powrót; do indeksunastwpna strona

nr 09 (CCI)
listopad 2020

East Side Story: O burłaku, który w piłkę grać potrafił
Andriej Bogatyriow, Art Camacho ‹Dzika Liga›
Gdy parę lat temu okazało się, że w 2018 roku Rosja będzie organizować piłkarski Mundial, kinematografia tego kraju zaczęła baczniej przyglądać się futbolowi. W ciągu paru lat powstało kilka filmów, których głównymi bohaterami byli piłkarze – prawdziwi i fikcyjni. „Dzika Liga” Rosjanina Andrieja Bogatyriowa i Hiszpana Arta Camacho cofa się w czasie do czasów carskich i opowiada o początkach tej dyscypliny w kraju Romanowów.
ZawartoB;k ekstraktu: 50%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Moje życie” (2018) Aleksieja Łukaniewa, „Trener” (2018) Daniły Kozłowskiego, „Lew Jaszyn. Bramkarz moich marzeń” (2019) Wasilija Cziginskiego czy „Strielcow” (2020) Ilji Uczitiela – to tylko kilka filmów (tych powstałych z myślą o dużym ekranie), jakie w ostatnich latach wyprodukowała kinematografia rosyjska, a których wiodącym tematem uczyniła piłkę nożną. To wzmożone zainteresowanie nie było oczywiście przypadkowe, wiązało się bowiem z odbywającymi się w Rosji w 2018 roku futbolowymi Mistrzostwami Świata. Wspomniane powyżej obrazy odnosiły się do ostatnich kilku dekad (w każdym razie do czasów powojennych), ale powstało też jedno dzieło, którego autorzy zagrzebali się w znacznie odleglejszą przeszłość, sięgając aż do początków XX wieku, kiedy to krajem rządził car Mikołaj II Romanow. Tym samym „przebili” Aleksieja Germana młodszego, którego „Garpastum” (nakręcony piętnaście lat temu) podejmował podobny wątek, lecz rozgrywał się w czasie pierwszej wojny światowej.
Głównym autorem fabuły „Dzikiej Ligi” jest Roman Władykin (rocznik 1976), który po swoim wielkoekranowym debiucie – dramacie sensacyjnym „Spowiedź samuraja” (2015) Jegora Baranowa – napisał tekst poświęcony piłce nożnej z myślą o konkursie ogłoszonym przez państwową Fundację Kina. Konkurs ten wygrał, po czym odsprzedał tekst kompanii „New Time”, która ochoczo zabrała się za realizację nagrodzonego scenariusza. Reżyserię powierzono Andriejowi Bogatyriowowi, który do tej pory samodzielnie nakręcił zaledwie dwa filmy – obyczajowe „Bagi” (inaczej „Wirusy”, 2011) oraz biblijny dramat „Judasz” (2013) – ale też pomógł swojej producentce Tatianie Woronieckiej w wyreżyserowaniu jej debiutu, czyli uwspółcześnionej adaptacji „Białych nocy” (2017) Fiodora Dostojewskiego. Tekst Władykina poddano jeszcze przeróbkom (odpowiadali za nie Igor Dobrowolski oraz dramaturg i scenarzysta filmów dokumentalnych Dmitrij Minczenok), natomiast samemu Bogatyriowowi dodano jako pomocnika doświadczonego hollywoodzkiego twórcę, Hiszpana Arta Camacho.
Zdjęcia do filmu ruszyły pod koniec 2016 roku – kręcono je w Moskwie i okolicach (między innymi we wsi Gorki Leninskije), Kostromie, Jarosławlu i Kraju Krasnodarskim. Nie wyrobiono się jednak z premierą „Dzikiej Ligi” na Mundial; obraz trafił do kin rosyjskich dopiero pod koniec października ubiegłego roku. I, jak dotąd, pokazywany był jedynie w Rosji, choć udział w całym przedsięwzięciu aktorów (i nie tylko) angielskich i amerykańskich świadczy o tym, że prawdopodobnie planowano również jego sprzedaż na rynki zagraniczne (w czym zapewne przeszkodziła epidemia koronawirusa). Akcja rozpoczyna się w 1909 roku; główny bohater, prosty i niepiśmienny chłop Warłam, jest nadwołżańskim burłakiem. Chcąc żyć w spokoju ze swoją ukochaną Maliką, musi uciekać z rodzinnej wsi, gdzie grozi mu sąd (i surowa kara). Szczęścia szuka w Moskwie, gdzie na Placu Chitrowskim, ku uciesze gawiedzi, organizowane są bójki. Zarabiają na nich nie tylko ich uczestnicy, ale też ci, którzy trafnie obstawiają zwycięskie drużyny.