powrót; do indeksunastwpna strona

nr 3 (CLXXV)
kwiecień 2018

O zaletach i wadach dużej wyobraźni
Anna Kańtoch
China Miéville ‹Ostatnie dni Nowego Paryża›
China Miéville ma wyobraźnię tak wielką, że można by nią obdzielić kilku bardzo dobrych pisarzy. Albo kilkunastu przyzwoitych. Wiadomo to już od czasu, gdy ukazał się debiutancki „Dworzec Perdido”. Teraz, gdy na rynku pojawiły się „Ostatnie dni Nowego Paryża”, warto się zastanowić, czy duża wyobraźnia na pewno jest zaletą?
ZawartoB;k ekstraktu: 60%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Tak postawione pytanie wbrew pozorom wcale nie jest głupie – jasne, wyobraźnia przy pisaniu niewątpliwie pomaga, ale jej nadmiar, jeśli nie towarzyszy mu dobrze skonstruowana fabuła, czasem książce bardziej szkodzi niż pomaga. Mamy wtedy do czynienia z czymś, co na własny użytek nazywam „przechadzką po gabinecie osobliwości”. China Miéville dokładnie taką książkę kiedyś napisał: to „LonNieDyn”, jedyna powieść brytyjskiego autora, której nie dałam rady dokończyć – nie dlatego, że to pozycja dla młodego czytelnika (te czytuję chętnie), ale dlatego, że pisarz, zamiast wciągnąć czytelnika w interesującą opowieść, skupił się jedynie na wyciąganiu z rękawa kolejnych coraz dziwaczniejszych pomysłów na świat, o fabule i bohaterach zupełnie zapominając.
„Ostatnie dni…” momentami niebezpiecznie zbliżają się do takiej właśnie książki – bohaterowie są tu prościutcy, sprowadzeni właściwie do samych imion i funkcji, jaką pełnią w opowieści, fabuła, mimo iż dwutorowa, też nie grzeszy przesadnym skomplikowaniem. Największe nadzieje wiązałam z wątkiem retrospektywnym, w którym czytelnik dowiaduje się, jak właściwie doszło do powstania manif, czyli ożywionych surrealistycznych dzieł – ale i tu Miéville zdecydował się postawić bardziej na efektowne (na szczęście nie efekciarskie – to ważne) wizje niż na tajemnicę czy stopniowanie napięcia. Scena, w której bohaterowie docierają do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło, jest zresztą jedną z lepszych w książce – zachwycająca pomysłowością, przepiękna wizualnie i nieoczekiwanie, po ludzku, przejmująca.
I taka właśnie jest ta książka – z jednej strony można narzekać na brak nieco bardziej skomplikowanej fabuły, pogłębionych postaci czy napięcia, z drugiej – „Ostatnie dni Nowego Paryża” potrafią zachwycić nieokiełznaną wyobraźnią. Można podziwiać poszczególne sceny tak, jak podziwia się obrazy w muzeum, można też bawić się w zgadywanie, z którego dzieła pochodzi konkretna manifa. Niewątpliwie podczas lektury „Ostatnich dni…” lepiej będą się bawić ci, którzy choć trochę znają się na sztuce (ze szczególnym uwzględnieniem surrealizmu), ale autor zadbał i o tych, którzy nigdy sztuką się nie interesowali, przygotowując coś w rodzaju słowniczka.
Sama zaś końcówka jest zaskakująca, przewrotna i… na swój przerażający sposób całkiem zabawna – to drugi moment, w którym pojawiają się emocje inne niż tylko czysty zachwyt nad siłą wyobraźni. Ostatecznie więc najnowsza powieść Miéville’a, choć nie jest to najlepsze dzieło tego autora, potrafi się obronić. Pomaga jej w tym niewątpliwie długość czy raczej krótkość: „Ostatnie dni…” na dobrą sprawę są nie tyle pełnoprawną powieścią, co mikropowieścią, a to, co w dłuższej formie mogłoby być męczące, w krótszej sprawdza się zaskakująco dobrze. Warto przeczytać, choć to pozycja raczej dla fanów brytyjskiego pisarza.



Tytuł: Ostatnie dni Nowego Paryża
Tytuł oryginalny: The Last Days of New Paris
Data wydania: 22 stycznia 2018
Wydawca: Zysk i S-ka
ISBN: 978-83-8116-233-3
Format: 203s. 135×205mm
Cena: 32,90
Gatunek: fantastyka
Wyszukaj w: MadBooks.pl
Wyszukaj w
:
Zobacz w:
Ekstrakt: 60%
powrót; do indeksunastwpna strona

23
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.