Każdy zadawał sobie pytanie, jak by potoczyły się jego losy, gdyby coś tam zrobił inaczej. Choć z prawdziwym życiu nigdy tego się nie dowiemy, to w świecie historii obrazkowych twórcy chętnie popuszczają wodze fantazji w tym zakresie, czego dowód otrzymujemy w sto dziewiętnastym tomie Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela „Marvel: Co by było, gdyby?”.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Z perspektywy czasu widzę, jak zgrabnie ułożono pierwsze dwa rzuty WKKM. Na początku przedstawiono najważniejsze wydarzenia XXI wieku, by po przedłużeniu do 120 numerów skupić się na przeszłości. Gdyby nie dalsze ingerencje w długość Kolekcji, wszystko ładnie by się zamykało w postaci klamry „Marvel: Co by było, gdyby?”. Znajdziemy tu bowiem odwołania do kilku klasyków, które poznaliśmy w poprzednich tomach, a jednocześnie pokazano, jak potoczyłyby się losy bohaterów, gdyby pewne istotne elementy naszej rzeczywistość przybrały nieco inny obrót. Pomysłodawcą serii „Co by było, gdyby?” (w oryginale „What if…?”) był naczelny Marvela Roy Thomas. Człowiek mianowany na to stanowisko przez samego Stana Lee, który, tak samo, jak on pisał scenariusze do kilku pozycji na raz i dbał o spójność Marvelowskiego uniwersum. Jednak zachowanie jedności świata okazało się dużym ograniczeniem dla osoby o tak rozbudowanej wyobraźni. Dlatego też, kiedy w 1977 roku nadarzyła się ku temu okazja, zaproponował serię, w której przedstawiane miały być alternatywne wersje znanych wydarzeń. W ten sposób twórcy mogli realizować własne wizje i nie burzyłyby świata Domu Pomysłów. Na pierwszy ogień poszedł Spider-Man, któremu udało się dołączyć do Fantastycznej Czwórki, tworząc z nią Fantastyczną Piątkę. Nie jest to może wybitnie szokujące wydarzenie dla losów wszechświata, ale trzeba przyznać, że Roy Thomas bardzo zgrabnie pozamieniał wątki, pokazując, że rekrutacja Petera Parkera wcale nie była zbawienna. Na uwagę zasługuje także dbałość o chronologię wydarzeń, zarówno z życia Czwórki… to znaczy Piątki, jak i samego Spidera. Do tego rysownik Jim Craig bardzo sprawnie oddał klimat twórczości Jacka Kirby′ego. W dalszej części otrzymujemy jeszcze pięć takich alternatywnych historii, odnoszących się do istotnych wydarzeń z przeszłości Marvela. Nie wszystkie są równie udane, bo na przykład stworzona przez Jima Shootera i Gila Kane′a opowieść, w której Avengers nie łączą się w grupę, pomimo dramatycznych zwrotów akcji, wydaje się nieco zbyt długa. Podobnie sytuacja wygląda z założeniem, że w czasie wojny Kree ze Scrullami Rick Jones zginął i jej nie zakończył. Aby zrozumieć o co chodzi, trzeba sobie przypomnieć ten komiks (WKKM – 112). Z kolei wątek Hulka i Jarelli, która jednak nie zginęła, nie doczekał się ciekawego rozwinięcia. Na szczęście są też wątki, które znacznie odstają ponad średnią i chociażby dla nich warto sięgnąć po niniejszy tom. Pierwszym z nich jest ten, w którym Green Goblin nie doprowadza do śmierci Gwen Stacy, a Peter Parker oświadcza się jej i przyznaje, że jest Spider-Manem. Może momentami jest zbyt naiwnie sentymentalny, ale ukazanie Gwen w miejscu, w którym widzieliśmy Mary Jane stanowi smaczek dla fanów Pająka. Drugą obowiązkową pozycją jest ta, w której zakładamy, że doktor Strange nie przeszedł duchowej odmiany i został uczniem samego Dormammu. Peter Gillis i Tom Sutton bardzo umiejętnie nawiązali tu do stylu prowadzenia opowieści przez Stana Lee i Steve′a Ditko. „Marvel: Co by było, gdyby?” to ciekawa zabawa, przynosząca sporo radości fanom. Szkoda tylko, że z czasem rozrosła się w multiplikowane, alternatywne wymiary, tworzące uniwersum, w którym odnaleźć mogą się tylko najwięksi twardziele. Z drugiej strony niejednokrotnie okazywało się, że te niekanoniczne światy są bardziej interesujące, niż podstawowy.
Tytuł: Wielka Kolekcja Komiksów Marvela #119: Marvel: Co by było, gdyby? Tytuł oryginalny: Marvel What If? Data wydania: 14 czerwca 2017 ISBN: 978-83-2820-360-0 Format: 208s. 175×262mm; oprawa twarda Cena: 39,99 Gatunek: superhero Ekstrakt: 70% |