powrót; do indeksunastwpna strona

nr 2 (CLXXXIV)
marzec 2019

Dobry, zły i łamliwy
Konrad Wągrowski
M. Night Shyamalan ‹Glass›
M. Night Shyamalan domknął swoją nietypową superbohaterską trylogię, ale poziomowi pierwszego filmu z pewnością nie dorównał.
ZawartoB;k ekstraktu: 60%
‹Glass›
‹Glass›
M. Night Shymalan dał się poznać światu w roku 1999, gdy jego „Szósty zmysł” zauroczył widzów przewrotnym finałem, zrobił świetny wynik finansowy i zdobył aż siedem nominacji Oscarowych (w tym dla najlepszego filmu). „Szósty zmysł” dla wielu widzów okazał się filmem tylko jednego seansu, znając finałowy twist już tak dobrze się go nie oglądało, z tego też względu po latach wielu widzów ceni wyżej „Niezniszczalnego” – kolejny film Shyamalana, w którym znów mamy finałowy zwrot akcji, ale mniej oczywisty. Tym razem na koniec okazywało się, że stonowany, klimatyczny obraz, dop tej pory sprawiający wrażenie thrillera psychologicznego był w gruncie rzeczy klasyczną komiksową opowieścią superbohaterską, z figurą herosa i obowiązkowego arcyłotra. Michał Chaciński niegdyś tak pisał o filmie na naszych łamach: „Niezniszczalny jest filmowym komiksem i jednocześnie filmowym komentarzem o komiksie. Geniusz pomysłu Shyamalana polega na przedstawieniu znanej komiksowej historii z wykorzystaniem środków wyrazu natychmiast utożsamianych przez widza z dokładnie przeciwnym biegunem kina – z kinem obyczajowym i dramatem.”. Tę koncepcję docenili przede wszystkim koneserzy kultury popularnej, dla których film ugruntował pozycję Shyamalana.
Ale potem przyszły lata chude. Jeszcze „Znaki” i „Osada” się jakoś broniły, ale kolejne filmy nie tylko załamały karierę twórcy określanego mianem „nowego Spielberga”, ale sprowadziły go prawie na dno, dostarczając licznych Złotych Malin i bezwzględnych opinii krytyki. Nowe pomysły Shyamalana okazały się być też niezrozumiałe dla przeciętnego widza, wyglądało na to, że wyobraźnia twórcy podąża jakimiś nieodgadnionymi osobistymi ścieżkami. Kolejne filmy – „Kobieta w błękitnej wodzie”, „Zdarzenie”, „Ostatni władca wiatru”, „1000 lat po Ziemi” były niekwestionowanymi klapami. Sytuacja nareszcie odwróciła się w 2016 roku. Opowieść o seryjnym zabójcy z rozszczepieniem osobowości nareszcie przypadła widzom do gustu, krytycy też nie marudzili, chwaląc w szczególności rolę Jamesa MacAvoya. Ciekawostką dla widzów był króciutki udział w tym filmie Bruce’a Willisa, który w ostatniej scenie przypominał Davida Dunna, głównego bohatera „Niezniszczalnego”. Całkiem słusznie spodziewano się połączenia tych dwóch uniwersów i tak też się stało – w kolejnym filmie „Glass” (to przydomek arcyłotra „Niezniszczalnego”, granego przez Samuela L. Jacksona) powraca i David Dunn i wieloosobowościowy Kevin Wendell Crumb, aby stoczyć ze sobą finałowy pojedynek. A przynajmniej tego właśnie się spodziewaliśmy.
Zaczyna się mniej więcej zgodnie z oczekiwaniami. Kevin Wendell Crumb w swych 23 osobach porywa kilka dziewcząt z ekipy cheerleaderek. Tak jak w poprzednim filmie – uwięzione dziewczęta oczekują nadejścia Bestii, najokrutniejszej i najbardziej nieludzkiej świadomości Crumba. Do akcji wkracza Dunn, który ostatnich kilkanaście lat spędził na anonimowej walce ze złem w asyście swego syna (tego samego, który kiedyś chciał przetestować niezniszczalność taty, strzelając do niego z pistoletu). Pojedynek dwóch nadludzi kończy się remisem, a obaj zostają schwytani, obezwładnieni i zamknięci w dość specyficznym szpitalu psychiatrycznym. A tam spotykają jeszcze pana Glassa, człowieka o łamliwych kościach, który niegdyś, powodując straszliwe katastrofy, odkrył Niezniszczalnego.
No i zaczyna się zupełnie inna historia. Mimo naocznych świadków niesamowitych umiejętności naszych ludzi, ekipa zostaje zdiagnozowana jako cierpiąca na nową jednostkę chorobową – poczucie bycia superbohaterem. Ale z tego można się wyleczyć – tak twierdzi atrakcyjna pani doktor. I rozpoczyna kurację, choć bohaterowie, w szczególności pan Glass, mają własną agendę.
Czego filmowi nie można zarzucić to przewidywalności i braku oryginalności. Shyamalan ponownie snuje swoją własną opowieść, wypuszcza fałszywe tropy, by je następnie kwestionować, walczy o to, by widza zaskoczyć finałowymi twistami. Problem w tym, że choć może fabuła podąża w nieco nieoczekiwanym kierunku, nie znaczy to jednak, że zainteresuje to widza. Shymalan za bardzo chyba wierzy w geniusz „Niezniszczalnego” i podąża jego tropem, próbując udowadniać, że cały jego świat jest komiksową opowieścią, a zaludniające go postacie komiksowymi bohaterami. Problem w tym, że tego dowiedzieliśmy się już z pierwszego filmu i owa sensacja mocno tu trąci myszką. Już lepiej chyba sprawdziłoby się eksploatowanie wielu osobowości Crumba (sceny przełączania się między nimi, ponownie świetnie zagrane przez McAvoya, należą do najlepszych w filmie). Tym razem jednak Crumb musi dzielić ekran z Dunnem (słabo wykorzystanym) i Glassem (w sumie to powinien być – zgodnie z tytułem – jego film) i niewiele wnosi do swej postaci, ukazanej w „Split”. A i widać, że celem reżysera jest jednak coś innego – o czym świadczą pompatyczne finałowe deklaracje bohaterów, na polskim widzu nie robiące jednak zbyt dużego wrażenia. Na amerykańskim natomiast tak – film okazał się być niezłym sukcesem finansowym (ponad 200 milionów przychodu przy skromnym 20-milionowym budżecie), co z pewnością jest zbawienną wiadomością dla samego Shyamalana. A co zostaje nam? Kilka ciekawych pomysłów i kolejny dowód, że kino superbohaterskie może niejedno mieć imię i nie potrzebuje wcale rozbuchanych efektów specjalnych.



Tytuł: Glass
Dystrybutor: Disney
Data premiery: 18 stycznia 2019
Reżyseria: M. Night Shyamalan
Zdjęcia: Mike Gioulakis
Scenariusz: M. Night Shyamalan
Rok produkcji: 2019
Kraj produkcji: USA
Czas trwania: 129 min
Gatunek: dramat, SF
Wyszukaj w: Skąpiec.pl
Wyszukaj w: Amazon.co.uk
Zobacz w:
Ekstrakt: 60%
powrót; do indeksunastwpna strona

40
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.