Co może być owocem kooperacji kinematografii kazachstańskiej i amerykańskiej, gdy za wspólny mianownik wzięte zostaje kino akcji połączone z fantastyką naukową? Chciałoby się rzec: coś intrygującego. Ale nic z tych rzeczy! Nakręcone przez Marinę Kunarową „Polowanie na Ducha” to kuriozum najwyższej próby. Film klasy „C”, którego nie są w stanie uratować ani efekty specjalne, ani obecność na ekranie przebrzmiałych hollywoodzkich gwiazd pokroju Armanda Assante czy Kristanny Loken.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Nie śmiejmy się a priori! Kazachowie naprawdę potrafią robić przyzwoite filmy akcji, a i w kinie historycznym radzą sobie całkiem nieźle, a na pewno nie gorzej od twórców polskich. Nie oznacza to jednak, że udaje im się wszystko, że cokolwiek dotkną, zamienia się w złoto. Nikt przecież nie ma recepty na bycie królem Midasem. A już na pewno nie posiadła jej producentka, scenarzystka i reżyserka Marina Kunarowa. Artystka przyszła na świat czterdzieści trzy lata temu w położonej nad Morzem Kaspijskim miejscowości Atyrau. Karierę zaczynała jako (współ)autorka scenariuszy, współpracująca z takimi twórcami, jak Kuat Isajew („ Druga strona”, 2009), Anuar Rajbajew („ Lavé”, 2009) czy Erżan Rustembekow („Serce matki”, 2012). Aż pewnego dnia postanowiła spróbować sił w nowej roli, stając za kamerą jako reżyser. Zadebiutowała w 2010 roku dramatem „999”, a cztery lata później nakręciła – jak zapowiadano: widowiskowy film sensacyjno-fantastyczny – „Polowanie na Ducha”. Mogłoby się wydawać, że Kunarowa miała po swojej stronie wszystkie atuty: zapewniony przez amerykańskich koproducentów niezły budżet (prawie 4,5 miliona dolarów), hollywoodzkie gwiazdy w rolach pierwszoplanowych, wreszcie dostęp do efektów specjalnych, o których w Kazachstanie nie byłaby w stanie nawet pomarzyć. Szkoda tylko, że Amerykanie nie zapewnili kazachskiej reżyserce jeszcze jednego istotnego elementu – w miarę sensownego scenariusza. A tak musiała zadbać o niego sama. I zadbała – na nieszczęście swoje, wszystkich osób uczestniczących w projekcie oraz znajdujących się na samym końcu „łańcucha pokarmowego” widzów. Stworzona przez nią fabuła okazała się bowiem takim stekiem bzdur, że podczas seansu zgrzytaniem zębów dałoby się zagłuszyć dobiegające z głośników ekranowe wybuchy. O czym jest ten film? Mówiąc najkrócej: o chęci panowania nad światem. Charles Ingrim to słynny brytyjski naukowiec pracujący – dla korporacji Global Security – nad projektem Duch, który w swym założeniu ma uczynić ludzkość szczęśliwą i zapewnić jej bezpieczeństwo przed terrorystami. Tak się jednak składa, że w ich rękach może z kolei stać się narzędziem służącym do kontroli nad ludźmi i manipulowania nimi. Nic więc dziwnego, że wykazują oni spore zainteresowanie nim. Pewnego dnia zaczynają ginąć naukowcy związani z projektem; Ingrima ten los spotyka podczas wspinaczki górskiej w Kazachstanie. Podejrzenie pada na znajdującą się w tym samym miejscu policjantkę Keirę. Tyle że nie była ona wcale sama, towarzyszył jej przyjaciel, również stróż prawa – Timur. Kobieta nic nie pamięta, by miała zabijać Bogu ducha winnego Anglika, więc tym sposobem podejrzenie pada na Timura, który zostaje aresztowany przez swoją koleżankę z pracy – Marah. Za podstawę oskarżenia służy wcześniejsza o kilka dni akcja antyterrorystyczna, podczas której Timur pozwolił odejść nieznajomej blondwłosej piękności – ta okazała się później nie ofiarą napastników, ale jedną z nich. Gliniarz dał się po prostu zmanipulować uroczej Rush i towarzyszącemu jej hakerowi Zackowi, choć tego ostatniego akurat udało mu się dopaść. Lecz to dopiero początek nieszczęść