powrót; do indeksunastwpna strona

nr 7 (CLIX)
wrzesień 2016

Nawet stryczek mu nie straszny
Yves Swolfs ‹Durango #10: Na żer szakalom›
Bohater serii komiksowej Yves’a Swolfsa jest jak kot – zawsze chodzi samotnie własnymi ścieżkami. Czasami tylko przyłączają się do niego inni, czemu najczęściej towarzyszą dość dramatyczne okoliczności. Nie inaczej jest w „Na żer szakalom”, dziesiątej odsłonie westernowego cyklu „Durango”.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
‹Durango #10: Na żer szakalom›
‹Durango #10: Na żer szakalom›
Niebieskooki, leworęczny rewolwerowiec ma wrodzoną wręcz zdolność pakowania się w kłopoty. Gdziekolwiek się nie pojawi, Zło (sic!) podąża za nim, depcze mu po piętach, a niekiedy, ośmielone, próbuje nawet głęboko zaglądać w oczy. I nie jest ważne, czy w danym momencie Durango znajduje się w centrum miasteczka, czy pośrodku pustyni – ono znajduje go skuteczniej niż służby podatkowe uchylającego się od płacenia VAT-u oligarchę. Od spotkania ze Złem rozpoczyna się także dziesiąty tom serii, „Na żer szakalom”, wydany pierwotnie przez Alpen Publishers dokładnie ćwierć wieku temu. Nie były to czasy, gdy western – czy to filmowy, czy też obrazkowy – cieszył się szczególną popularnością, choć już za chwilę jego sława zacznie ponownie rosnąć za sprawą Oscarowego arcydzieła Clinta Eastwooda „Bez przebaczenia” (1992). W każdym razie obojętnie jak miała się na początku lat 90. XX wieku pozycja opowieści o Dzikim Zachodzie na ogólnej mapie popkultury, belgijski scenarzysta i rysownik Yves Swolfs nie spuszczał z tonu i od dekady, jaka mijała wówczas od publikacji „Psy zdychają zimą”, niezmiennie trzymał wysoki poziom.
„Na żer szakalom” Swolfs postanowił zacząć od nadzwyczaj dramatycznej sceny, która okazuje się punktem wyjścia do fabuły całego tomu. Podróżujący po terenach przygranicznych z Meksykiem Durango spotyka na pustyni czterech jeźdźców. Ciągną oni za sobą skrępowaną sznurem Indiankę. Zobaczywszy nieznajomego, jeden z nich postanawia wyjaśnić mu, by nie próbował wtrącać się w ich sprawy, a najlepiej, aby udawał, że nikogo nie widzi. I być może tak właśnie by się stało, gdyby w pewnym momencie, korzystając z nieuwagi oprawców, kobieta nie wyrwała się i rzuciła do ucieczki, krzycząc przy tym w stronę rewolwerowca, że mężczyźni chcą sprzedać ją Meksykanom. W tym momencie Durango zdaje sobie sprawę, że z tą „wiedzą” bandyci nie zostawią go przy życiu. Reaguje więc w typowy dla siebie sposób – wyciąga broń i w ułamku sekundy trzech kładzie trupem. Niestety, czwartemu udaje się zbiec. Podobnie zresztą jak Indiance, od której nie usłyszał nawet prostego „dziękuję”.
Rozprawiwszy się z oprychami, Durango rusza w dalszą drogę. Chcąc nie chcąc, musi zahaczyć o Howland – miasteczko, do którego zmierzali również handlarze żywym towarem. Tylko tam jest bowiem w stanie uzupełnić kurczące się zapasy żywności i kawy. Jest to ruch o tyle niebezpieczny, że jedyny ocalały ze strzelaniny bandzior dotarł tam zapewne przed nim i ostrzegł swego szefa. I tak właśnie się stało. Niemal od razu po przekroczeniu progu saloonu, po Durango przychodzi – w asyście kilku rewolwerowców – szeryf Doogan. Zamknięty w areszcie ma czekać do rana na sąd i wyrok, co do którego sentencji nie można mieć najmniejszych wątpliwości – szubienica. Tego przynajmniej żąda miejscowy potentat Warner, człowiek odpowiedzialny za porwania młodych indiańskich kobiet i przerzucanie ich przez granicę do Meksyku. Jego słowa znaczy w Howland tyle co prawo, nikt nie ma odwagi mu się sprzeciwić, a już na pewno nie idący na jego pasku szeryf i sędzia. Tym samym los Durango wydaje się przesądzony. A przynajmniej Swolfsowi zależy na tym, abyśmy tak pomyśleli.
Gdyby tak jednak było naprawdę, nie powstałyby przecież kolejne tomy serii (a jest ich już w tej chwili siedemnaście). O skórę Durango możemy być więc spokojni. Choć w jaki sposób udało mu się ocalić szyję przed stryczkiem – zdradzić nie możemy. W każdym razie wiąże się to z pojawieniem się na scenie kolejnej postaci, zasygnalizowanej przez Swolfsa zresztą już wcześniej. Od tej pory akcja nabiera rozpędu, a trup ściele się jeszcze gęściej niż w scenie otwierającej album. Durango po raz kolejny rozprawia się z typami spod ciemnej gwiazdy, mimo że przecież sam przez wielu jest za takowego uznawany. Jedyne, co lekko zgrzyta, to nazbyt romantyczne zakończenie, na szczęście jednak poprzedzają je sceny nic nie mające wspólnego z lirycznością, da się więc dzięki temu wybaczyć Swolfsowi tę odrobinę słabości. Częściowo fabuła „Na żer szakalom” rozgrywa się w Meksyku, co oznacza – przynajmniej od strony graficznej – powrót do scen i krajobrazów, które Belg serwował już swoim czytelnikom w trylogii „Amos”, „Strzały nad sierrą” oraz „Ostatni desperado” (1984-1986). Bo cóż innego można napisać? Że wciąż mamy do czynienia z mistrzowską, idealnie oddającą rzeczywistość, kreską? To przecież doskonale wiedzą wszyscy wielbiciele serii.



Tytuł: Durango #10: Na żer szakalom
Scenariusz: Yves Swolfs
Data wydania: maj 2016
Rysunki: Yves Swolfs
Wydawca: Elemental
Cykl: Durango
Cena: 38,00
Gatunek: western
Wyszukaj w: MadBooks.pl
Wyszukaj w: Selkar.pl
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 80%
powrót; do indeksunastwpna strona

79
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.