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Warłam zupełnie przypadkowo trafia do ekipy zorganizowanej przez szukającego szczęścia w Rosji Anglika Jamesa Parkera. Parker to prawdziwy twardziel – gdy trzeba, sam staje do walki, potrafi więc docenić silnego burłaka. W efekcie proponuje Warłamowi nowe zajęcie – chce, aby rosyjski chłop został piłkarzem w jego, złożonej z angielskich robotników, drużynie. Warunki, jakie proponuje, wydają się niezłe – wikt, opierunek, dach nad głową. Trzeba jednak ostro trenować pod okiem niejakiego Jonesa, który niegdyś w Anglii sam grywał w futbol; teraz głównie pije, w chwilach trzeźwości marząc o tym, by jeszcze kiedyś mieć do czynienia z piłkarzami z prawdziwego zdarzenia. Warłam robi pozytywne wrażenie nie tylko na Jonesie, ale również na zaniedbywanej przez męża Alice Parker, która postanawia podstępem pozbyć się Maliki. Tym sposobem kobieta uruchamia ciąg tragicznych zdarzeń, których ofiarami padają nie tylko Malika, lecz również James i ona sama. Przegrany z powodu nieprzemyślanych działań Alice mecz ma bowiem daleko idące konsekwencje, gdy okazuje się, że organizując go, James zapożyczył się u pewnego moskiewskiego mafiosa.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Na szczęście są w Moskwie również dobrzy ludzie, jak na przykład właściciel manufaktury tekstylnej Rodion Bałaszow, który – znany ze swego zamiłowania do futbolu – przychodzi teraz z pomocą Warłamowi i Jonesowi, a jednocześnie stara się utrzeć nosa bezwzględnemu bandycie Satanie (w czym pomaga mu między innymi osławiona… Ochrana, czyli carska tajna policja). Mimo że momentami dość brutalna, „Dzika Liga” tak naprawdę przypomina bajkę, w której wszystko musi skończyć się dobrze. Prawdziwa miłość i uczciwość w interesach – zostają nagrodzone, a niegodziwość – ukarana. Ostatecznie do nowej dyscypliny udaje się przekonać nawet prominentnego członka rodziny carskiej, skutkiem czego – to już w czasie trwania wojny światowej (1916) – odbywa się pierwsze posiedzenie Moskiewskiej Ligi Piłkarskiej Dzikich Drużyn, której przewodniczącym został wybrany Boris Czesnokow. Piłka nożna, chociaż najistotniejsza, jest też tłem do pokazania tego, jak wyglądała Moskwa na początku XX wieku, jak rozwijał się rosyjski kapitalizm, jakie były jego mroczne strony. Na pokazywane na ekranie mecze patrzy się z lekkim przymrużeniem oka, ale nie ma też powodów, by wątpić w to, że tak właśnie wtedy grano w futbol (zachowały się przecież archiwalne kroniki).
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
W osiłka Warłama, mającego naturalny talent futbolowego napastnika, wcielił się Władimir Jagłycz („Beze mnie”, „Przewodnik”); jego ukochaną Malikę zagrała Adelina Gizatullina („Widzę cel”), a zazdrosną o nią Brytyjkę Alice Parker – Olesia Sudziłowska („Miejsca intymne”). W roli Jamesa producenci obsadzili prawdziwego Anglika, Adriana Paula (serial „Nieśmiertelny”), z kolei trenerem Jonesem został Amerykanin William Shockley („Showgirls”). Twarzy fabrykantowi Bałaszowowi użyczył natomiast Dmitrij Nazarow („Toboł”, „Obrońca Galaktyki”), jego doradcy Jaszy – Iwan Ochłobystin („Spisek”, „Ptak”), zaś demonicznemu Satanie – Jewgienij Koriakowski („Partner”, „Rusałka. Jezioro martwych”). Stworzenie ścieżki dźwiękowej powierzono Seanowi Murrayowi, który wykonał swoje zadanie bez szczególnych fajerwerków (w Hollywood odpowiadał głównie za filmy klasy B i C), podobnie zresztą jak dwaj operatorzy – Rosjanin Wiaczesław Krasakow i Amerykanin Ken Blakey.



Tytuł: Dzika Liga
Tytuł oryginalny: Дикая лига
Rok produkcji: 2019
Kraj produkcji: Rosja, USA
Czas trwania: 111 min
Gatunek: dramat, sportowy
Zobacz w:
Ekstrakt: 50%
powrót; do indeksunastwpna strona

53
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.