Nie wiem o co chodzi, ale kiedy czytam archiwalne zeszyty o Deadpoolu, zebrane i wydawane przez Egmont w serii „Deadpool Classic” – w tym wypadku chodzi o tom 7 – są one o kilka klas lepsze, od tego, co serwowane jest współcześnie.  |  | ‹Deadpool - Classic #7›
|
W zasadzie składowe przygód Wade’a Wilsona są podobne. I obecnie i na przełomie wieków był on zabójcą z nawijką do wynajęcia. Historie mu poświęcone bazują na czarnym humorze, nie stroniąc od niczym nieuzasadnionej przemocy. Powiedziałbym, że to takie połączenie Lobo i Punishera, ale z większą dawką humanitaryzmu, niż w przypadku tego pierwszego i bez przeżywania traumy tego drugiego. Do tego dochodzi przebijanie czwartej ściany, choć akurat ten wątek nie jest w omawianej pozycji specjalnie wyeksponowany. Na czym więc polega różnica między Deadpoolem dziś i dwadzieścia lat temu? Odpowiem – na pomysłowości scenarzystów i kreowaniu ciekawych postaci. Tym razem to zadanie wziął na siebie Jimmy Palmiotti (z drobnym wsparciem Buddy’ego Scalery), który wypełnił zadanie wzorowo. Choć nie bawi się zbytnio w interakcję Wade’a z czytelnikiem, to zapewnia nam krwawą rozrywkę na najwyższym poziomie. Nie oferuje jedynie niezbyt śmiesznych greapsów, dla których reszta komiksu jest jedynie dodatkiem, a zajmujące fabuły, które pochłania się z wypiekami na twarzy. Oto bowiem cierpiący na wieczny brak gotówki Deadpool przyjmuje kolejne zlecenia, mające poprawić jego sytuację materialną. Problem polega jednak na tym, że w najlepszym razie wychodzi z tych interesów na zero. Musi więc pokonać mordercze bliźniaczki-nastolatki, zlikwidować uciążliwego superbohatera Street Speedera, na którego zlecenie wydały dwie sfrustrowane emerytki, opiekować się chłopakiem, który postanowił być jego pomagierem o ksywce Pool-Boy, stanąć oko w oko z samym Punisherem i wreszcie (w najlepszej historii), musi wykończyć mafiozów na zlecenie policjanta, który rozpracowywał ich jako tajniak i teraz boi się, że w zemście zlikwidują jego rodzinę. A jakby tego było mało, za naszym bohaterem ugania się stalkerka i erotomanka, zmiennokształtna Copycat. Tworząc przygody Deadpoola Palmiotti równolegle pracował jako inker nad serią „Punisher: Witaj ponownie, Frank” i wyraźnie widać, że znajdował się pod wpływem czarnego humoru Gartha Ennisa. Najemnik z nawijką praktycznie nie napotyka osób bez skazy. Wszyscy mają sporo za uszami i nawet wdzięczne staruszki zasługują na kulkę pomiędzy szkła od okularów. Trafiają się nawet bezpośrednie odwołania do ennisowego „Pogromcy”, który był w trakcie rozprawiania się z rodziną Gnuccich. Daleki jestem jednak od uznawania tego komiksu za plagiat. Pomimo podobieństw z dziełem Irlandczyka, Jimmy Palmiotti posiada własny styl i pomysł na postać Deadpoola, który poza nawijaniem posiada także bardziej rozbudowany charakter. W efekcie, pomimo znacznego przerysowania świata przedstawionego, opowieść ta wciąga i trzyma w napięciu do samego końca. Nie mogę także nie wspomnieć o genialnym epizodzie początkowy, pochodzącym z „X-Men Unlimited vol 1#28”. Takiego Wade’a nieczęsto można zobaczyć. Tu już nie ma mowy o bezpretensjonalnej rozwałce. Dzięki klimatycznej, brudnej kresce Liama Sharpa, możemy zakosztować mrocznego klimatu noir, jakiego nie powstydziłby się Frank Miller, tworząc „Miasto grzechu”. Reszta albumu utrzymana jest jednak w weselszych barwach. Rysownicy skupiają się na akcji, twardych facetach, pięknych kobietach i mało apetycznej fizis Deadpoola. Jeśli miałbym oceniać twórców po tym ostatnim elemencie, to najsłabiej wypada Paul Chadwick, ale ma problem tyko z tym elementem. Co tu dużo mówić, w dalszym ciągu jestem pod ogromnym wrażeniem tego, kim był niegdyś Deadpool. Jego przygody nie opierały się jedynie na zgrywie, a stanowiły słodko – gorzkie przypowieści dla starszych odbiorców.
Tytuł: Deadpool - Classic #7 Data wydania: 21 sierpnia 2019 ISBN: 9788328141780 Format: 272s. 170x260mm Cena: 89,99 Gatunek: superhero Ekstrakt: 80% |