powrót; do indeksunastwpna strona

nr 8 (CXC)
październik 2019

Na bezdrożach nostalgiczni poganie
Сварга [Svarga] ‹Чёрная падь [Czornaja pad’]›
W połowie września ubiegłego roku z siedmioletniego letargu na dobre przebudziła się inna klasyczna rosyjska formacja ze środowiska pogańskiego folk-metalu – Сварга. Tak długie milczenie można jednak zrozumieć, ponieważ muzycy grupy udzielają się jednocześnie w wielu innych zespołach. Można im też wybaczyć, albowiem albumem „Чёрная падь” odpokutowali wszystkie swoje winy.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
‹Чёрная падь [Czornaja pad’]›
‹Чёрная падь [Czornaja pad’]›
Początki formacji sięgają 1997 roku. To właśnie wtedy kilku młodych mieszkańców stutysięcznego podmoskiewskiego miasta Żukowski (nazwanego tak na cześć naukowca i pioniera aerodynamiki Nikołaja Żukowskiego) postanowiło założyć doommetalowy zespół, którego teksty opowiadałyby o mitycznych, pogańskich czasach Rusi. Dwa lat później muzycy – a przede wszystkim wokalista Ilja Gura – doszli do wniosku, że to droga donikąd, że tym sposobem nie wybiją się ponad przeciętność, zatem, wciąż pozostając przy pogańskiej tematyce tekstów, swoje zainteresowania skierowali w stronę folk-metalu. Wyrzucili ze składu instrumenty klawiszowe, zastępując je… akordeonem (na którym grał Igor Angioz). Brzmienie stało się lżejsze, ale kompozycje za to dużo bardziej przystępne i melodyjne. Tę stylistyczną zmianę grupa udanie uchwyciła na wydanej własnym sumptem płycie demonstracyjnej „Через мёртвую реку” (2000), która miała stać się nowym otwarciem w historii formacji.
Nie stała się jednak! Nikt bowiem nie rzucił się z propozycjami lukratywnego kontraktu. Ale muzycy nie załamali się; mimo ciągłych zmian w składzie, koncertowali u boku największych gwiazd rosyjskiego metalu (jak Butterfly Temple, Alkonost czy Аркона). Wreszcie w 2005 roku nakładem stołecznego SvaSound Records światło dzienne ujrzał ich pełnowymiarowy debiut – „Огни на курганах”, na którym zebrano, nagrane częściowo z muzykami sesyjnymi, utwory powstałe na przełomie wieków. Gości nie zabrakło też na płycie „Там, где дремлют леса…” (2007), na której instrumentarium wzbogacone zostało o saksofon, żalejkę, dudy, flet, altówkę, a nawet niechciane wcześniej klawisze. Przełomem w karierze mógł okazać się trzeci album – w stu procentach akustyczny i etniczny „Кровь-Река” (2009). Tyle że po jego publikacji formacja zawiesiła działalność, by – dosłownie na chwilę – odwiesić ją dwa lata później, czego efektem stał się koncertowy (również akustyczny) krążek „Ветры прощают всё…”.
Następnie muzycy rozpierzchli się po innych zespołach (Butterfly Temple, Arida Vortex, Intra Spelaeum, Рарогъ, Родогост czy Омела), by jednak od czasu do czasu zebrać się i zarejestrować nowe piosenki. Jak chociażby w 2014 roku, kiedy to ukazała się, nagrana w nieco eksperymentalnym składzie, EP-ka „Мой край”. Eksperymentalnym, ponieważ część zaproszonych do studia instrumentalistów nie była na stałe związana z grupą. Dopiero przed trzema laty udało się poskładać całą układankę na nowo. I tak do Gury, Angioza i – mającego oficjalnie status gościa – altowiolisty Fiodora Wietrowa dołączyli: gitarzysta Aleksandr Strielnikow, grający na dudach i fletach Aleksandr Kosiakow, basista Aleksandr Szwiliow oraz bębniarz Witalij Salnikow.
