powrót; do indeksunastwpna strona

nr 10 (CLXXII)
grudzień 2017

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (3)
Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski
Łukasz Palkowski ‹Najlepszy›, Piotr Domalewski ‹Cicha noc›, David Lowery ‹Mój przyjaciel smok›
To już trzecia edycja zbioru krótkich recenzji filmowych. Na dziś mamy dla was dwa polskie filmy kinowe i jedną produkcję familijną na DVD.
Kino
ZawartoB;k ekstraktu: 70%
‹Najlepszy›
‹Najlepszy›
Najlepszy
(2017, reż. Łukasz Palkowski)
Konrad Wągrowski [70%]
Łukasz Palkowski po wielkim sukcesie artystycznym i komercyjnym „Bogów”, próbuje w swym kolejnym filmie iść tą samą drogą. Mamy więc w „Najlepszym” do czynienia z kinem biograficznym, jest to biografia na tle realiów PRL-u, a całe wykonanie ma kojarzyć się profesjonalnym rzemiosłem gatunkowego kina amerykańskiego. Tym razem opowiada o losach Jerzego Górskiego – narkomana, który potrafił wyrwać się z nałogu i zdobyć tytuł mistrza świata w arcytrudnych zawodach triathlonowych: podwójnym Ironmanie w 1990 roku. To idealny materiał na feel-good movie – bohater upada, podnosi się, przechodzi ciężkie chwile, ale ostatecznie triumfuje. Palkowski po raz kolejny pokazuje bardzo sprawne rzemiosło – film jest wartki, zajmujący, dobrze zagrany (w dużej mierze przez znakomity drugi plan z Gajosem, Jakubikiem i Kotem, ale odtwórcy głównych ról też dają sobie radę), przejrzysty i może spokojnie robić za materiał eksportowy – opowiedziana w nim historia jest zrozumiała pod każdym niebem (sądzę, że „Najlepszy” miałby większe szanse na nominację oscarową od „Pokotu”). „Bogom” jednak ustępuje – być może decyduje o tym jednak mniej chwytliwy temat, mniej charyzmatyczny bohater, mniej istotne dylematy moralne, ale też kilka rozwiązań jest delikatnie wątpliwych – jak choćby metaforyczne ukazanie walki z nałogiem, przez jego personifikację, która momentami niebezpiecznie kojarzy się z kinem… zombie. Ale to detal. Bo jednak trzeba powiedzieć, że Palkowski nadal bardzo dobrze sobie z kinem gatunkowym radzi.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
‹Cicha noc›
‹Cicha noc›
Cicha noc
(2017, reż. Piotr Domalewski)
Konrad Wągrowski [80%]
Nagrodzona główną nagrodą na tegorocznym Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych „Cicha noc” ma ambicję powiedzieć coś o współczesnej Polsce. Wigilia, podobnie jak stypa w „Sieranevadzie” (do której film bywa porównywany) jest pretekstem do spotkania rodzinnego, na którym, jak to w tego rodzaju filmach bywa, wychodzą na wierzch rodzinne animozje i tajemnice. Dzięki takiemu podejściu film ma dramaturgię i próbuję przekazywać też kawałek prawdy o ludziach, relacjach społecznych, polskiej rzeczywistości. Najważniejsza w tym są sprzeczności polskiej duszy w czasach emigracji. Chęć uporządkowania sobie życia w połączeniu z chaotyczną i niepewną rzeczywistością. Strach przed porażką, a właściwie strach przed tym, że o porażce dowie się rodzina. Pogoń za sukcesem za granicą, a wpływ tej pogoni na rodzinę. Małomiasteczkowy brak perspektyw. Rodzinne realia – dziwny melanż wsparcia, zazdrości i niechęci.
Lejąca się dużym strumieniem wódka i pewien fatalizm kojarzy film Domalewskiego z kinem Wojtka Smarzowskiego. Owszem, mamy tu pewne elementy przede wszystkim „Wesela” – przede wszystkim wódkę, utratę złudzeń, dość ponury wydźwięk całości, ale jednak widać tu wyraźne różnice. Wódka jest elementem wigilii, ale nie determinuje bohaterów, jest raczej – tak jak w prawie wszystkich rosyjskich filmach – niezbędnym elementem scenografii. Ale przede wszystkim bohaterowie – Smarzowski jest wobec swych postaci krytyczny i nieraz okrutny. Opisuje bardziej świat – i to w ujęciu bez mała egzystencjalnym – niż ludzi. Bohaterowie „Cichej nocy” są bardziej właśni ludzcy. Domalewski może ich bardzo nie lubi, ale ich rozumie i im współczuje. U Smarzowskiego mamy jednoznacznie negatywne postacie, u Domalewskiego takich nie ma. U Smarzowskiego dominuje pesymizm, u Domalewskiego mamy bardziej niejednoznaczne wnioski – świat jest jaki jest, ale trzeba – i można – w nim funkcjonować. Choć lekko nie będzie. Jednym z istotnych elementów filmu jest ukazany w nim wizerunek świąt. Z jednej strony mamy tu taką rozpaczliwą próbę zadbania o tradycję, zderzając się przy tym ze współczesnością. Czyli 12 dań i pasterka, ale też wszechobecne tablety u dzieciaków i „Kevin sam w domu”.
