Tajemniczy Maltańczyk powrócił za sprawą Egmontu. I to jak powrócił. W twardych okładkach i w kolorze. To ostatnie może niepokoić, zwłaszcza jeśli przypomnimy sobie kolorowego „Szninkla”, ale nie jest źle.  |  | ‹Corto Maltese #1: Opowieść słonych wód (wyd. II)›
|
Album, w którym wewnętrzne strony okładek zdobią mapy świata, budzi apetyt na przygodę. I dokładnie przygodę w „Opowieści słonych wód” czytelnik otrzymuje. Jak sam tytuł mówi, jest to przygoda doprawiona morskim wiatrem, słońcem Pacyfiku, ale i niepokojem wywołanym zawieruchą Wielkiej Wojny. Bo rzecz rozgrywa się właśnie w pierwszych miesiącach I Wojny Światowej, która stanowi tło historyczne komiksu i zapewne dlatego Sebastian Chosiński swoją recenzję sprzed kilkunastu lat włączył do cyklu „Historia w obrazkach”. Problem z pierwszym tomem o przygodach Corto jest taki, że nie jest to prosta, jednowymiarowa historia poświęcona konkretnemu tematowi. Można z tego zrobić zarzut autorowi, że nie bardzo wiedział, co chce przekazać. Ale można też go pochwalić, że pozwolił czytelnikowi wybrać sobie to, co ten uzna za najciekawsze, najbardziej intrygujące. Może to wspomniany kontekst historyczny? Pytanie, na ile jest on realny. Czy rzeczywiście niemieckie łodzie podwodne operowały na Oceanie Spokojnym? Chociaż nawet jeśli nie jest to zgodne z prawdą historyczną, to nie jest kompletnie oderwane od ówczesnej sytuacji (Niemcy posiadali kolonie w tamtym rejonie) i buduje swoistą atrakcyjność opowieści. A może chciał Pratt przyciągnąć czytelnika nietuzinkowymi bohaterami? Na pierwszy plan wysuwa się trójca – Corto, Rasputin i Mnich. Ten pierwszy, jaki jest, każdy widzi. Najlepiej pasuje do niego określenie ukute przez Sebastiana Chosińskiego: „łotr spod jasnej gwiazdy”. Zdystansowany do świata i do siebie, trochę jak Indiana Jones albo Jack Sparrow, jest idealnym odtwórcą roli w tej awanturniczo-przygodowej historii. Bardzo ciekawie wypada też Rasputin. Szalony, ale w tym szaleństwie przewidywalny i logiczny. Nawet jeśli robi coś kompletnie niespodziewanego, to czytelnik przechodzi nad tym do porządku dziennego, na zasadzie „no tak, to Rasputin”. Trudno się dziwić Prattowi, że tak ciekawą postać wykorzystał w dalszych przygodach Corto. Pozornie całość historii kręci się wokół tego trzeciego – Mnicha. Wszystko wie, wszyscy się go boją, każdego ma w garści. Ukryty na – nomen omen – ukrytej wyspie (Escondida po hiszpańsku oznacza „ukryta”) zdaje się rządzić sporym kawałkiem Pacyfiku. Wszystko jest fajnie, dopóki Mnich funkcjonuje w opowieściach pozostałych postaci; problem zaczyna się, gdy wchodzi on do gry. Wtedy okazuje się, że jego postępowanie jest nielogiczne i niespójne. I nie chodzi o brak logiki będący wynikiem takiej, a nie innej konstrukcji psychologicznej postaci, ale właśnie brakiem tej konstrukcji. Wygląda na to, że pojawił się głównie po to, aby wykazać związek z inną ważną postacią z tego albumu. Jednak z tego powiązania też niewiele wynika dla samej intrygi. Mnich, na tle Corto, Rasputina i innych, to nijaki bohater. Pratt się nie przyłożył, chcę wierzyć, że stało się tak, bo skupił się na innym wątku. Być może najważniejsze w tej słonej opowieści jest to, co nie zostało dopowiedziane. Podczas lektury albumu najbardziej zapadła mi w pamięć efemeryczna relacja pomiędzy Corto a Pandorą, dziewczyną uratowaną wraz z bratem przez Rasputina. Niczym w „Między słowami” Sophie Coppoli tę dwójkę zdaje się dzielić wszystko, wiek, status społeczny. A jednak z kolejnymi stronami komiksu coraz lepiej wyczuć można niewidzialną nić, która łączy awanturnika i młodziutką przedstawicielkę jednej z najbogatszych rodzin w Australii. Podobnie jak Murray i Johansson ograniczają się do zdawkowych rozmów, a jednak wystarczy to do napędzania całej historii w sposób dużo bardziej dynamiczny niż wątek wspomnianego Mnicha. Wielowątkowość i rozmach „Opowieści słonych wód” zostały szeroko docenione. Komiks ten otrzymał nagrodę dla najlepszego na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu w Angoulême w 1976 roku oraz znalazł się na liście stu książek (!) stulecia magazynu Le Monde. Graficznie widać wyraźnie, że mamy do czynienia z pierwszym albumem. Autor dopiero buduje wizję świata i zapełniających go bohaterów. Sam Corto nie zawsze przypomina siebie z następnych albumów, ale nie przeszkadza to bardzo w odbiorze całej historii. Jak wspomniałem, w odróżnieniu od wydania Postu z 2004 roku „Opowieść słonych wód” 1) Egmontu jest kolorowa. Na szczęście jest to kolorystyka delikatna, nieinwazyjna, pastelowa. Trzeba przyznać, że nawet pasuje do opowieści o południowych, egzotycznych wyspach. Czy sprawdzi się w kolejnych albumach, takich jak „Etiopiki” czy „Corto Maltese na Syberii”? 1) – zresztą zmienił się także tytuł, wcześniej był to „Ballada o słonym morzu”
Tytuł: Corto Maltese #1: Opowieść słonych wód (wyd. II) Tytuł oryginalny: La ballade de la mer salée Data wydania: styczeń 2017 ISBN: 978-83-281-1683-2 Cena: 79,99 Gatunek: przygodowy Ekstrakt: 80% |