Twórcy „Avengers: Infinity War” (jak we wcześniejszej recenzji wspomniała Achika, polski tytuł ryje bańkę) wyciągnęli wnioski z poprzednich marvelowskich produkcji, ogniskując je w gigantycznej produkcji, która być może jest najlepszym filmem superbohaterskim od czasu „Mrocznego rycerza”.  |  | ‹Avengers: Wojna bez granic›
|
Do niniejszych refleksji sprowokowała mnie recenzja Achiki, z którą się diametralnie nie zgadzam. Od razu zaznaczam też, że byłem sceptycznie nastawiony do trzeciej odsłony „Avengers”. Kolejne filmy z uniwersum Marvela wyczekiwałem z coraz mniejszym entuzjazmem, a zrażony drugim „Thorem”, czy „Czasem Ultrona”, niektóre produkcje zacząłem sobie odpuszczać. Niemniej „Infinity War” sprawiło, że nabrałem ochoty na całą superbohaterską franczyznę i nadrobienie zaległości (a, co tam, nawet na miażdżone przez krytyków wytwory DC). Generalnie przed premierą wyglądało to słabo. Mamy Thanosa, który jest wrogiem jeszcze potężniejszym od poprzednich, do tego okrojonym z komiksowego zapatrzenia się w Śmierć. A na domiar złego na trailerach wyglądał jakoś sztucznie z różowym odcieniem skóry. Do walki z nim rzucono natomiast całą plejadę superbohaterów: ziemskich (w sumie zabrakło chyba tylko Hawkeye’a i Ant-Mana) i nie tylko (Thor, Strażnicy Galaktyki). Łatwo w tym tłumie zgubić emocjonalną stronę widowiska, jak również istniała możliwość, że niektóre postacie będą robiły za tło (jak w nieszczęsnym „Czasie Ultrona”). Wreszcie całość trwa ponad dwie i pół godziny, co też nie jest najlepszą rekomendacją, ponieważ istnieje spore ryzyko, że albo ten czas wypełnią czcze gadaniny, zbierające wątki z poszczególnych filmów, albo bezsensowna nawalanka, nudząca się po dziesięciu minutach. Szczęśliwie sztab ludzi odpowiedzialnych za „Infinity War” zebrał pozytywne doświadczenia z dotychczasowych filmów i postarał się wyeliminować te negatywne. W praktyce oznacza to, że pomimo udziału w przedsięwzięciu armii superbohaterów, tak okrojono wątki, by całość była zrozumiała dla tych, którzy nie śledzą na bieżąco Multiversum. Można się więc czepiać, że Kapitan Ameryka i Iron Man dalej się nie nienawidzą, czy że nie pociągnięto romansu Hulka i Czarnej Wdowy, ale gdyby każda z postaci miała do zagrania własny dramat, nie dałoby się tego oglądać. A jednak pomimo to zdecydowana większość bohaterów ma swoją minutkę, by dać się zapamiętać. Ze zrozumiałych względów pierwsze skrzypce grają tu Iron Man, Kapitan Ameryka, Thor i Strażnicy Galaktyki, niemniej nie sposób nie odnotować magicznych sztuczek Dr Strange’a, grepsów Spider-Mana (wciąż zatopionego w popkulturze), bohaterstwa Czarnej Pantery, miłosnego dramatu Wandy i Visiona, Bruce’a Bannera, mającego inne niż zazwyczaj problemy z wcieleniem się w Hulka, czy po prostu dobrze sprawdzających się w walce Zimowego Żołnierza, Czarnej Wdowy (tylko czemu blondynki!) i Falcona. Osobną kwestię stanowi Thanos, będący jednym z najciekawszych badguyów w historii Multiversum. To nie tylko mięśniak, którego nie sposób zatrzymać, ale całkiem interesująca postać ze indywidualną wizją wszechświata i pokrętną logiką. Do tego przedstawiona w bardzo emocjonalny sposób. Jest on największą niespodzianką seansu, ponieważ odejście od komiksowego oryginału wydawało się błędem. Owszem, wciąż żałuję, że wywalono cały wątek ze Śmiercią, ale i tak jest nieźle. To nie tylko siłacz, rzucający drętwe slogany o podboju Galaktyki, a postać, której w pewnym momencie jesteśmy nawet w stanie współczuć. Największą nauczką, jaką producenci filmu wyciągnęli z poprzednich produkcji, wydaje się jednak to, że umiejętnie połączyli humor i lekkość z momentami wzruszającymi, przyprawionymi nutą patosu. Owszem, może dialog radosnego szopa Rocketa i załamanego Thora nie do końca pasował do powagi sytuacji, ale w większości wypadków nie jest to tak kłujące w oczy. Zmiany scenerii (akcja rozgrywa się w dwóch, a czasem i trzech miejscach na raz), sprawia, że bezboleśnie przeskakujemy z naparzanki, w której postacie przerzucają się onelinerami (znów Rocket i jego propozycja odkupienia od Zimowego Żołnierza jego sztucznej ręki), do pełnej dramatyzmu sceny, w której Thor próbuje rozpalić wygasłą gwiazdę. Przypadek sprawił, że oglądałem „Infinity War” na premierze w niemal w całości wypełnionej sali, co wzbogacało seans (były np. brawa kiedy pojawił się Kapitan Ameryka), ale to tylko dodatek, bo po minach osób opuszczających kino wywnioskowałem, że nie tylko mi się podobało. Ta cisza, jaka nastała w momencie pojawienia się napisów finałowych, robiła wrażenie. Wszyscy też dzielnie czekali na krótką scenkę po liście płac. Myślę, że wynikło to z tego, że trzecia odsłona „Avengers” okazała się filmem dużo lepszym, niż większość się spodziewała. Znów uwierzyłem w wysokobudżetowe kino rozrywkowe!
Tytuł: Avengers: Wojna bez granic Tytuł oryginalny: Avengers: Infinity War Data premiery: 26 kwietnia 2018 Rok produkcji: 2018 Kraj produkcji: USA Gatunek: akcja, fantasy, przygodowy Ekstrakt: 90% |