„Kiedy powiem sobie: dość”, śpiewała Agnieszka Chylińska z zespołem O.N.A. w połowie lat 90. Dwadzieścia lat później wydawnictwo Bard wydało grę Reinera Knizii „Geniusz: GO!”, w której wygrywa ten, kto potrafi powiedzieć „dość” w odpowiednim momencie.  |  | ‹Geniusz: GO!› |
Gra „Geniusz: GO!” jest w istocie bardzo podobna do wydanego przez Amigo kilka lat wcześniej „ Chomika”. W obu tych grach gracz losuje kolejny element (kartę czy żeton), zgodnie z zasadą: im więcej, tym lepiej, ale jeśli za dużo, tracę wiele. Trzeba nauczyć się ostrożności. Opakowanie zawiera 126 kartonowych żetonów z sześcioma barwnymi symbolami (ukłon w stronę osób mających problem z rozróżnianiem kolorów). Jak łatwo policzyć, każdego koloru mamy więc po 21 sztuk. Nie podglądając (przydałby się płócienny woreczek!), losujemy trzy żetony z puli i wykładamy na środek stołu. To jest nasza baza. Następnie gracze (od dwóch do czterech) w swojej kolejce losują pierwszy żeton z puli i wykładają między sobą a bazą. Jeśli danego symbolu nie ma w bazie, żeton jest do niej dokładany i grę rozpoczyna kolejny gracz. Jeśli zaś wylosowany szton jest identyczny jak inny w bazie (może tam się znajdować nawet ich kilka w tym samym kolorze), gracz ma wybór: losować kolejny element, czy zabrać to, co wyłożone plus to, co odpowiadające w bazie. Jeśli mówi „pas”, nowe nabytki układa przed sobą kolorami – tak, by było łatwo policzyć, ile ma już żetonów każdego koloru. Jeśli chce grać dalej, ryzykuje: zarówno sytuacja, w której kolejny kolor nie występuje aktualnie w bazie, jak i wyciągnięcie drugi raz tego samego symbolu, skutkuje dołożeniem wszystkiego, co wylosował, do bazy (to, co zebrał w poprzednich turach, pozostaje nienaruszone). Wygrywa gracz, który jako pierwszy zbierze po 7 żetonów każdego koloru (w wersji dla czterech graczy – po 5). Gra jest mocno losowa, ale… Pamiętając, że każdy symbol występuje 21 razy, wersja dla dwóch graczy przebiega bez zakłóceń. Natomiast przy trzech i czterech graczach dochodzi element strategii: opłaca się zbierać żetony również nadmiarowo, by pozbawić przeciwników szansy na zwycięstwo. A właściwie: opłacałoby się, gdyby gra zawsze kończyła się zebraniem wymaganego kompletu sztonów. Tymczasem zdarza się (gdy graczy jest więcej niż dwóch), że po wyciągnięciu ostatniego kartonika nikt nie ma odpowiedniej liczby elementów… Interesujące jest (zwłaszcza wtedy) wyznaczanie kolejności na podium: każdy z graczy sprawdza liczbę swych żetonów układając je kolorami – tak, że najsłabszym kolorem określa się ten, którego elementów zebrało się najmniej. Na ostatnim miejscu znajdzie się gracz, którego liczba żetonów najsłabszego koloru jest najmniejsza. Czyli, innymi słowy, który nie postarał się o zróżnicowanie swego zbioru. O reszcie miejsc na podium decydują liczby sztonów w kolejnych słabych kolorach, i tak dalej, aż do zwycięzcy. Bardzo dobrze oceniam granie z dziećmi, uczące je, że „więcej” nie zawsze znaczy „lepiej”. Zasady są proste, dla uczniów szkół podstawowych nie stanowią problemu. Widząc, jakie kolory są w bazie oraz jakie już wylosowano, łatwo zauważyć, że pociągnięcie kolejnego żetonu niesie ze sobą coraz większe ryzyko. Choć zdarzyło się kilka razy, że cała baza została zgarnięta (po każdym jej uszczupleniu poniżej trzech elementów następuje dociągnięcie tylu z puli, by znów były dokładnie trzy), było to zawsze dla mnie połączeniem sporego ryzyka i dużego fartu w grze. Ważne jest natomiast, by wszyscy gracze rozumieli zasady oraz by mieli chęć gry. Niezrozumienie o co chodzi, brak jasności w celu gry (zróżnicowania zbioru), niechęć do liczenia oraz logicznego myślenia (przeszarżowanie) skutkują zwiększaniem szans kolejnego gracza poprzez nadmierną rozbudowę bazy. Przy grze w więcej niż dwie osoby daje to jednej z nich niezamierzoną przewagę. No i wcale nie jest pewne, że grając z dziećmi, dorosły wygra. Szczerze mówiąc, w moim przypadku wygrywały głównie dzieci…
Tytuł: Geniusz: GO! Tytuł oryginalny: Ingenious Data produkcji: 2015 EAN: 5902596985141 Info: 2-4 graczy, od 8 lat Ekstrakt: 80% |