Różne rzeczy się na tym świecie dzieją. Na przykład niegdysiejszy Scyzoryk, Radoskun i Wojtas Speedway’a Fan to dziś pan poseł Piotr Liroy-Marzec, natomiast prymitywnie seksistowski tekst utworu „Scoobiedoo Ya” śpiewa sześć uroczych, inteligentnych pań, które od hip-hopu są równie dalekie jak Kielce od Warszawy. Słuchając po latach debiutanckiego krążka Liroya „Alboom”, wydanego w 1995 roku, nasunęły mi się dwie refleksje. Po pierwsze, że ten prekursorski hip-hop miał sporo rockowej mocy, a po drugie teksty największych przebojów – „Scyzoryka” i „Scoobiedoo Ya” są bezdennie głupie. A jednak każdy, kto chodził do podstawówki w latach 90. znał je na pamięć. W pewnym sensie można więc o nich powiedzieć, że są to swoiste hymny pokolenia, nawet jeśli dziś to powód do wstydu. Bazując na sentymencie za czasami młodości, do dawnych przebojów lubi wracać żeńska grupa Laura Palmer Cover Story. W jej repertuarze można bowiem znaleźć sporo hitów z poprzedniego wieku, jak „Statki na niebie” De Mono, „Orła cień” Varius Manx, czy „Wannabe” Spice Girls. Panie jednak nie są żadnym girlsbandem, a inteligentnym kpiarsko-piosenkowym konglomeratem. Ich koncerty to swoistego rodzaju połączenie pomysłowych aranżacji, bardzo ciekawych głosów i elementów kabaretowych, gdzie interakcja z publicznością jest jednym z najważniejszych elementów show. O tym, jak warszawianki radzą sobie na scenie dobrze świadczy nagrany z publiki filmik (i udostępniony oficjalnie na kanale Laury Palmer Cover Story) z ich wersją „Scoobiedoo Ya”. Powiedzieć, że to najwyższe poziomy absurdu to nic nie powiedzieć. Sześć atrakcyjnych pań, ubranych w kiczowato pstrokate sukienki, z towarzyszeniem gitary akustycznej (i szczyptą gitary basowej), śpiewa na głosy tekst o tak wiekopomnych wersach, jak: „Scoobie doo i nie zważaj na skutki / Czuję kochanie jak twardnieją ci sutki”, „więc dzień dobry, dzień dobry / digliśmobry, digliśmobry” i „będę doktorem, będę doktorem / będę cię badał z tyłu i z przodu / pokażę ci tylne siedzenie samochodu”. Nie wierzę by Liroy kiedykolwiek wykonał to lepiej (nawet kiedy jeszcze nie parał się polityką). Co zaś się tyczy hymnów pokoleniowych, to podejrzewam, że za dwadzieścia lat z równym sentymentem dzisiejsze nastolatki będą wspominały dokonania Popka i Gangu Albanii. I też się będą wstydziły, a jego utwory będzie wykonywała jakaś inna grupa żeńska – na przykład Daenerys Targaryen Cover Story. |