powrót; do indeksunastwpna strona

nr 2 (CXCIV)
marzec 2020

Tu miejsce na labirynt…: Br-exit and Pol-in, czyli… jazzowe przygody Wyspiarza
Light Star Guiding ‹Light Star Guiding›
Czy najnowsza grupa kierowana przez gitarzystę Mikołaja Poncyljusza okaże się pełnoprawnym zespołem, czy jedynie projektem pobocznym – okaże się prawdopodobnie dopiero za kilka lat. W każdym razie byłoby dobrze, gdyby formacja Light Star Guiding nie przeszła do historii od razu po wydaniu debiutanckiego albumu. Tkwiący w niej potencjał sprawia bowiem, że mogłaby cieszyć fanów jazzu i folku przez długi czas.
ZawartoB;k ekstraktu: 80%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Jeden Anglik, trzech Polaków – tak wygląda skład narodowościowy nowej na rynku formacji z pogranicza jazzu, folku i rocka. Nie to jednak zaskakuje najbardziej, ale fakt, że każdy z artystów pochodzi w zasadzie z innej „bajki” muzycznej. A mimo to potrafili się porozumieć i stworzyć album, który doskonale rokuje na przyszłość. Najbardziej znaną postacią tworzącą Light Star Guiding jest brytyjski saksofonista Ray (względnie, jak podpisywał się na początku kariery, Raymond M.) Dickaty, który na wyspiarskiej scenie rockowej i alternatywnej zaistniał w latach 90. ubiegłego roku. Udzielał się wówczas w takich formacjach, jak garażowy Los Easylays i postrockowy Moonshake; później postanowił zaczerpnąć inspiracji ze źródła free jazzu, współpracując z takimi wykonawcami, jak Skree czy Solar Fire Trio; największy rozgłos przyniosła mu jednak kilkuletnia – na przełomie wieków – kooperacja z psychodelicznym Spiritualized.
Znalazłszy się w Polsce, Dickaty poświęcił się przede wszystkim graniu muzyki improwizowanej. I zyskał w środowisku spore uznanie. Często jest więc zapraszany do różnych projektów. Chcąc wymienić najważniejsze, należałoby wspomnieć o Trifonidis Free Orchestra („…Be Like a Child…”, 2009), Osaka Vacuum („Emerging View”, 2011), Pulsarus („Bee Itch”, 2013), Infant Joy Quintet („New Ghosts”, 2014), Warsaw Improvisers Orchestra („CSW 14_03_2015”, 2016) czy prowadzony przez katalońskiego pianistę Agustíego Fernándeza Ad Libitum Ensemble („River Tiger Fire”, 2015). W dwóch z wyżej wymienionych formacji – Infant Joy Quintet oraz Warsaw Improvisers Orchestra – Ray spotkał się z perkusistą Dominikiem Mokrzewskim, równie mocno zafascynowanym free jazzem (vide wzorowany na duecie Kena Vandermarka z Paalem Nilssen-Love’em zespół Sherebotte Fatta z saksofonistą Janem Małkowskim).
Sekcję rytmiczną Light Star Guiding dopełnia kontrabasista Stanisław Czyżewski, który dał się poznać jako współtwórca awangardowych Domowych Melodii oraz odkrywającego piękno współczesnej muzyki klasycznej zespołu Tęskno („Mi”, 2018). Postacią, która nadaje ton grupie, jest jednak gitarzysta Mikołaj Poncyljusz, lider działającego już od niemal dekady kwartetu HoTS, dobrze znanego z płyt „Harmony of the Spheres” (2015), „Numbers” (2016) oraz „Live in Trójka” (2019). Ta czwórka artystów – z niewielką pomocą folkowej pieśniarki Maniuchy Bikont (Dziczka, Tęgie Chłopy, duet z Ksawerym Wójcińskim) – w styczniu ubiegłego roku zamknęła się w warszawskim studiu Sound and Wave, aby zarejestrować materiał, który prawie rok później ujrzał światło dzienne pod tytułem – trzeba przyznać, że muzycy za bardzo nie kombinowali – „Light Star Guiding”.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
