Science fiction, horror, blaxploitation, kung fu, exploitation, legendy arturiańskie i afery szpiegowskie – to wszystko znajdziecie w sto dziesiątym tomie Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela „Początki Marvela: Lata siedemdziesiąte”.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Ponad pięćdziesiąt numerów temu mieliśmy przyjemność przeczytać zbiór reprintów zeszytów z lat 60., w których debiutowały takie marvelowskie gwiazdy, jak Avengers, Hulk, Spider-Man, Fantastyczna Czwórka, czy Iron Man. Była to bardzo przyjemna wycieczka w przeszłość, gdzie niecodzienne pomysły mieszały się ze schematami, a barwność z topornością. Teraz powtórzono ten sam pomysł, tyle tylko, że z postaciami, które narodziły się w latach 70. Jak się okazuje było ich całkiem sporo, a ilość inspiracji, które posłużyły do ich ukształtowania jest nieprzebrana. Jak na dłoni możemy zobaczyć zmieniające się mody w popkulturze i nowe gatunki, które zdobywały tak dużą popularność, że decydenci Marvela starali się jak najszybciej coś z nich wycisnąć. Gdyby nie legenda Bruce′a Lee, zapewne nie otrzymalibyśmy Iron Fista, natomiast „Shaft” i inne produkcje spod znaku kina blaxploitation doprowadziły do narodzin Luke′a Cage′a. Co ciekawe historie opowiadające o tych dwóch postaciach należy uznać za najciekawsze, jakie znalazły się w niniejszym zbiorze. Zwłaszcza ta poświęcona Cage′owi niewiele się zestarzała. Choć dziś pozbył się kiczowatej, żółtej kurtki, diademu i delikatnego afro, to jednak brutalna opowieść o wykorzystanym Czarnym więźniu jest wciąż zadziwiająco aktualna. Nieco inaczej wygląda sytuacja z Żelazną Pięścią. Choć sama opowieść autorstwa uznanego scenarzysty Roya Thomasa należy do tych intrygujących, to jednak może irytować sposób jej przedstawienia, który sprowadza się do schematu, że ktoś okłada Iron Fista i przed zadaniem decydującego czasu, ten zaczyna analizować w jaki sposób znalazł się w obecnej, niewesołej sytuacji. Dodajmy, że jak już sobie wszystko poukłada, przechodzi do zdecydowanego kontrataku. Choć w zestawie znajdziemy początki pierwszoligowych gwiazd, nie wszystkie okazują są imponujące. Powiem nawet, że niektóre zaczynały tak niepozornie, że aż trudno uwierzyć, że wzbiły się tak wysoko. Tu sztandarowym przykładem jest Wolverine, który startował jako jeden z wielu wrogów Hulka. Słabo również radzi sobie Nova, będąc bardziej nowoczesną kopią Petera Parkera. Niemniej akurat ten epizod warto poznać ze względu na bardzo elegancko odnowione kolory. Ciekawe, czemu ten zabieg zastosowano tylko w tym wypadku? W sumie też ciekawie wypadły żeńskie postacie, jak Spider-Woman i She-Hulk, choć w ich przypadku również można mówić, że przeszły długą drogę od genderowych kopii oryginałów do jak najbardziej autonomicznych postaci. Przyznam, że największe nadzieje wiązałem z Ghost Riderem, który należy do moich ulubionych postaci (szkoda, że tak mało publikacji jemu poświęconych ukazuje się na naszym rynku). Niestety w tym wypadku możemy mówić o czymś, co bym nazwał syndromem genezy, czyli jak najbardziej zwięzłym zaprezentowaniem skąd bohater ma swoje moce, by od drugiego odcinka przejść do właściwej akcji. Za dużo tu skrótów i naciąganych wydarzeń. Wiem natomiast, że moim faworytem nie będzie Capitan Britain. Choć odcinek mu poświęcony zdobi całkiem sprawna grafika autorstwa Herba Trimpe′a, to jednak scenariusz Chrisa Claremonta (tego od „Sagi o Mrocznej Phoenix”) tym razem nie zachwyca. Może gdybym pochodził z Wysp, bardziej ruszyłoby mnie odwołanie do legend arturiańskich, ale ponieważ tak nie jest, pachnie mi to jeszcze większym nadużyciem niż to co zrobiono z Thorem. I wreszcie doszliśmy do Adama Warlocka (choć akurat zeszyt mu poświęcony otwiera cały zbiór). Bardzo trudno o nim cokolwiek powiedzieć, ponieważ nie otrzymujemy tu konkretnej historii, a coś na kształt legendy, dzięki której poznajemy moment jego narodzin. Przyznam, że pomimo obecności totalnej bzdury, jaką jest Wielki Ewolucjonista (to jeden z tych pomysłów Marvela, którego całkowicie nie kupuję), sam Warlock wydaje się być na tyle intrygującą postacią, że zaczynam żałować, że z polskiej edycji WKKM wyleciały dwa tomy wyłącznie mu poświęcone (dostępny na przykład w Anglii i Niemczech). Tym razem dodatki nie są specjalnie rozbudowane, ale świetnie pokazują ile prób zawojowania rynku podejmował Marvel i jak często kończyło się to totalną klapą. Na czterech stronach otrzymujemy reprinty okładek komiksów, w których prezentowano nowych bohaterów. O wielu na pewno nie słyszeliście. Choć The Cat to obecna Tigra, Star-Lord stał się liderem Strażników Galaktyki, a tacy The Champions, to po prostu grupa zrzeszająca Herculesa, Angela, Ghost Ridera, Ice Mana i Czarną Wdowę, to już Brat Voodoo, Diabelski Dinozaur, czy Omega dawno zaginęli w odmętach niepamięci. Choć lata 70. w świecie komiksu darzę o wiele większą sympatią niż toporne 60., to jednak muszę przyznać, że ten zbiór „Początków Marvela” niespecjalnie mnie poruszył. Myślę, że podobnie będzie miała większość czytelników. A zwłaszcza ci, którzy po komiksy sięgają bez fanatycznego oddania. Cóż, to kolejna pozycja czysto kolekcjonerska. Rozumiem, że w takiej serii, jak WKKM muszą znaleźć się i takie, ale mam wrażenie, że ostatnio trochę ich za dużo.
Tytuł: Wielka Kolekcja Komiksów Marvela #110: Początki Marvela: Lata siedemdziesiąte Tytuł oryginalny: Marvel Origins: The 70s Data wydania: 8 lutego 2017 ISBN: 978-83-282-0351-8 Format: 216s. 170×260mm; oprawa twarda Cena: 39,99 Gatunek: superhero Ekstrakt: 60% |