powrót; do indeksunastwpna strona

nr 9 (CXCI)
listopad 2019

Pot i Kreff: Dwadzieścia sześć minut orgazmu
Kiedyś to były koncerty. Zespoły jak się rozkręciły, to potrafiły wokół jednego utworu improwizować nawet po pół godziny. Wydawało się, że te czasy bezpowrotnie minęły. Nic bardziej mylnego, czego dowodzi formacja Greta Van Fleet.
Gdybym mógł cofnąć się w czasie, poszedłbym na koncert jednej z gwiazd rocka w latach 70., kiedy to improwizowane partie były standardem, a nie fanaberią twórcy. Niestety nie jest to możliwe, więc pozostaje jedynie rozkoszować się nagraniami z płyt. Na przykład wplecionymi innymi utworami w „Whole Lotta Love” z „How the West Was Won” (oryginał trwa ponad 5 minut, zaś jego wersja koncertowa blisko 25), szalonym chaosem „Space Truckin’” Deep Purple z „Made in Japan” (4 i pół minuty rozciągnięte do blisko dwudziestu), czy nieposkromioną wyobraźnią muzyków Emerson, Lake and Palmer, którzy sześciominutowy jazzowy standard Dave’a Brubecka rozciągnęli do blisko 19 minut, co można usłyszeć na koncertówce „Live at the Mar Y Sol Festival ’72”.
Choć dinozaury rocka wciąż hołdują tradycji improwizowania w czasie występów, nie szaleją już tak z przeciąganiem w nieskończoność swoich jamów. Z kolei młodsza gwardia skupia się raczej na tym, by w czasie swojego show zmieścić jak najwięcej przebojów, nie zostawiając sobie miejsca na tak dużą porcję szaleństwa. Na szczęście wraz z przyjściem mody na granie w stylu retro, odradza się też formuła improwizacji. A ponieważ największą obecnie medialną gwiazdą stylu vintage jest Greta Van Fleet, chłopakom tworzącym zespół nieobce jest także szalone popisy i solówki.
Co prawda rodzeństwo Kiszka i ich kumpel Danny Wagner nie zawsze dają się aż tak bardzo ponieść na scenie, prezentując bardziej zwarte wersje swoich utworów, to jednak potrafią także zaszaleć, czego dowodem jest trwająca ponad 26 minut wariacja na temat kawałka „Lover, Leaver (Taker, Believer)”. W oryginale, na ich debiutanckim albumie „Anthem of the Peaceful Army” trwa dokładnie sześć minut, choć w nieco okrojonej wersji trafił też na trzeci singel promujący wydawnictwo.
Interesujący nas występ miał miejsce 24 czerwca 2018 roku w Jon Anson Ford Theatre w Los Angeles i pokazał zespół jako prawdziwą sceniczną petardę, która bez kompleksów potrafi zahipnotyzować publiczność swoim graniem. Każdy z trzech instrumentalistów ma tu swój moment, choć bezapelacyjnie najwięcej uwagi przykuwa gitarzysta Jake Kiszka, będący na scenie skrzyżowaniem Keitha Richardsa i Jimmy’ego Page’a. Co ciekawe, obdarzony mocnym, charakterystycznym głosem Josh Kiszka, nazywany reinkarnacją Roberta Planta, pomimo, że swobodnie radzi sobie z wokalizami, pozostaje z tyłu, tworząc tło dla popisów braci i kolegi. Nie wiem, czy taki miał zamysł, czy może scena go onieśmiela, ale to jedyne, co można zarzucić niniejszemu wykonaniu. Zastanawia to jednak tylko w czasie oglądania nagrania, bo gdy włączy się jedynie opcję audio, nic nie przeszkadza rozkoszować się tą w pełni wyzwoloną muzyką.
powrót; do indeksunastwpna strona

131
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.