„Cicha noc” to film o Polsce, ale też film o polskiej emigracji. Czyli o jednym z najważniejszych zjawisk współczesności, które w polskiej kulturze za specjalnie jeszcze poruszane nie było. W „Cichej nocy” nie ma wiele mowy o problemach Polaków za granicą, ale raczej o sytuacji tych, którzy w kraju pozostali. Jest w tej opowieści o emigracji silny wizerunek dramatu, rozdzielenia oczekiwań i rzeczywistości, wielkiego rozczarowania. Domalewski nie mówi o samym zjawisku, on mówi już o jego kosztach. W mediach wciąż słychać o realiach życia za granicą, politycy do niedawna prześcigali się w tym, kto będzie bardziej zachęcał do powrotów do kraju, ale nikt za specjalnie nie pochylał się nad losem pozostawionych w kraju, nad tym, co dalej. I to jest ciekawe – bo z jednej strony bohater ma wciąż nadzieję, że wreszcie odniesie ten wielki sukces, że kolejne podejście będzie w końcu udane, z drugiej – coraz więcej mu umyka i, znając błędy swego ojca, w jakimś sensie idzie jego śladem. Jest w tym pewien fatalizm, ale jest też wcale nie tak oczywiste zakończenie. Bo przecież dalszy los Adama jest wciąż otwarty.
DVD / BD
ZawartoB;k ekstraktu: 50%
‹Mój przyjaciel smok›
‹Mój przyjaciel smok›
Mój przyjaciel smok
(2016, reż. David Lowery)
Jarosław Loretz [50%]
Najprawdziwszy Disney, czyli wizualna maestria i porządna obsada (świetna Oona Laurence!) połączona z klasycznymi schematami i wyraźnymi naukami moralnymi. Tym razem jednak coś nie wypaliło. Może to wina samego smoka, mocno psiego, przypominającego Falkora z „Niekończącej się opowieści”, tyle że zielonego, skrzydlatego i… potrafiącego znikać? Smoka-kameleona, który – sądząc po szeregu scen – jest wagi przeciętnego niedźwiedzia, choć tak na zdrowy rozsądek samo futro powinno ważyć przynajmniej ćwierć tony? A może problem tkwi w przewidywalnej fabule, która obowiązkowo musi mieć przesłodzony happy end? Bądź w tym, że nikomu dobremu nie może stać się nic złego, a umiarkowanie źli tylko na krótko schodzą z właściwej drogi? Jak by nie było, „Mój przyjaciel smok” jest filmem mdłym i nijakim. Owszem, ma kilka ckliwych scen i ogólnie posiada wiele uroku, głównie związanego z niesamowitymi leśnymi plenerami, ale średnio przywiązuje do bohaterów i raczej umiarkowanie wywołuje emocje, błyskawicznie uciekając z pamięci po zakończeniu seansu. Nawet obecność Roberta Redforda niewiele tu pomaga, choć jego postać jest jedną z barwniejszych w tej historii. Dzieciom jednak film powinien się spodobać, bo ma w sobie sporo baśniowości i przekonuje, że bywają lasy, w których żyją istoty, o których nikomu się nie śniło. Aczkolwiek wątpliwe, by „Mój przyjaciel smok” stał się niezapomnianym filmem dzieciństwa…



Tytuł: Najlepszy
Dystrybutor: Mówi Serwis
Data premiery: 17 listopada 2017
Reżyseria: Łukasz Palkowski
Rok produkcji: 2017
Kraj produkcji: Polska
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 70%

Tytuł: Cicha noc
Dystrybutor: Forum Film
Data premiery: 24 listopada 2017
Reżyseria: Piotr Domalewski
Rok produkcji: 2017
Kraj produkcji: Polska
Czas trwania: 100 min
Gatunek: dramat
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 80%

Tytuł: Mój przyjaciel smok
Tytuł oryginalny: Pete's Dragon
Dystrybutor: Galapagos
Data premiery: 18 stycznia 2017
Reżyseria: David Lowery
Zdjęcia: Bojan Bazelli
Muzyka: Daniel Hart
Rok produkcji: 2016
Kraj produkcji: USA
Czas trwania: 98 min
Gatunek: familijny, fantasy, przygodowy
EAN: 7321917506083
Wyszukaj w: Kumiko.pl
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 50%
powrót; do indeksunastwpna strona

52
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.