powrót; do indeksunastwpna strona

nr 2 (CLXXXIV)
marzec 2019

„Jak to na wojence ładnie…”
Hermann Huppen ‹Jeremiah #15: Aleks›
Piętnasty tom cyklu „Jeremiah” jest ewenementem. Nieczęsto bowiem zdarzało się Hermannowi Huppenowi rysować na kartach swego komiksu kobiety zachwycające urodą i pełne seksapilu. A taką właśnie jest tytułowa bohaterka tej odsłony opowieści o Jeremiahu i Kurdym Malloyu – Aleksandra Ogilvie. Dla równowagi, pewnie by nie być wziętym za Mila Manarę, Belg sportretował również jej – daleką od ideału kobiecości – matkę.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
‹Jeremiah #15: Aleks›
‹Jeremiah #15: Aleks›
Był już taki moment, w pierwszej połowie lat 80., kiedy to belgijski scenarzysta i rysownik wprowadził na karty „Jeremiaha” znaczącą postać kobiecą, która przewijała się przez kilka kolejnych albumów, mocno przy tym mieszając w życiu i sercu tytułowego bohatera całego cyklu. Chodzi oczywiście o Lenę Toshidę, która zadebiutowała w tomie trzynastym, czyli „Gniewnych wodach” (1983), a w „Zimie błazna” (1983) nawet zastąpiła u boku Jeremiaha samego Kurdy’ego Malloya. Później jednak Hermann Huppen, jakby bojąc się, że ostatecznie doprowadzi ona do definitywnego rozbicia przyjacielskiego duetu, co zmusiłoby go zapewne do przedwczesnego zakończenia serii, najpierw odsunął ją na plan drugi, a następnie całkowicie wyprowadził z narracji. W momencie kiedy na rynku frankofońskim ukazał się tom zatytułowany „Aleks”, a miało to miejsce w 1990 roku, o pięknej Lenie chyba już mało kto pamiętał.
Widocznie jednak Hermannowi brakowało jej dziewczęcego uroku, skoro zdecydował się stworzyć kolejną postać kobiecą – jeszcze bardziej wyrazistą i fascynującą, piękną i silną. Tak doszło do narodzin w głowie Belga Aleksandry Ogilvie. Pojawienie się Aleks w komiksie tradycyjnie jednak zostało poprzedzone rozbudowaną introdukcją, jakby Huppen szykował jej szczególnie mocne grande entrée. Inna sprawa, że na to zasługiwała. Tom piętnasty, pomijając prolog, który niewiele jeszcze wyjaśnia, zaczyna się od kolejnej awantury, w którą mają szansę wpaść Jeremiah i Kurdy. „Mają”, bowiem ostatecznie nie wpadają – ich potencjalni przeciwnicy, wiedzieni instynktem samozachowawczym, w momencie krytycznym odpuszczają, unikając tym samym potężnego manta. A o co poszło? Przyjaciele stanęli w obronie niecodziennej pary podróżników – fajtłapowatego, ale inteligentnego, Edwarda oraz jego matki, kobiety o specyficznej tuszy i wyglądzie.
Zauważywszy, że Edward ma pieniądze, Kurdy proponuje im, oczywiście w zamian za odpowiednią opłatę, zapewnienie bezpieczeństwa aż do miejsca docelowego. Na co chłopak i jego matka przystają. W drodze okazuje się, że kobieta, mająca za sobą wiele życiowych niepowodzeń, jedzie na spotkanie ze swoim niewidzianym od wielu lat mężem Melvinem. Wierzy w to, że na ostatniej prostej znajdzie z nim szczęście. I jednocześnie odzyska córkę – Aleksandrę. Nikt z nich wtedy jeszcze nie wie, że wszyscy wpakują się w śmiertelne tarapaty. Dotarłszy do celu, okazuje się bowiem, że ktoś napadł na dom Melvina – jego ogłuszył i poważnie ranił z broni palnej mieszkającego z nim i Aleks ojca szympansiej rodziny. Bliższa analiza śladów pozostawionych na miejscu ataku wykazuje, że napastników było więcej. Na dodatek zgubili oni nieopodal domu notes zapisany azjatyckim alfabetem. Szczęście, że „mózgowiec” Edward potrafi odczytać, co w nim zapisano.
W poprzednich tomach Huppen przedstawił bogatą galerię „czarnych charakterów”. Znajdowali się wśród nich przede wszystkim poważnie zaburzeni psychicznie bogacze, wykorzystujący anarchię, jaka zapanowała po katastrofie nuklearnej, do zdobycia władzy absolutnej (na skalę mikro czy makro – było sprawą drugorzędną). Tym razem wróg jest inny, po wielekroć groźniejszy – wydaje się, że lepiej zorganizowany i dużo bardziej zdeterminowany. I, co tylko potęguje poczucie grozy, w zasadzie bezimienny. Bohaterowie nie stają z nim oko w oko. Nie widzą jego twarzy. Ale w każdej sekundzie mogą zginąć z jego rąk. Tym bardziej że – przynajmniej na pierwszy rzut oka – wydaje się, że nie mają najmniejszych szans. Swoją drogą ciekawe, dlaczego właśnie w tym momencie – przypomnijmy: jest 1990 rok – Huppen zdecydował się na nawiązanie do czasów drugiej wojny światowej i postanowił uczynić z Jeremiaha i Kurdy’ego Malloya bohaterów na miarę tych z lat 1941-1945. Nic w tym oczywiście złego, bo narracyjnie rozegrał to idealnie. I na dodatek nie mniej fascynująco narysował. Choć w warstwie graficznej nie zmieniło się nic w porównaniu z czternastoma poprzednimi albumami. Kurdy ani Jeremiah nagle nie wypięknieli. Matka Edwarda i jego ojciec dołączyli do licznego grona brzydali. No tak, ale pojawiła się Aleks. I za nią Hermannowi chwała!



Tytuł: Jeremiah #15: Aleks
Scenariusz: Hermann Huppen
Data wydania: grudzień 2017
Wydawca: Elemental
Cykl: Jeremiah
ISBN: 9788394732462
Format: 44s. 215x290 mm
Cena: 38,00
Gatunek: sensacja, SF
Wyszukaj w: MadBooks.pl
Wyszukaj w
:
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 80%
powrót; do indeksunastwpna strona

98
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.