„Azul” mimo rzemieślniczego tematu o układaniu kafelków okazuje się nie tylko pięknie wykonanym tytułem, ale przede wszystkim bardzo wciągającą i grywalną pozycją rodzinną.  |  | ‹Azul›
|
Przed każdym z graczy ląduje plansza, na której układać będziemy nasze mozaiki. Plansza podzielona jest na trzy obszary: po lewej znajdują się linie wzorów, na których lądują wszystkie płytki pobierane z warsztatów. Mamy tu pięć rzędów z polami od jednego do pięciu. Dopiero po wypełnieniu danego rzędu kafelki możemy przemieścić na prawo, czyli na naszą mozaikę (dzieje się to dopiero po zakończeniu rundy). Po prawej znajduje się określony wzór – co za tym idzie, przy przenoszeniu płytek umieszczamy je w określonych miejscach naszej „ściany” (która jest kwadratem o wymiarach pięć na pięć pól). Trzeba pamiętać, że ze wzorów na mozaikę wędruje zawsze tylko jeden kafelek, podczas gdy pozostałe, które służyły nam do wypełnienia rzędu, trafiają z powrotem do worka. Na samym dole planszy znajduje się podłoga – miejsce na kafelki, na które nie wystarczyło miejsca na liniach wzorów. Na środek stołu wędrują okrągłe podstawki warsztatów, każdy z czterema płytkami losowanymi z worka. W swojej rundzie każdy z graczy musi dobrać z dowolnego warsztatu wszystkie płytki tego samego koloru (kolorów jest pięć) i dołożyć je po lewej stronie swojej planszy. Niedobrane płytki trafiają na centralny obszar między warsztatami, skąd również możemy je dobierać na tych samych zasadach (czyli wszystkie dostępne kafelki w tym samym kolorze). Często będziemy stawali przed kłopotliwym wyborem, czy sięgać po kafle, których potrzebujemy, ale których jest mniej, czy decydować się na niekoniecznie potrzebne, ale gwarantujące szybszy zysk. Po tym, jak wszystkie płytki znikną ze stołu i trafią na plansze graczy przychodzi pora na przenoszenie kafelków na ścianę oraz podliczanie punktów (zależne od ilości sąsiadujących ze sobą płytek). Po podliczeniu punktów na warsztaty wykładane są kolejne kafelki i następuje kolejna runda. Rozgrywka toczy się do momentu, aż któremuś z graczy uda się zapełnić jeden rząd na swojej ścianie, po czym następuje ostateczna punktacja. „Azul” jest ładnie i solidnie wydaną grą, którą cechuje bardzo wysoka regrywalność. Element losowy można bardzo łatwo niwelować odpowiednim kalkulowaniem swoich szans oraz podglądaniem, jak wygląda sytuacja na mozaikach i liniach wzorów przeciwników. Niekiedy walka o konkretny kolor kafelków potrafi być bardzo zawzięta. Nie ma tu żadnej sprawdzonej metody prowadzącej do zwycięstwa, szczególnie że końcówka rozgrywki potrafi przynieść bardzo istotne zmiany. To właśnie wtedy mamy możliwość zdobyć punkty za ukończone linie (poziome i pionowe) naszej mozaiki, a także za umieszczenie na planszy wszystkich kafelków jednego (lub kilku) kolorów.
Tytuł: Azul Data produkcji: 2018 Info: 2 - 4 osoby; od 8 lat Ekstrakt: 80% |