Sado-maso dla młodszych nastolatek, czyli bohater wychłostany, przykuty do skały i jeszcze w dodatku sieknięty mieczem. Mniam! Tylko czemu wódz Wikingów nosi różową tunikę???  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Z przygodami Thorgala po raz pierwszy zetknęłam się jeszcze mając jednocyfrową liczbę lat (a więc nie byłam nawet „młodszą nastolatką”, ale zajawki tekstów trzeba pisać tak, żeby nie blokowały ich programy zabezpieczające…). Magazyn Relax publikował wtedy w odcinkach „Zdradzoną czarodziejkę”. Trudno mi dziś powiedzieć, co bardziej mnie uwiodło: hiperrealistyczna kreska Rosińskiego (wcześniej znałam tylko komiksy rysowane w sposób humorystyczny), niesamowity nastrój dalekiej Północy czy bohater – lekko i romantycznie sponiewierany a przy tym taki hardy! Pyskuje wrogowi, chociaż wie, że może tym tylko pogorszyć swoją i tak już beznadziejną sytuację. I pogarsza, co widać na załączonym obrazku. Na szczęście wódz Wikingów zna obowiązki Głównego Złola, więc tylko lekko kaleczy jeńca w policzek, zamiast, na przykład, obciąć mu ucho. Thorgalowi pozostanie malownicza i dodająca mrocznego uroku blizna, zaś czytelnik ponownie może napawać się jego dzielnością. Atak Gandalfa Szalonego jest dla widza zaskoczeniem: na poprzedzającym obrazku widzimy tylko Thorgala, a jeszcze wcześniej ciemiężca stoi kilka kroków od niego, podparty pod boki. W dodatku układ kadrów jest taki, że scenę tę widzimy dopiero po przewróceniu kartki! Dynamiczny ruch, podkreślony skrótem perspektywicznym (zwróćcie uwagę na lewą rękę Wikinga), sprawia, że ostrze miecza wydaje się niemal wyrywać z rysunku, mierząc w czytelnika. Tło, ze względu na panującą pogodę, ginie we mgle, co zarazem pomaga skupić całą uwagę na postaciach, jak i dodaje scenie atmosfery nieco klaustrofobicznej – chociaż przecież wszystko dzieje się na otwartej przestrzeni. Plamy barw są płaskie, co widać szczególnie w porównaniu z najnowszymi tomikami z tej serii, które bywają istnymi arcydziełami sztuki akwarelowej. Jednak tych kilkadziesiąt lat temu technika druku nie pozwalała na zbytnie ekstrawagancje – może to i dobrze, bo w peerelowskich drukarniach nie dałoby się odtworzyć przesadnych subtelności odcieni (ba, zdarzało się wtedy, że kolory nie do końca zgadzały się z umiejscowieniem konturów). Dość powiedzieć, że numer Relaxu, w którym ukazał się ten komiks, zaczyna się od przeprosin redakcji za techniczne niedoskonałości poprzedniego. |