powrót; do indeksunastwpna strona

nr 4 (CLXVI)
maj 2017

Kosmiczne jaja
James Gunn ‹Strażnicy Galaktyki vol. 2›
„Strażnicy Galaktyki” z 2014 roku byli humorystyczną space-operą. „Vol. 2” to oczywiście nadal space-opera, ale już nie humorystyczna, tylko wręcz komediowa. Co mogło się nieco udzielić językowi niniejszej recenzji.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
‹Strażnicy Galaktyki vol. 2›
‹Strażnicy Galaktyki vol. 2›
Ponieważ nie wszyscy muszą znać poprzednią część sagi, oto krótkie przedstawienie głównych bohaterów (czy może antybohaterów, zważywszy ich skłonności do złodziejstwa, zabójstw oraz robienia naprawdę wrednych kawałów):
– Peter Quill – chłopak z Ziemi, uzależniony od adrenaliny i muzyki pop z lat 80.;
– Gamora – zielonoskóra zabójczyni z poważnymi problemami rodzinnymi (zapewniam: Vader jako ojciec to przy tym pestka);
– Rocket – pyskaty szop, którego zdolnościom technicznym dorównuje tylko niezwykła zdolność wkurzania wszystkich naokoło;
– Groot – drzewopodobny przyjaciel (aktualnie również podopieczny) Rocketa, porozumiewający się jednym zdaniem, które jednak – niczym „Uuk” pratchettowskiego Bibliotekarza – jest w stanie przekazać wszystko;
– Drax – umięśniony dziwak. Trudno go opisać w jednym zdaniu. Jest dziwny.
W filmie z 2014 roku zapoznaliśmy się z tą zwariowaną gromadką, a także z dybiącymi na nich gangsterami i stróżami prawa (z nimi mniej). Działo się tyle, że w latach dzieciństwa Petera starczyłoby treści na dwa albo i trzy filmy przygodowe. Było szybko, kolorowo i dużo, a nawet wręcz DUŻO; w każdym razie przyjaźnie zostały zawarte, grzechy darowane, galaktyka uratowana. Oczywiście komiksowe galaktyki wymagają ratowania w dość regularnych odstępach czasu; tutaj mamy przypadek dość szczególny, ponieważ przeciwnik nie dąży do zniszczenia wszystkiego… hm, w każdym razie nie z własnego punktu widzenia. Zdradzenie czegokolwiek więcej byłoby karygodne. Nie znaczy to, że fabuła nie jest przewidywalna – no, ale jakieś standardy recenzji wypada zachować.
Każdy z cykli Marvela ma nieco inny nastrój, inaczej rozłożone akcenty, humor, nawet kolorystykę. Przykładowo Kapitan Ameryka, Iron Man i Thor spotykają się w „Avengersach”, ale ich „własne” filmy są zawsze odrobinę odmienne. Seria o Kapitanie uderza w coraz bardziej posępne tony, „Thor” to właściwie fantasy, i tak dalej. Na tym tle „Strażnicy Galaktyki” wybijają się jako dzieło najlżejsze w tonie, najbardziej zwariowane wizualnie oraz skierowane chyba do ciut młodszej widowni. Nie chodzi oczywiście o poziom przemocy, raczej o mocno umowną – nawet jak na tę konwencję – psychikę postaci. „Wojna bohaterów” to przy tym dramat egzystencjalny. I choć wszystkie fabuły wyrosły ze wspólnego, komiksowego pnia, to „Strażnicy” są w jakiś sposób bardziej komiksowi, wręcz kreskówkowi1). Niewątpliwie główny powód do odrealniona to zwariowana wręcz scenografia i obsada, ale swoje dokładają też superwyluzowane dialogi i tacyż bohaterowie. Już w poprzednim filmie było widać, że niektórzy z nich nie biorą niczego poważnie – tu zostało to spotęgowane aż do przesady. W dodatku dążenie do rozbawienia widza sprawia, że spora liczba scen jest przydługa (ataki latającą strzałą, seria skoków nadprzestrzennych, poszukiwanie taśmy klejącej w samym środku zażartej bitwy), lub wstawiona na siłę bez szczególnego związku z akcją – szczególnie parapsychologiczne zdolności Mantis, z których przydatna okazuje się tylko umiejętność usypiania ludzi. Niekiedy twórcy naprawdę przesadzili, pokazując na przykład groźnych piratów śpiących z maskotkami albo z kciukiem w ustach. Przecież to zupełnie niepotrzebne, kiedy ma się tak pełen wdzięku element humorystyczny, jak malutki Groot!
Scenarzyści starali się dorzucić kilka poważnych problemów (poważnych w sensie realnym, bo oczywiście ratowanie galaktyki jako takie też można nazwać poważnym problemem), jednak z powodu nagromadzenia gagów wypadło to jeszcze bardziej sztucznie, niż zazwyczaj w tego typu produkcjach. Te najbardziej dramatyczne relacje między postaciami są mało wiarygodne, a czasem ktoś nagle zmienia motywację bez przekonująco uzasadnionego powodu. Chociaż muszę przyznać, że wskazanie różnicy między ojcem a tatą dosyć mnie wzruszyło. Podoba mi się też odjechana kosmiczna scenografia (te pączkujące planety z początku filmu to rekord!), muzyka z lat 80. i sympatyczne nawiązania popkulturowe – na przykład Peter lekceważąco wyraża się o błękitnoskórej wrogini per „Smerfetka”. No i świetnie wykreowane są postaci, zarówno pierwszo- jak i drugoplanowe. A w produkcjach przygodowych sympatyczni bohaterowie to przecież klucz do sukcesu. To znaczy, bohaterowie płci męskiej, bo kobiety służą głównie do tego, żeby dobrze wyglądać w obcisłych kostiumach z lateksu. Sceny w trakcie napisów są jak zawsze warte obejrzenia, a same napisy w losowych miejscach zmieniają się na chwilę w „I am Groot”. Urocze!
1) Mam na myśli kreskówki pokroju „He-Mana”, nie „Ghost in the Shell”.



Tytuł: Strażnicy Galaktyki vol. 2
Tytuł oryginalny: Guardians of the Galaxy Vol. 2
Dystrybutor: Disney
Data premiery: 5 maja 2017
Reżyseria: James Gunn
Zdjęcia: Henry Braham
Scenariusz: James Gunn
Muzyka: Tyler Bates
Rok produkcji: 2017
Kraj produkcji: USA
Gatunek: akcja, SF
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 80%
powrót; do indeksunastwpna strona

33
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.