Oto komiks przedziwny: nieładny, ale narysowany z wyczuciem; powolny, ale dużo się w nim dzieje; spokojny, ale trochę straszny. Oto „Sabrina”, chyba najszerzej omawiany komiks ostatnich lat.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Ten album jest przedziwny, bardzo „książkowy” w lekturze. Akcja toczy się powoli, niby nie dzieje się nic, a kadry mijają, zdawałoby się, sennie i bezowocnie, jednak szybko orientujemy się, że to tylko pozór. Przygodę z Sabriną zaczynamy na lotnisku. Dwóch dawnych kumpli z liceum, Teddy i Calvin, spotyka się, by zamieszkać razem. Teddy jest w kiepskim momencie życia, a Calvin ma kilka wolnych pokoi w domu i spędza sporo czasu w pracy w bazie lotnictwa wojskowego – więc pomaga mu zmienić otoczenie. Co się stało? Gdzie jest tytułowa Sabrina, dziewczyna Teddy’ego? Czemu Calvin mieszka sam w dużym domu z pokojem dziecięcym? Co się w ogóle wydarzyło? Odpowiedzi na wiele pytań poznamy dopiero w dalszej części lektury. Nick Drnaso niespiesznie i nie wprost odkrywa przed nami ciąg wydarzeń, które doprowadziły Teddy’ego do domu starego znajomego, a także ich skutki – zupełnie inne, niż byśmy się spodziewali. Sami musimy poskładać tę historię z jednostronnych rozmów, listów z pogróżkami czy plotek kolegów z bazy wojskowej. Drnaso przeprowadza sekcję stosunków międzyludzkich i emocji, z którymi nie umiemy sobie poradzić. Dialogi – rwane, ucięte, pełne niezręcznej ciszy oraz kwestie niewypowiedziane budują tę historię. Tak samo jak audycje radiowe o teoriach spiskowych, w których zasłuchuje się Teddy, kwestionariusze wypełniane codziennie przez Calvina, komentarze internautów obserwujących tajemniczą tragedię. Do tego dochodzi wypowiadane mimochodem imię Sabriny, za każdym razem z coraz większym lękiem lub złością. „Sabrina” jest brzydka. Większość czytelników po otwarciu albumu będzie miało ochotę go zamknąć – rysunki formą na pierwszy rzut oka przypominają te z popularnego „Dilberta”, a wiele postaci ciężko odróżnić od siebie po czymś innym niż strój. Tak proste kadrowanie wydaje się ubogie: regularnie ułożone kwadraty z okazjonalnym większym prostokątem. Tła prawie nie funkcjonują, paleta barw nie zniechęca. A jednak jest w tej pozornej brzydocie metoda. Rysownik doskonale wykorzystuje minimalistyczną formę, by budować atmosferę niepokoju i zagubienia. Ma to w sobie coś z „Lśnienia” i innych filmów Kubricka: przeciągające się momenty „ciszy”, zbliżenia i półzbliżenia na postaci, sprawiające, że z pozoru zwykłe zdanie brzmi jak groźba. Nie można tego nie docenić – nawet mimo nieatrakcyjnej kreski. Trudno jest szybko podsumować „Sabrinę” – nie bez powodu ten komiks był na długiej liście nagrody Bookera, a fani literatury współczesnej zachwycają się nim bardziej, niż czytelnicy komiksów, nic też dziwnego, że oceny dostaje mieszane. Narracja przypomina powieści Harukiego Murakamiego czy Yanna Martela, rysunki są skąpe w środki artystycznego wyrazu, a całość kojarzy się z filmem. Przemilczenia są tu ważniejsze niż to, co bohaterowie wypowiadają wprost. Postacie, choć nieliczne, są niezbyt sympatyczne, a sama historia dotyka nas dość głęboko. Z kolei zakończenie pozostawia z jaskółczym niepokojem w sercu. Zdecydowanie lektura „Sabriny” to przygoda, chociaż niekoniecznie z gatunku tych lekkich, z pozytywnym finiszem. Solennie ostrzegam, że trzeba podchodzić do niej ostrożnie i nie oczekiwać fajerwerków jak w „Sandmanie” czy „B.B.P.O.” Jeśli was ciekawi, zdecydowanie sięgnijcie. Jeśli wolicie kolejne iteracje Batmana, to tytuł nie dla was. Plusy: - gra napięciem i atmosferą
- wiele treści przekazywanych nie wprost • zabawa w kotka i myszkę z czytelnikiem
- współczesna tematyka – społeczna i emocjonalna
Minusy:
Tytuł: Sabrina Data wydania: 20 maja 2020 ISBN: 978-83-66128-37-8 Format: 204s. 190x240 mm Gatunek: obyczajowy, sensacja |