powrót; do indeksunastwpna strona

nr 10 (CLXII)
grudzień 2016

CamerImage 2016: Wypijmy za marzycieli!
Konrad Wągrowski
Damien Chazelle ‹La La Land›, ‹Camerimage 2016›
Damien Chazelle kocha jazz i ukazuje to już w kolejnym filmie. O ile jednak w „Whiplash” nie była to miłość, lecz raczej obsesja, to w „La La Land” mamy do czynienia już z uczuciem czystym i szczerym. Ale, jak się okazuje, Chazelle kocha nie tylko jazz, ale też klasyczne amerykańskie musicale.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
‹La La Land›
‹La La Land›
Damien Chazelle zwrócił na siebie uwagę swym poprzednim filmem „Whiplash”. Przyznajmy jednak, że „zwrócił uwagę” może zostać uznane za określenia nieadekwatne – film zdobył główną nagrodę w Sundance, miał nominację do Oscara w kategorii najlepszego filmu, występujący w nim J.K. Simmons zdobył Złotego Globa i Oscara, a sam „Whiplash” zebrał poza tym jeszcze kilkadziesiąt kolejnych nagród i nominacji. Film, opowiadający o relacji między młodym perkusistą jazzowym a bezwzględnym, sadystycznym nauczycielem, budził silne emocje – od zachwytu za formę i ognistą relację między obydwoma głównymi bohaterami, po krytykę promowania nauki w formie tortur i braku skrupułów w pragnieniu odniesienia sukcesu (w tym duchu o „Whiplash” mówiła również recenzja opublikowana w „Esensji”). Nie zmienia to jednak faktu, że film odbił się głośnym echem na świecie, przez co przyczynił sie do promocji prezentowanej w nim muzyki, ukazując ogromną fascynację Damiena Chazelle jazzem.
Fascynacja owa nie przemija. Kolejny film Chazelle również jest wyrazem miłości dla jazzu. O ile jednak „Whiplash” w pewnym sensie pokazywał mroczną stronę tego uczucia – jego moc destrukcyjną, jego obsesyjne oblicze, to już uroczy „La La Land” to zupełnie inna sytuacja – miłość do jazzu jest uczuciem czystym, szczerym, pogodny, choć nie pozbawionym odrobiny nostalgicznej zadumy.
Miłość do jazzu nie jest jedynym uczuciem, które objawia się nam w „La La Land”. Ba, nie jest nawet najważniejszym! Bo Chazelle okazuje się być miłośnikiem klasycznych amerykańskich filmowych musicali z lat 50. Musicali z przyjemną linią melodyczną, z popisami tanecznymi nie podkręcanymi agresywnym montażem. Musicali, w których kolejne piosenki nie posuwają akcji naprzód, jak miało to miejsce w takich „Chicago” czy „Moulin Rouge”, ale są pogodnymi przerywnikami we właściwej fabule. Jeśli więc nie lubicie, gdy bohaterowie nagle, ni z tego, ni z owego, zaczynają śpiewać i tańczyć, po czym przyłączają się do nich przypadkowi przechodnie (bądź kierowcy samochodów stojących w korku – jak ma to miejsce w efektownej otwierającej scenie filmu), prawdopodobnie „La La Land” nie jest filmem dla was. Namawiam was jednak, być mimo tego dać mu szansę, bo dawno nie było musicalu tak udanego, lekkiego, sprawnie zrealizowanego, a jednocześnie niegłupiego i przy tym naprawdę urzekającego. Jeśli nie macie nic przeciwko musicalom – „La La Land” powinien was zachwycić.
‹Camerimage 2016›
‹Camerimage 2016›
No dobrze, ale o czym właściwie jest film? Najlepiej obrazują to chyba słowa jednej z piosenek: „Here’s to the dreamers” – „Wypijmy za marzycieli!”. Ona i on. Ona, imieniem Mia (Emma Stone), pragnie zostać aktorką, chodzi na kolejne castingi, na których zawsze słyszy na początku swego występu: „Dziękujemy, to nam wystarczy”. On, Sebastian, to muzyk jazzowy, którego życia zmusza do grania „Merry Christmas Everyone” i „Jingle Bells” do kotleta, ale marzy o założeniu własnego klubu jazzowego, w którym będzie promował taką muzykę, jaką naprawdę kocha. Spotkają się, pokochają, ale ich związek będzie musiał przechodzić ciężkie próby – właśnie na skutek perypetii związanych z pragnieniami realizacji swych marzeń i pojawiających się konieczności osobistych poświęceń i trudnych kompromisów. Historia miłosna w „La La Land” jest prosta, ale nie banalna – z pewnością duża w tym zasługa obojga odtwórców głównych ról. Cóż, o tym, że między Emmą Stone i Ryanem Goslingiem jest chemia wiemy co najmniej od czasów „Crazy, Stupid, Love” i Chazelle potrafi to znakomicie wykorzystać. Ale udaje mu się też uniknąć banału, w dużej mierze dzięki znakomitemu, przejmującemu finałowi, w którym ogląda alternatywne wersje losów bohaterów.
Już dziś „La La Land” jest uważany za jednego z głównych kandydatów do przyszłorocznych Oscarów. Trudno się dziwić. Akademia wszak uwielbia musicale, lubi też, gdy twórcy oddają hołd klasyce amerykańskiego kina, a przecież niezależnie od tego dzieło Damiena Chazelle jest bardzo udanym filmem, świetnie zagranym, wyreżyserowanym i sfotografowanym (nominacja do Złotej Żaby na Camerimage nie jest tu przypadkowa). Wygląda na to, że możemy od Damiena Chazelle oczekiwać w przyszłości jeszcze wielu ciekawych rzeczy.



Tytuł: La La Land
Data premiery: 20 stycznia 2017
Reżyseria: Damien Chazelle
Zdjęcia: Linus Sandgren
Scenariusz: Damien Chazelle
Rok produkcji: 2016
Czas trwania: 128 min
Gatunek: dramat, komedia, musical, muzyczny
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 80%

Organizator: Fundacja Tumult
Miejsce: Bydgoszcz
Od: 12 listopada 2016
Do: 19 listopada 2016
powrót; do indeksunastwpna strona

6
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.