Gdyby nasz cykl nazywał się „Dymek, który…”, to z tej historyjki zdecydowanie zwyciężyłaby wypowiedź „Trzeba mnie zainstalować w środku tamtej części”. Dzięki temu podstępowi bohater dostał się z powrotem do swojego statku kosmicznego.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
„Świat obłąkanych automatów” to odcinek publikowanego w Relaxie cyklu „Opowieści nie z tej ziemi”. Kiedy po raz pierwszy się z nim zetknęłam – a było to w początkowych klasach podstawówki – specyficzna, deformująca twarze kreska Witolda Parzydło nie zdobyła mojego uznania, natomiast same historie wywarły spore wrażenie. Każdy odcinek to jedna opowieść kosmonauty, relacjonującego swoje przygody na konferencji – co, niestety, obniża dramatyzm, ponieważ wiadomo, że bohater przeżył. Najbardziej wryły mi się w pamięć dwie: o ksenobiologu, który został schwytany i niemal przekształcony w eksponat przez jeden ze zautomatyzowanych łazików polujących na przedstawicieli obcej fauny, oraz właśnie „Świat obłąkanych automatów”. Profesor Crofor znalazł się na planecie będącej po części pustkowiem, a po części jedną wielką fabryką, gdzie kolejne generacje robotów opracowują i montują coraz to nowsze wersje. W dodatku ze świadomością, że tworzą swoich następców, przez których trafią na złom. Nasz bohater zostaje uznany za najnowszy prototyp, co wzbudza popłoch i wzajemne zachęcanie do pilniejszej pracy. Już sam ten fakt jest dość ponury, a kilka kadrów dalej pojawia się scena, gdzie przestarzały automat zostaje dosłownie rozdarty na strzępy przez Demolatora (mimo ośmiornicowatego wyglądu, to także są istoty mechaniczne). Scena z maszyną błagającą o litość jest przejmująca nawet mimo ułożenia dymków w niewłaściwej kolejności. |