Timura. Wkrótce okazuje się bowiem, że wypuszczona na wolność Keira znika; by ocalić jej życie, aresztowany policjant musi zwiać z aresztu, przy okazji zabierając ze sobą Zacka. Jak się o tym dowiaduje? Zwyczajnie – ktoś dzwoni na telefon komórkowy, który ma przy sobie jeden z aresztantów. Absurd? Absurd! Nawet jak na Kazachstan. Na pocieszenie można dodać, że nie pierwszy i nie ostatni. Od tego momentu akcja nabiera wprawdzie rozmachu, ale ceną za to jest nagromadzenie nonsensów i zaskakujących zbiegów okoliczności. I nie jest w stanie usprawiedliwić ich konwencja filmu.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Jak myślicie, co się stanie, gdy rozpędzony samochód jadący jak drezyna po torach zderzy się na moście czołowo z osiągającym jeszcze większą prędkość pociągiem? W sumie… nic szczególnego. Zostanie uszkodzona przednia karoseria, a sam wóz spadnie z mostu do rzeki. Jadący nim kierowca i pasażer wyjdą zaś z tego bez szwanku i w miarę bezpiecznie dotrą na brzeg. Tylko czego? Wpadają ewidentnie do rzeki, która potem najprawdopodobniej zamienia się w jezioro, by po jakimś czasie ewidentnie wyewoluować w morze. Takie zmiany „dekoracji” są tu zresztą na porządku dziennym. Niemal każde drzwi, przez które przechodzą bohaterowie, prowadzą do innego świata – i nie jest to wcale element fantastyczny. Gdy w danym momencie przydałby im się samolot, przypadkiem trafiają na lotnisko wojskowe. Oczywiście bardzo kiepsko chronione, więc porwanie maszyny nie stanowi problemu. A czy któryś z nich potrafi ją pilotować? Za takie głupie pytania powinno się karać. I tak dalej, i tak dalej… Ale, ale! Ważny jest jeszcze jeden szczegół. Charles Ingrim wcale nie zginął, spadając z góry i roztrzaskując się na kamieniach. Przeżył, trafił do szpitala. Był w tak dobrym stanie, że nie było konieczności zakładania mu gipsu. Nawet nie przebrano go w szpitalną piżamkę.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Jedyne, na co fani kina akcji nie mogą narzekać, oglądając „Polowanie na Ducha”, to mordobicia i pojedynki na kopniaki. Ale i one mogą się przejeść po mniej więcej trzydziestu minutach. Tym bardziej że niewiele z nich wynika i nie bardzo wiadomo, czemu służą. Oczywiście poza pompowaniem czasu trwania filmu. Obsada obrazu Kunarowej jest międzynarodowa. Stronę amerykańską reprezentują piękna Kristanna Loken („Terminator 3: Bunt maszyn”, „BloodRayne”) jako Rush i Armand Assante („1492. Wyprawa do raju”, „Fatalny instynkt”) wcielający się w Charlesa Ingrima, kazachską zaś grający Timura Sanżar Madijew („ Druga strona”, „ Ruch skoczkiem”) oraz Asel Sagatowa („ Skok delfina”, „ Rekieter 2”), która podarowała swą twarz Keirze. Rosjaninem jest natomiast filmowy Zack, czyli wysportowany Nikita Priesniakow („ Indygo”, „ Choinki”). Za zdjęcia odpowiadało aż trzech operatorów: te w Los Angeles kręcił Curtis Petersen („Życzenie śmierci 5”, „Iron Eagle 4”), a w Kazachstanie – współpracujący z Kunarową już przy jej debiucie reżyserskim Azamat Dułatow („ Lavé”) oraz zbierający dopiero doświadczenie Wiaczesław Kropaczow. Nad ścieżką dźwiękową autorstwa Armana Mukataja należałoby z miejsca spuścić kurtynę milczenia. Gwoli ścisłości uzupełnijmy jednak: jest tak samo zła (oparta na dźwiękach syntezatorów), jak cały film.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Tytuł: Polowanie na ducha Tytuł oryginalny: Охота за призраком Obsada: Kristanna Loken, Armand Assante, Asel Sagatowa, Nikita Priesniakow, Sanżar Madijew, Kamilla Jermekowa, Arman Asienow, Bopesz Żandajew, Igor Babiczow, Rusłan Jerimow, Sałamat KajkanowRok produkcji: 2014 Kraj produkcji: Kazachstan, USA Czas trwania: 91 min Ekstrakt: 20% |