powrót; do indeksunastwpna strona

nr 3 (CLXV)
kwiecień 2017

To nie jest „Tańczący z wilkami”
Jean-Michel Charlier, Jijé, Jean ‘Moebius’ Giraud ‹Blueberry #0›
Kolejne znaczące serie kończą swój bieg. Pożegnaliśmy „Monstera”, w marcu skończył się „Valerian”, a miesiąc wcześniej pojawił się ostatni tom „Blueberry’ego”. I jest to bardzo udane, aczkolwiek oryginalne pożegnanie.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
‹Blueberry #0›
‹Blueberry #0›
Oryginalne, bo nieszablonowo na koniec całej serii dostajemy album „zerowy”. Według opisu wydawcy czytelnik otrzymuje zbiór pięć epizodów powstałych w drugiej połowie lat sześćdziesiątych. Tak dokładnie jest to po prostu jedna zwarta historia – trzeba przyznać, że dosyć długa. Album liczy dokładnie dwieście czterdzieści stron i stanowi epopeję opowiadającą o walkach armii Stanów Zjednoczonych z plemionami Apaczów na terenie Arizony, Nowego Meksyku i Teksasu. Można założyć, że scenarzysta Jean-Michel Charlier wykorzystał wątki z autentycznych zmagań plemion indiańskich dowodzonych przez legendarnego wodza – Cochise’a (w języku Apaczów K’uu-ch’ish „dąb”). Cochise to postać historyczna, uznawana za jednego z największych przywódców indiańskich. Jego zasługi to zjednoczenie szczepów Apaczów oraz prowadzenie skutecznych działań przeciwko wojskom meksykańskim i amerykańskim przez ponad czterdzieści lat. Ostatecznie zawarł pokój z wysłannikami prezydenta Ulyssesa Granta, można zatem uznać, że nigdy nie został pokonany. W wyniku zawieszenia broni i porozumienia Apacze w 1872 roku otrzymali tereny w Arizonie de facto wyjęte spod jurysdykcji USA. Rezerwat nie przetrwał długo. Został zlikwidowany dwa lata po śmierci Cochise’a, która miała miejsce w 1874 roku.
Charlier sprowadził tę historię do kilkutygodniowego acz intensywnego powstania Indian krótko po zakończeniu wojny secesyjnej. Początek całej historii, z perspektywy późniejszych dramatycznych i krwawych wydarzeń, zaczyna się wręcz niewinnie. Pochodzący z rodziny o długich tradycjach wojskowych porucznik kawalerii, zaraz po ukończeniu West Point zmierza dyliżansem w miejsce swojego pierwszego przydziału – Fortu Navajo. Nie bardzo pasuje do opisu Blueberry’ego, prawda? Oczywiście, to niejaki Craig. A o nim samym najlepiej świadczy fakt, że w saloonie zamawia lemoniadę lub mrożoną herbatę. W tym samym saloonie staje się świadkiem rozgrywki w pokera, która kończy się tradycyjną westernową rozróbą. Jakież jest jego zdziwienie, gdy obszarpaniec, będący zwycięzcą karcianej awantury, okazuje się być kolegą po fachu. To właśnie porucznik Mike Blueberry zmierzający, podobnie jak Craig, do Fortu Navajo. Różnica między nimi jest oczywista: pierwszy to stary wyga, weteran wojny secesyjnej, zaś drugi – klasyczny żółtodziób. Ich znajomość będzie się przewijać przez cały album. W drodze do celu natykają się na farmę, której właściciele zostali zamordowani, a ich syn najwyraźniej porwany. Ślady pozostawione pośród zgliszczy wskazują jednoznacznie, że sprawcami byli Apacze. Być może zbyt jednoznacznie. W odwecie patrol kawalerii atakuje niczego nie spodziewających się Indian. Liczba ofiar jest niewielka dzięki sprytnemu trikowi Blueberry’ego. Ale krew się polała i sytuacja zrobiła się napięta. Rozpoczynają się negocjacje, które w wyniku tragicznego splotu wypadków tylko pogarszają sytuację. Wybucha regularne powstanie Apaczów i załoga Fortu Navajo wpada w duże tarapaty. Rozpoczyna się oblężenie bez perspektywy na odsiecz. Blueberry podejmuje się samobójczego, zdawać by się mogło, zadania sprowadzenia pomocy. I to jest dopiero początek całej tej, naprawdę długiej, opowieści. Zwrotów jest wiele ale trzeba przyznać, że scenarzysta prowadzi całość w sposób spójny i logiczny. Nie wszystkie sztuczki się udają, nie zawsze realizowany jest pozytywny scenariusz. Można znaleźć naciągane momenty jak ten z pomocą ze strony konfederatów (Blueberry walczył po stronie Unii w wojnie secesyjnej) ale wszystko mieści się w normie.
Miłośnicy westernów dostają prawie wszystko to, co można uznać za kanon opowieści z Dzikiego Zachodu. Jest dyliżans, kawaleria, Indianie. Są niezmierzone przestrzenie Arizony i Teksasu z charakterystycznymi czerwonymi formacjami skalnymi, graniczna Rio Grande i pustynie. No dobrze – brakuje kowbojów, poszukiwaczy złota i kilku pomniejszych elementów, ale całość trzyma klimat.
W niejednoznaczny sposób ukazani zostali rodowici mieszkańcy kontynentu – Indianie. I chociaż mamy do czynienia z Apaczami, to nie są chodzącymi ideałami rodem z książek Karola Maya. Zdarzają się wśród nich zarówno postaci uczciwe, jak i kojoty o czarnym sercu i rozdwojonym języku. Ogólnie nie jest to zbyt pozytywny wizerunek. Trudno spodziewać się czegoś innego, skoro głównym bohaterem uczyniono oficera kawalerii. „Tańczący z wilkami” pojawi się dobre ćwierć wieku później.
Historia rozpoczęta „Fortem Navajo” to pierwsze duże przedsięwzięcie komiksowe Jeana Giraud. Od strony wizualnej trudno jest znaleźć jakikolwiek zarzut. Przyszły Moebius bardzo dobrze odtworzył „westernowe” krajobrazy. Widać także, że nie ma większych problemów z rysowaniem postaci ludzkich. Indianin jest u niego Indianinem, biały białym i tak dalej. Z ciekawszych elementów warto zwrócić uwagę na sposób rysowania scen nocnych, w których Giraud posługuje się różnymi odcieniami seledynu, co tworzy odpowiedni nastrój. Cóż, teraz nie pozostaje nic innego jak wrócić do pozostałych ośmiu albumów z przygodami Blueberry’ego i rozpocząć przygodę od nowa.



Tytuł: Blueberry #0
Data wydania: 15 lutego 2017
Wydawca: Egmont
Cykl: Blueberry
ISBN: 9788328119659
Cena: 119,99
Gatunek: western
Wyszukaj w: MadBooks.pl
Wyszukaj w: Selkar.pl
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 80%
powrót; do indeksunastwpna strona

115
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.