powrót; do indeksunastwpna strona

nr 01 (CXCIII)
styczeń-luty 2020

Krótko o muzyce: Czy należy wstydzić się jazzu, który nadejdzie?
Ducksback ‹The Shame of Jazz to Come›
Kariera obrana przez muzyków tworzących Ducksback jest przykładem dość zaskakującej wolty stylistycznej. Jeszcze parę lat temu trzech z nich (na pięciu) tworzyło indierockową formację Sunny Pompeii; dzisiaj – pod nowym szyldem – grają jazz improwizowany, do którego dorzucają elementy rocka i ambientu. A wszystko to znajdziecie na albumie „The Shame of Jazz to Come”.
ZawartoB;k ekstraktu: 70%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Gdyby fani Ducksback sięgnęli po wydane w pierwszej połowie minionej dekady płyty grupy Sunny Pompeii, mogliby się nieźle zdziwić, wsłuchując się w dźwięki bardzo dalekie od jazzu. A przecież fundamentem tamtej formacji, tworzonej przez czterech artystów, było aż trzech muzyków, którzy obecnie udzielają się w Ducksback: saksofonista Joel Ride, basista Aubrey Ellefson oraz perkusista (i klawiszowiec) Spencer Schoening. Widocznie jednak doszli do wniosku, że tworzenie mało skomplikowanego, choć chwytliwego indie-rocka przestało ich bawić i postanowili wkroczyć odważnie na nowy grunt, dotąd zarezerwowany dla twórców uprawiających jazz improwizowany.
Do współpracy zaprosili dwóch dodatkowych saksofonistów: Andromedę Monka (zakładam, że to pseudonim artystyczny) oraz Mike’a WT Allena (który „obsługuje” również klarnet basowy). W składzie pięcioosobowym zamknęli się 7 lutego ubiegłego roku w studiu Monarch w swoim rodzinnym Vancouver (w kanadyjskiej Kolumbii Brytyjskiej) i zarejestrowali materiał, jaki ukaże się niebawem – także 7 lutego, ale dwanaście miesięcy po nagraniu – na debiutanckiej płycie zespołu „The Shame of Jazz to Come”. Wbrew tytułowi, Kanadyjczycy nie mają jednak czego się wstydzić, choć uczciwie należy przyznać, że objawieniem w świecie jazzu ich muzyka również nie jest. Ale czasami warto przyjrzeć się nawet mniej wyrafinowanym debiutom, wszak w przyszłości Ducksback mogą wyrosnąć na gwiazdy.
Muzycy zapewniają, że każda ze ścieżek instrumentalnych – dotyczy to zarówno dęciaków (saksofonów i klarnetu), jak i sekcji rytmicznej – nagrywana była „na żywo”, chociaż osobno. Później dograno jeszcze kilka partii organów, które nałożono na siebie w różnych miejscach. Sporo dodatkowej pracy miał więc odpowiadający także za produkcję i montaż dźwięku Schoening. Co wyszło z takiego misz-maszu? Z zarejestrowanego materiału Spencerowi udało się „skomponować” dwa rozbudowane utwory, dla których punktem wyjścia są jazzowe improwizacje, ale w których dostrzec można też wpływy innych gatunków – fusion i, za sprawą efektów elektronicznych, ambientu. Oba numery – „Slime Side” i „Space Side” – dzielą się zaś, jak patchwork, na kilka części, z których każda mogłaby być odrębnym utworem.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Sposób, w jaki nagrania te powstawały, odbija się wyraźnie na ich fakturze. Czasami można bowiem odnieść wrażenie, że Ellefson i Schoening grają sobie, a Monk, Ride i Allen sobie. Nie zawsze, jak w dobrym bigosie, składniki te przegryzają się wzajemnie. Za improwizacje, niekiedy zmierzające w stronę klasycznego free, odpowiada głównie sekcja dęta. Aczkolwiek mamy tu raczej do czynienia z trzema oddzielnie pracującymi instrumentalistami niż z sekcją we właściwym znaczeniu tego słowa, ponieważ momentów, w których sprzęgaliby się ze sobą i grali unisono nie ma wcale. Basista i bębniarz skupiają się z kolei na monotonnym organizowaniu zaplecza dla popisów swoich kolegów. Organy i elektronika rozbrzmiewają natomiast jedynie na drugim, trzecim planie – gdyby ich w ogóle nie było, mało kto zapewne zwróciłby na to uwagę.
Podsumowując: interesujący eksperyment, który jednak wymaga jeszcze doprecyzowania i większej konsekwencji w działaniu. A nade wszystko – świadomości celu, do którego się dąży. Może stanie się to już na następnej płycie Ducksback. A może „The Shame of Jazz to Come” okaże się jedynym dziełem efemerycznego projektu. To też by mnie nie zaskoczyło.
Skład:
Andromeda Monk – saksofony
Joel Ride – saksofony
Mike WT Allen – saksofony, klarnet basowy
Aubrey Ellefson – gitara basowa
Spencer Schoening – perkusja, organy Farfisa, efekty elektroniczne



Tytuł: The Shame of Jazz to Come
Wykonawca / Kompozytor: Ducksback
Data wydania: 2 lutego 2020
Nośnik: CD
Czas trwania: 36:02
Gatunek: jazz
Zobacz w:
W składzie
Utwory
CD1
1) Slime Side: 15:47
2) Space Side: 20:15
Ekstrakt: 70%
powrót; do indeksunastwpna strona

178
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.