Wojów Trzech, czyli Volstagg, Fandral i Hogun to pomocnicy i przyjaciele Thora. Są to postacie drugoplanowe, zazwyczaj migające gdzieś w tle. Tym bardziej nie bardzo wiem czym zasłużyli na swój tom w kolekcji Superbohaterowie Marvela. Zwłaszcza, że to dopiero jej dziewiąty numer.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Nie bardzo rozumiem politykę wydawnictwa Hachette. Po mocnym starcie w postaci przygód Spider-Mana, Wolverine′a, Kapitana Ameryki, czy Hawkeye′a, zamiast kontynuować dobrą passę z innymi popularnymi bohaterami niemal z marszu serwuje pozycję, która wydaje się być zapchajdziurą. Może nie do końca skazaną na straty, ale taką, która w ramach normalnej dystrybucji, jako indywidualne wydawnictwo, raczej nie spotkałaby się z masowym zainteresowaniem. A tak, jest się praktycznie zmuszonym do zakupu, by Spider na panoramie układanej z grzbietów nie stracił twarzy. Mimo swojego statusu osób towarzyszących, Volstagg, Fandral i Hogun pojawili się w świecie Marvela dość wcześnie, bo już w 1965 roku („Journey into Mystery #119”). Jednak w przeciwieństwie do innych mieszkańców Asgardu nie mają swojego odzwierciedlenia w skandynawskiej mitologii. Stan Lee i Jack Kirby potrzebowali bowiem jakiś archetypowych postaci, które wniosłyby element humorystyczny. W ten sposób otrzymaliśmy grubego, przechwalającego się, tchórzliwego, ale i czasem skorego do poświęceń Volstagga Ogromnego; bawidamka, podrywacza, ale i dzielnego Fandrala Zuchwałego; wreszcie ponurego, honorowego i tajemniczego Hoguna Posępnego. Choć nie tworzą formalnej grupy z racji częstych wspólnych przygód zwyczajowo mówi się o nich, jako o Wojach Trzech. Omawiany tom SM zaczyna się nietypowo, nie od debiutu głównych postaci, ani nawet od jakiejś starszej opowieści, a całkiem nowej, bo pochodzącej z 2010 roku. Teoretycznie jest to dobry pomysł, ponieważ „Pieskie popołudnie” próbuje odpowiedzieć na pytanie w jaki sposób poznali się nasi bohaterowie. Niestety jest to dorabianie na siłę ideologii postaciom, które absolutnie tego nie potrzebują. W efekcie otrzymujemy dość sztampową opowieść fantasy, którą zapomina się dwie sekundy po przeczytaniu. Sytuację nieco ratują przyzwoite rysunki Neila Edwardsa, który prezentuje kreskę nie nazbyt realistyczną, ale też unika umowności i przerysowania. O wiele lepiej wypada druga historia „Zaklęcie w kozła” z 1987 roku. Scenarzysta Alan Zelenetz zadbał o bardziej rozrywkową stronę Wojów, umiejętnie wykorzystując ich charakterystyczne cechy. Tu również mamy do czynienia z opowieścią w stylu fantasy, ale w o wiele lżejszym wydaniu niż w przypadku „Pieskiego popołudnia”. Zwłaszcza rozdział poświęcony Volstaggowi skutecznie potrafi poprawić humor, a dowcipowi nie tak daleko do prezentowanego przez Janusza Christę w „Kajku i Kokoszu”. Wyjątkowo dobrze z klimatem opowieści korespondują rysunki Charlesa Vessa. Są nieco archaiczne, ale idealnie łączą lekki, baśniowy klimat z elementami dramatycznymi. Na deser zwyczajowo otrzymujemy krótką historię każdego z Wojów Trzech, a także ich genezę. Zainteresowani natomiast mogą poznać innych mieszkańców Asgardu, dzięki minigalerii. Pomimo tego, że „Zaklęcie w kozła” autentycznie mi się podobało, jako całość uznaję ten tom za niepotrzebny w kolekcji. Niestety w Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela również otrzymaliśmy kilka takich nabijaczy miejsca na półce, po przeczytaniu których, więcej się do nich nie zagląda.
Tytuł: Superbohaterowie Marvela #9: Wojów trzech Data wydania: 15 kwietnia 2017 Cena: 39,99 Gatunek: superhero Ekstrakt: 60% |