Doskonale wiemy, czego możemy się spodziewać po „Sin City: Damulka warta grzechu”. I też dokładnie to otrzymujemy.  |  | ‹Sin City: Damulka warta grzechu›
|
Długo dość czekaliśmy na „Sin City 2” – po sukcesie części pierwszej z 2005 r. Robert Rodriguez zapowiadał kolejne na 2006 i 2008 rok. Minęło jednak aż dziewięć lat zanim „Damulka warta grzechu” trafiła na ekrany. Dobrze to i źle. Dobrze, bo przynajmniej nieco zapomnieliśmy film pierwszy film, bez tego mielibyśmy dużo silniejsze wrażenie odgrzewanego kotleta. Źle, bo jednak co nieco w kinie przez ten czas się działo, a nowe „Sin City” z nowinek ma jedynie do zaproponowania trzeci wymiar. Poza tym jednak dokładnie wiemy, czego się spodziewać i też dokładnie to dostajemy. Od strony fabularnej tytuł zdradza wiele – każdy, kto zna komiks Franka Millera „Damulka warta grzechu” wie o treści filmu prawie wszystko. Na szczęście „Damulka”, choć najdłuższa i najważniejsza, nie jest jedyną historią opowiadaną w tym filmie. Oprócz motywu przewodniego znajdziemy w nim 3 miniatury – „Just Another Saturday Night” pochodzącą z komiksu „Girlsy, Gorzała i Giwery” oraz dotychczas niepublikowane w wersji komiksowej „The Long, Bad Night” i „The Unshelved Nancy Story”. Film jest więc zarówno prequelem części pierwszej (dotyczy to wszystkich części, w których pojawia się Marv), jak i jego sequelem – w opowieści o smutnych losach Nancy (Jessica Alba) po śmierci komisarza Hartigana. Od strony estetycznej także nie ma niespodzianki – „Damulka warta grzechu” to znów najbardziej dosłowne przeniesienie komiksów Franka Millera na ekran kinowy, precyzyjne odwzorowanie kadrów, charakteryzacja postaci, by najlepiej oddawały cechy rysunkowych pierwowzorów, hołd dla klimatu dzieła Millera na każdym możliwym poziomie. Jak wspomniałem, tym razem dochodzi 3D (czyli formalnie coś, czego w komiksie z oczywistych względów nie było), ale nie ma ono wielkiego znaczenia dla odbioru filmu, objawiając się wyraziściej najczęściej w (licznych) scenach rozbijania szyb, czy innych bardziej dynamicznych sekwencji. Robert Rodriguez, który przy okazji pierwszego „Sin City” jednak stworzył w kinie coś nowego, tym razem nie eksperymentuje. Rodriguez jest oczywiście efekciarzem, ale efekciarzem monotonnym. Stąd właśnie owe sceny rozbijania szkła (skoro raz wyszło fajnie, trzeba to powtórzyć tyle razy, ile się da), krwawe (choć bez czerwonej barwy) scen walk, przerysowana przemoc w każdym możliwym momencie. Rozmieszczone tu i ówdzie kolorowe wstawki (płaszcz i oczy tytułowej bohaterki, cała postać Marcie) są również zgodne z poetyką twórczości Millera, który takie zabawy wplatał w swe kolejne dzieła z tego cyklu. W to wszystko wpasowują się aktorzy. Wiadomo, że „Sin City” to podkręcona do maksimum forma kina noir i wszyscy grają zgodnie z tą konwencją. Mężczyźni są twardzi, brutalni, cynicznie dowcipni, bądź przesadnie okrutni. Kobiety - mordercze lub zdradzieckie (albo i to, i to). Kobiety fatalne, bądź dziwki o złotym sercu. Po raz kolejny najlepiej w konwencji odnajduje się grający Marva Mickey Rourke, którego bohater jest zadziwiającym połączeniem okrucieństwa, brutalności, swego rodzaju poczucia honoru i dziecięcej naiwności. Eva Green w roli tytułowej wabi swym niekwestionowanym seksapilem, niezłe wejście ma Rosario Dawson, przeciętnie wypada Jessica Alba, jeszcze bardziej przeciętnie doklejony na siłę Bruce Willis. Dennis Haysbert, który w roli Manute’a zastąpił zmarłego niedawno Michaela Clarke’a Duncana udanie wchodzi w (ogromne) buty tego bohatera, natomiast zastępujący Clive’a Owena w kluczowej roli Dwighta Josh Brolin dużo gorzej pasuje do swej postaci niż poprzednik. Dwight to twardziel, ale i naiwniak, a momentami romantyk, co lepiej pasowało do Owena, Brolin jest jedynie twardzielem, grającym zresztą bardzo monotonnie. Istniał pomysł, by w filmie Clive Owen zagrał bohatera po operacji plastycznej, co byłoby dobrym łącznikiem między obiema częściami, ale ostatecznie nie udało się tego dogadać. Kilka słów należy jednak poświęcić Josephowi Gordon-Levittowi, bohaterowi nowelki „The Long, Bad Night”. Jego epizod jest najlepszy w całym filmie, a postać Johnny’ego jest tez chyba najciekawsza i najbardziej wielowymiarowa w tym czarno-białym obrazie. Mimo wszystko, film ogląda się nieźle, zasługa w tym oczywiście konwencji, tempa, ciekawych wizualizacji, no i chyba samej nieustannej atrakcyjności czarnego kryminału, nawet w tak przerysowanej wersji. Tym niemniej jest to oczywiste odcinanie kuponów od pomysłu sprzed lat dziewięciu. Michał R. Wiśniewski przy okazji pierwszego „Sin City” tak pisał na naszych łamach: „Robert Rodriguez w swoim fanowskim uniesieniu postanowił bowiem ożywić wszystkie opowieści Millera. Nie uważam tego za dobry pomysł – brakować im będzie świeżości pierwszego filmu, która jest przecież jego największą zaletą. To naprawdę ładna piosenka, ale nie graj tego więcej, Bob.”. Miał rację.
Tytuł: Sin City: Damulka warta grzechu Tytuł oryginalny: Sin City: A Dame to Kill For Data premiery: 5 września 2014 Rok produkcji: 2013 Kraj produkcji: USA Gatunek: akcja Ekstrakt: 60% |