Kraj produkcji: Wielka Brytania Czas trwania: 93 min Gatunek: dramat, thriller
Tytuł: Kumiko Tytuł oryginalny: Kumiko, the Treasure Hunter Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: USA Czas trwania: 105 min Gatunek: dramat
Tytuł: Swobodne opadanie Tytuł oryginalny: Szabadesés Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Węgry Czas trwania: 80 min Gatunek: dramat
Tytuł: Francuski minister Tytuł oryginalny: Quai d'Orsay Rok produkcji: 2013 Kraj produkcji: Francja Czas trwania: 113 min Gatunek: komedia
Tytuł: Wróg Tytuł oryginalny: Enemy Data premiery: 15 sierpnia 2014 Rok produkcji: 2013 Kraj produkcji: Hiszpania, Kanada Czas trwania: 90 min Gatunek: dramat, thriller
Tytuł: Magisterka Tytuł oryginalny: Tesis Rok produkcji: 1996 Kraj produkcji: Hiszpania Czas trwania: 125 min Gatunek: kryminał, thriller
Tytuł: Jauja Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Argentyna, Brazylia, Dania, Francja, Holandia, Meksyk, Niemcy, USA Czas trwania: 108 min Gatunek: dramat
Tytuł: Zabić człowieka Tytuł oryginalny: Matar a un hombre Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Chile Czas trwania: 82 min Gatunek: dramat
Tytuł: Björk: Biophilia Live Rok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Wielka Brytania Czas trwania: 97 min Gatunek: dokument, muzyczny |