powrót; do indeksunastwpna strona

nr 2 (CLXXIV)
marzec 2018

Kadr, który…: Ani Thorgal, ani Shaigan
W swojej długiej już historii (35 albumów) zdarzyło się Thorgalowi nie być sobą. Ale tym razem nie chodzi o czas kiedy był Shaiganem.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Thorgal jaki jest każdy widzi. Dzielny, prawy, uczciwy aż do bólu, aż się chwilami niedobrze robi. Nawet będąc Shaiganem Bezlitosnym był jakiś taki… „thorgalowaty”. Załączone kadry pokazują, że nie zawsze tak było. Tak dokładnie chodzi o pierwszy album „Zdradzona czarodziejka”. Grymas wściekłości na twarzy kompletnie nie pasuje do tego jakim przyzwyczailiśmy się widzieć Thorgala. Spokojnego, zrównoważonego, skupionego na rodzinie. Nawet jeśli ktoś mu wejdzie w drogę to nasz bohater grzecznie („asertywnie” jak to się teraz mówi) poprosi tego czy innego bandytę aby sobie odpuścił. Nawet gdy niebezpieczeństwo groziło rodzinie Aegirsona jego twarz nabierała wyrazu zaciętości i determinacji ale nigdy wściekłości. Wygląda na to, że na początku Van Hamme i Rosiński nie mieli zbudowanego w głowach pełnego obrazu swojego bohatera. Skoro ma być Wikingiem to sama waleczność to za mało. Wejście do Walhallii wymagało właśnie szaleństwa, wściekłości i pogardy dla śmierci. Wszak był pomysł aby główny bohater nazywał się Ragnar a imię to nie kojarzy się bynajmniej z człowiekiem szukającym spokojnego kącika dla siebie i rodziny. Co ciekawe kilka rysunków wcześniej Thorgal wzywa Odyna aby ten dał mu szansę zemsty a nie dajmy na to możliwość powrotu do Aricii.


Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
powrót; do indeksunastwpna strona

114
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.