Niewiele się pomylę, jeśli powiem, że „Tubular Bells” Mike’a Oldfielda jest najbardziej znanym utworem instrumentalnym w dziejach muzyki rozrywkowej. Świetnie brzmiącym zarówno w studio, jak i na koncertach. „Tubular Bells” ukazał się w 1973 roku i śmiało można powiedzieć, że było to przedsięwzięcie pionierskie. Zarówno pod względem podejścia do muzyki, czyli umieszczenia na albumie dwóch długich suit, bez krótszych utworów, nadających się na single, jak i z punktu widzenia technologicznego. Mike Oldfield nie tylko borykał się z za małą ilością ścieżek na taśmie nagraniowej, które pozwalałyby mu dokonać nakładek kolejnych instrumentów, ale także z samą długością pierwszej części „Dzwonów rurowych”. Trwa ona bowiem tyle, co pojemność czarnej płyty, a więc 25 minut i by zmieściła się w całości, zmuszony był zrezygnować ze standardowej rozbiegówki na początku. Niemałego problemu przysporzyło także wykonanie monumentalnego utworu na żywo. Co prawda w czasie nagrań Mike’a wspierało zaledwie 3 muzyków, ale on sam zagrał na, bagatela, 15 różnych instrumentach. O tym, jak dużym skupieniem musieli wykazać się muzycy, towarzyszący artyście, można przekonać się, sięgając po zapis wykonania „Tubular Bells Part 1” dla programu „2nd Hose”, nagrywanego dla BBC. Dokonane zostało 1 grudnia 1973 roku i do dziś stanowi jeden z najwspanialszych popisów live Oldfielda. Oczywiście, biorąc pod uwagę charakter kompozycji, nie ma tu miejsca na zwariowane, solowe ekscesy, niemniej całość wypada bardzo naturalnie. Do tego skupienie, jakie maluje się na twarzach muzyków, zamienia surowe wizualnie studio w magiczną świątynię, zaś sama muzyka zaczyna sięgać samego sacrum. I nawet nie przeszkadzają kiczowate wizualizacje w tle. Należy także odnotować archiwalną wartość niniejszego zapisu, ponieważ Oldfield w swojej bogatej dyskografii ma tylko jeden album koncertowy z prawdziwego zdarzenia, a mianowicie „Exposed” z 1979 roku. Reszty nagrań na żywo należy szukać, rozsianych po różnych reedycjach klasycznych krążków i składankach. Omawiany występ dla BBC pierwotnie zadebiutował w 1993 roku, jako bonus do wydawnictwa VHS „Elements – The Best of Mike Oldfield”, zaś w 2009 roku został dołączony do obszernej reedycji „Tubular Bells”. |