W styczniu 2017, wraz z wiolonczelistką Iriną Lwową, rozpoczęli oni sesję nagraniową, która ciągnęła się aż do czerwca roku następnego, a jej efektem okazał się czwarty studyjny (a piąty w ogóle) album „Чёрная падь” – na kompakcie wydany tradycyjnie przez SvaSound Records, na winylu natomiast za sprawą Sound Age Productions (tej samej firmy, która dwa tygodnie wcześniej opublikowała najnowszą płytę Смуты „Время беды”).
Muzycznie „Чёрная падь” jest kontynuacją drogi, jaką formacja obrała dwie dekady temu, po zaskakującej zmianie stylistyki z doomu na folk-metal. Przy czym, w przeciwieństwie do takich zespołów, jak Смута, Опричь czy ukraiński Paganland – Сварга stara się minimalizować w swych dokonaniach wpływy ekstremalnego metalu, stawiając (wzorem Крыницы bądź Калевали) na folkową zwiewność i melodyjność.
Tylko czasami Ilja pozwala sobie na deathmetalowy growl, znacznie częściej jednak jego głos przypomina nieżyjącego już lidera legendarnej punkrockowej grupy Гражданская Оборона Jegora Letowa. Ogromny wpływ na ufolkowienie wszystkich kompozycji ma rozbudowane instrumentarium jednoznacznie kojarzące się z muzyką ludową – vide akordeon, dudy i flety czy pojawiające się gościnnie altówka (za sprawą Fiodora Wietrowa) i wiolonczela (na której zagrała Irina Lwowa). Charakterystyczny słowiański zaśpiew słyszymy praktycznie we wszystkich utworach – od otwierającego album „Прах над яругами”, aż po zamykający go „Мой край”. Dzięki temu zabiegowi nie ma na płycie piosenki, przy której „polska dusza” – podobnie zresztą jak rosyjska – nie poczułaby się ukontentowana.
Są jednak numery, które wybijają się ponad inne; często decyduje o tym krótki fragment wyróżniający się szczególną melodyjnością: w „Звери осени” dzieje się tak dzięki introdukcji na dudach i gitarowej solówce w środku; w „По солнцу” uwagę przykuwa subtelna gitara akustyczna, a w „Навь” – eteryczny flet. Z kolei w najdłuższym na całym krążku „Матерь болот” ukojenie przynoszą dźwięki akordeonu, po którym jednak od razu pojawia się metalowa, choć mimo wszystko stonowana, gitara. Wielki potencjał komercyjny ma piosenka tytułowa, chyba najbardziej folkowa z całej dziesiątki, w której przecinają się szlaki flecisty, akordeonisty i dudzisty, wspomaganych na dodatek przez Aleksandra Strielnikowa, który prowadzi dialog sam ze sobą, grając na gitarach elektrycznej i akustycznej. Najbardziej ekstremalnymi utworami są natomiast „Листья на воде” i „Меречь”, ale tuż po tym pierwszym pojawia się – dla odmiany – najbardziej sentymentalny „Долгой зимой…”, a po tym drugim – patetyczno-patriotyczny „Мой край”. Kto z powodu nazbyt długiego milczenia położył już na zespole kreskę, może teraz czuć się trochę skołowany, tych zaś, którzy wciąż wierzyli i mieli nadzieję – ma prawo rozpierać duma. Wszyscy natomiast powinni cieszyć się z kolejnego doskonałego wydawnictwa.
Skład:
Ilja Gura – śpiew
Igor Angioz – akordeon
Aleksandr Kosiakow – dudy, flety
Aleksandr Strielnikow – gitara elektryczna, gitara akustyczna
Aleksandr Szwiliow – gitara basowa
Witalij Salnikow – perkusja

gościnnie:
Fiodor Wietrow – altówka
Irina Lwowa – wiolonczela



Tytuł: Чёрная падь [Czornaja pad’]
Wykonawca / Kompozytor: Сварга [Svarga]
Data wydania: 15 września 2018
Nośnik: CD
Czas trwania: 45:32
Gatunek: folk, metal
Zobacz w:
W składzie
Utwory
CD1
1) Прах над яругами: 04:46
2) Звери осени: 03:46
3) По солнцу: 03:50
4) Навь: 03:52
5) Матерь болот: 06:43
6) Чёрная падь: 05:21
7) Листья на воде: 04:30
8) Долгой зимой…: 04:15
9) Меречь: 04:32
10) Мой край: 03:57
Ekstrakt: 80%
powrót; do indeksunastwpna strona

95
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.