To czterdzieści minut muzyki rozpiętej pomiędzy jazzem (którego jest tu ewidentnie najwięcej i, biorąc pod uwagę wcześniejsze losy muzyków LSG, trudno się temu dziwić), folkiem i rockiem (głównie psychodelicznym, chociaż i fani post-rocka znajdą na płycie coś dla siebie). Najgłębiej sięgające etniczne korzenie mają utwory pierwszy i trzeci. W „Guiding” rolę pierwszoplanową odgrywa Stanisław Czyżewski, który nie tylko gra tu na kontrabasie, ale również udziela się wokalnie. Jego żałobny, szamański zaśpiew prowadzi słuchaczy w odległe rejony Azji – do Tybetu, Nepalu – a wrażenie to wzmaga jeszcze nastrojowa partia saksofonu tenorowego Raya, który idealnie wpisuje się w narrację Polaka. Z kolei w „The Ancient, the New” rozbrzmiewa biały śpiew Bikont. Wokalistka prowadzi przy okazji dialog z saksofonem, a wszystkiemu z drugiego planu „przysłuchuje” się gitarzysta, który od czasu do czasu czuje się zobowiązany dorzucić parę dźwięków komentarza. O ile jednak początek kompozycji to czystej wody folk, o tyle jej zakończenie to już klasyczny jazz z lat 60. XX wieku.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Pomiędzy „Guiding” a „The Ancient, the New” wybrzmiewa natomiast „And She Said – «Goodnight Flower»”, ponad siedem minut podróży od modern creative (vide rozbudowana partia kontrabasu, na którym Czyżewski gra smyczkiem), poprzez odrobinę psychodelii (z patetycznie hipnotycznym pochodem sekcji rytmicznej), aż po jazz współczesny, znaczony zaskakująco optymistyczną solówką saksofonu. W „Hymnal” z kolei mocno dają o sobie znać freejazzowego ciągotki Dickaty’ego, którego dęciak „podgryzany” jest przez gitarę Poncyljusza. Jej partia też zresztą ewoluuje – im bliżej końca, tym bardziej staje się subtelna i skora do porozumienia z dęciakiem. Sporo dzieje się także w najkrótszym na płycie „Reflection”. Czasowo to niespełna trzy minuty, ale emocjami można by obdzielić przynajmniej kilka kompozycji. Ponownie dbają o to Dickaty i Poncyljusz, którzy z prawdziwym zamiłowaniem wchodzą ze sobą w interakcję.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Na zakończenie kwartet pozostawił opowieść najdłuższą, ale – wbrew pozorom – wcale nie najbardziej zróżnicowaną. Siłą „After Frank (Wright)” jest bowiem przede wszystkim konsekwentnie i bez pośpiechu konstruowany nastrój. Począwszy od budującej szkielet kompozycji partii kontrabasu, poprzez nakładające się na niego dźwięki gitary i saksofonu, po rzewny fragment, w którym Czyżewski ponownie traktuje swój instrument jak wiolonczelę. W jednym z wywiadów radiowych Mikołaj Poncyljusz wspominał, że materiał na płytę został praktycznie nagrany „na setkę”, postprodukcja ograniczyła się do niewielkich zabiegów podejmowanych na gorąco w studiu. Tę surowość brzmienia, nawet pewną chropawość słychać, ale ona wcale nie przeszkadza – przeciwnie, przydaje „Light Star Guiding” autentyczności. Ułatwia też na pewno odwzorowanie brzmienia płyty w trakcie występów na żywo, podczas których muzycy traktują materiał studyjny jako punkt wyjścia do improwizacji. W efekcie czterdziestominutowy album zamienia się w godzinny koncert. To naprawdę niezły przelicznik!
Skład:
Ray Dickaty – saksofon tenorowy
Mikołaj Poncyljusz – gitara elektryczna
Stanisław Czyżewski – kontrabas, wokaliza (1)
Dominik Mokrzewski – perkusja

gościnnie:
Maniucha Bikont – śpiew (3)



Tytuł: Light Star Guiding
Wykonawca / Kompozytor: Light Star Guiding
Data wydania: 14 listopada 2019
Nośnik: CD
Czas trwania: 39:25
Gatunek: folk, jazz, rock
Zobacz w:
W składzie
Utwory
CD1
1) Guiding: 03:24
2) And She Said – „Goodnight Flower”: 07:14
3) The Ancient, the New: 05:12
4) Hymnal: 07:54
5) Reflection: 02:53
6) After Frank [Wright]: 12:49
Ekstrakt: 80%
powrót; do indeksunastwpna strona

119
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.