powrót; do indeksunastwpna strona

nr 7 (CLXIX)
wrzesień 2018

Młodsza siostra scenarzysty
Jennifer Yuh ‹Mroczne umysły›
Jeżeli wybieram się do kina na młodzieżową antyutopię przygodową, to zasadniczo wiem, czego się spodziewać (dorośli są źli, uciekamy, nie wiadomo, komu można zaufać), a czego nie (pokazany świat ma jakiś cień szans na realne funkcjonowanie). Nigdy się jednak nie spodziewałam, że młodsza siostra scenarzysty wyrwie mu laptop i podopisuje kolejne romantyczne sceny. I kolejne. I kolejne. Ej, oddawaj to, wybuchające helikoptery są o wiele fajniejsze!
ZawartoB;k ekstraktu: 50%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Przepis na młodzieżowy bestseller jest ostatnimi laty dosyć prosty: wymyślamy antyutopijny świat (nie musi być logiczny) po jakiejś katastrofie (nie musi być sprecyzowana) i wrzucamy do niego kilkoro bohaterów w wieku licealnym, którzy z jakichś przyczyn są prześladowani przez dorosłych (jak wiadomo, „nikomu po trzydziestce nie wolno ufać”). Miłym akcentem będzie podział społeczeństwa lub tylko nastolatków na jakieś grupy – na przykład, jak w „Niezgodnej”, oparte na cechach charakteru. Podział na grupy dodaje antyutopijnych smaczków i najwyraźniej w jakiś sposób współgra z emocjonalnymi potrzebami widzów – w końcu skoro istnieje podział, to jest przeciw czemu się buntować, albo z czym utożsamiać. W „Mrocznych umysłach” obdarzonym nadludzkimi mocami dzieciakom przyporządkowane są kolory: od niegroźnej zieleni, oznaczającej wybitną inteligencję, aż po zabójczy czerwony. Bohaterka jest pomarańczowa, co oznacza, że potrafi wpływać na umysły oraz odczytywać wspomnienia za pomocą dotknięcia. I jeżeli komuś od razu kojarzy się to z „To nie są roboty, których szukacie”, to owszem – w filmie jest nieomalże identyczna scena. Z kolei niebieski telekinetyk stosuje podryw metodą Anakina, to znaczy ofiarując wybrance unoszące się w powietrzu jedzenie.
Wszelako kolory w tym filmie robią tylko za skróty myślowe i nie są same w sobie niczym groźnym czy upokarzającym. Znacznie gorszy jest fakt, że wszystkie dzieci obdarzone mocami są przez władze wyłapywane, tych niebezpiecznych się likwiduje lub zamienia w żywą broń, a resztę zamyka w obozach… właściwie nie wiadomo, po co, skoro nie widać, żeby zieloni – a tych jest najwięcej – komukolwiek zagrażali. Jedyna scena z życia obozowego przedstawia bohaterkę wraz z innymi geniuszami pracującą w warsztacie produkującym buty wojskowe. Ma to niewiele sensu z puntu widzenia wykorzystania zasobów ludzkich, ale skoro sto lat temu niegrzeczne dzieci straszono oddaniem do szewca, to być może chodzi o jakiś głęboko zakorzeniony kulturowy lęk (żartowałam). Zresztą co tam obóz, w którym bohaterka spędziła prawie połowę życia, ważniejsze jest, że pozwala się z niego wykraść (tak, to właśnie jest TA scena) ludziom z organizacji o niezbyt jasnych, acz silnie militarnych zamiarach, a następnie spotyka Tego Jedynego…
Zdecydowanie nie mam nic przeciwko spotykaniu Tego Jedynego w trakcie dramatycznej ucieczki, a Ruby i Liam są sympatyczną parą, jednak fabuła bardzo szybko zaczęła wyglądać tak, jakby młodsza siostra scenarzysty co chwila wyrywała mu laptop i dopisywała sceny według swojego uznania. Czwórka uciekinierów szuka jedzenia w opuszczonym centrum handlowym i przy okazji bez końca bawi się znalezionymi tam rowerami. Ruby pokazuje się Liamowi w czerwonej wieczorowej sukni. Ruby i Liam rozmawiają, stojąc po pas w falującej trawie, ujęcie pod słońce. Ruby i Liam rozmawiają, zbliżenie na twarze, skosem do słońca. I tak dalej. W pewnym momencie fabuła kompletnie straciła dynamikę i zaczęła wyglądać jakby twórcom filmu starczyło pomysłu na jakieś dwadzieścia minut akcji i musieli resztę dopchać ciągnącymi się niczym guma do żucia scenami. W końcu scenarzysta zabrał siostrze laptop i na chybcika dokończył scenariusz, a właściwie dokończył scenariusz pierwszej części, bo zakończenie jest otwarte niczym wrota od stodoły.
Gdyby nie to utopienie w romansidle, film byłby całkiem niezłą przygodówką w rodzaju skrzyżowania „X-menów” z „Więźniem labiryntu”. Mimo sporej przewidywalności fabuły, sceny dramatyczne są dostatecznie przekonujące, niepewność i wahania głównej bohaterki dobrze zagrane, na dodatek niesamowicie ujęła mnie trójka dzieciaków uciekająca furgonetką i starająca się stworzyć dla siebie namiastkę rodziny. To właśnie do nich dołączyła Ruby, i gdyby zamiast na powłóczystych spojrzeniach fabuła bardziej skupiła się na budowaniu relacji między nimi, film tylko by zyskał.



Tytuł: Mroczne umysły
Tytuł oryginalny: The Darkest Minds
Dystrybutor: Imperial CinePix
Data premiery: 24 sierpnia 2018
Reżyseria: Jennifer Yuh
Scenariusz: Chad Hodge
Rok produkcji: 2018
Kraj produkcji: USA
Czas trwania: 105 min
Gatunek: SF, thriller
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 50%
powrót; do indeksunastwpna strona

61
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.