powrót; do indeksunastwpna strona

nr 1 (CLXXXIII)
styczeń-luty 2019

Zagraj to jeszcze raz Sam: Stylowe, jak Chevrolet El Camino z 1968
Gorillaz już raz wystąpił w niniejszej rubryce, ale dobrego nigdy za wiele. Dziś będzie o utworze „Stylo”.
Kawałek ten pochodzi z wydanej w 2010 roku płyty „Plastic Beach”, która okazała się łabędzim śpiewem cyfrowego projektu. Był to bowiem ostatni raz, kiedy można powiedzieć, że zachował własną tożsamość, nie tracąc na przebojowości. Świadczą o tym takie single, jak „On Melancholy Hill”, czy właśnie „Stylo”. Ten drugi zapamiętany został także dzięki efektownemu klipowi z gościnnym udziałem Bruce’a Willisa, który gonił samochodem (stylowym Chevroletem El Camino z 1968 roku) członków wirtualnego zespołu.
W nagraniu „Stylo” grupie towarzyszyli raper Mos Def i doświadczony wokalista Bobby Womack, których udział był więcej, niż tylko ozdobą kompozycji. Dlatego też ciężko wyobrazić sobie, aby ktoś zagrał ten kawałek bez partii wokalnych. Zwłaszcza, że pod względem muzycznym nie jest specjalnie rozbudowany. A jednak do odważnych świat należy i tego zadania podjął się Meksykanin Erik Martinz, który wyspecjalizował się w przerabianiu twórczości Gorillaz.
W jego wersji zamiast wokali mamy gitarę elektryczną. Choć z początku wpisuje się w miejsca, w których oryginalnie słyszeliśmy Mos Defa i Damona Albarna, wkrótce okazuje się, że Martinz motyw przewodni traktuje jako podkład do swobodnej improwizacji. W jego stylu czuć starą szkołę szkołę Carlosa Santany, ale nie traktowałbym tego, jako zarzutu. To raczej hołdowanie klasycznym wzorcom – zagrane na luzie i smakiem, bez popisywania się i z dbałością o melodię. Czyli rzeczy, które zawsze są w cenie.
powrót; do indeksunastwpna strona

210
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.