Wydawnictwo Taurus startuje z nową miniserią, czyli zamykającymi się w czterech tomach „Rycerzami Heliopolis”. Uprzedzam jednak, że na pierwszy rzut oka zarys fabuły wygląda wyjątkowo głupio.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Głównym bohaterem „Rycerzy Heliopolis” jest Siedemnasty, adept tajnego zgromadzenia alchemików. Ma przejść ostatnią próbę, która dopuści go do najwyższego stopnia wtajemniczenia. W skład wielowiekowej organizacji wchodzą takie sławy, jak Nostradamus, czy Amenhotep. Szybko okazuje się, że Siedemnasty też nie jest pierwszym, lepszym wieśniakiem, a prawowitym następcą tronu Francji – Ludwikiem XVII, który został cudem ocalony z rąk spragnionych błękitnej krwi rewolucjonistów. W pierwszym tomie miniserii, zatytułowanym „Nigredo, Faza Czernienia” głównie poznajemy młodzieńcze losy Ludwika XVII i jego rodziców – Ludwika XVI i Marii Antoniny. Słynny scenarzysta Alejandro Jodorowsky tradycyjnie po swojemu traktuje prawdę historyczną, omijając niewygodne wątki, które nie pasują do ogólnych założeń. Weźmy choćby problemy z nawiązaniem relacji intymnych króla z królową. Choć faktycznie tak było, to przemilczano już, że Ludwik XVII nie tylko nie był ich jedynym dzieckiem, ale nawet nie pierwszym. Z drugiej strony scenarzysta sprytnie wykorzystuje mity krążące wokół ściętych Burbonów. Choć nie eksponuje popularnego wizerunku Marii Antoniny, jako zadufanej w sobie bogaczki to jednak czerpie całymi garściami z teorii spiskowych, mówiących, że Ludwik XVII tak naprawdę przeżył, a zamiast niego zabito podstawionego chłopca. Choć akurat teoria, że miał w następstwie tego zostać tajnym szpiegiem mrocznej loży alchemików, nie jest najbardziej wiarygodna. Trochę za wiele w tym fantazji. W związku z tym całość nie ma takiej siły oddziaływania, jak dworska intryga, mająca na celu ukryć królewski mezalians, opisana przez Alana Moore′a w „Prosto z piekła”. Na pochwałę za to zasługuje strona wizualna komiksu. Za rysunki odpowiada Jérémy Petiqueux, znany wydawanej także u nas serii „Barakuda”. Jego styl jest bardzo klarowny, a przy tym nacechowany szczegółami. Postacie odróżniają się od siebie, a tło XVIII-wiecznej Francji zostało doskonale uchwycone. Czasem tylko trochę go ponosi, tak jak scenarzystę, ponieważ siedziba alchemików jest żywcem wyjęta z mistycznego świata fantasy. Zastanawia mnie też, że na słynnym portrecie Marii Antoniny z dziećmi, Ludwik XVII jest przedstawiony z jasnymi włosami, natomiast w „Rycerzach…” ma je kruczoczarne. Czyżby taki wizerunek nie pasował do skrytobójcy? Przy okazji należy odnotować, że Taurus tradycyjnie przyłożył się do jakości wydania, dzięki czemu otrzymujemy kredowy papier i twardą okładkę. Niedoszły król prezentuje się na niej bardzo efektownie. Czytając „Rycerzy Heliopolis” mimowolnie porównuje się ich z inną pozycją, do której rękę przyłożył Jodorowsky, czyli „Borgii”. Tam również wydarzenia autentyczne zostały wymieszane z fikcyjnymi, a niektóre rzeczy specjalnie podretuszowano, by wypadały bardziej atrakcyjnie i szokująco. I to się sprawdziło, bo pierwsze dwa tomy okazały się być niezwykle wciągające. Szkoda tylko, że końcówka nie była równie emocjonująca. Tutaj miejmy nadzieję sytuacja zostanie odwrócona, ponieważ „Nigredo…” aż takich emocji, jak „Krew dla papieża” – pierwszy tom „Borgii”, nie wyzwala. Biorąc jednak pod uwagę, że to dopiero zawiązanie akcji, mam nadzieję, że w następnych tomach będzie lepiej. Przede wszystkim przydałoby się popracować nad osobowością Siedemnastego, bo na razie jest on najmniej ciekawą postacią.
Tytuł: Rycerze Heliopolis #1: Nigredo. Faza czernienia Data wydania: listopad 2018 Gatunek: fantasy Ekstrakt: 70% |