Blisko trzydzieści lat musieliśmy na to czekać, ale nareszcie niemożliwe stało się faktem – „Bogini Moczarów”, siódmy tom „Kajtka i Koka w kosmosie” finalizuje pierwszą kolorową edycję najdłuższego polskiego komiksu.  |  | ‹Kajtek i Koko w kosmosie #7: Bogini moczarów›
|
Pierwsza próba wydania pełnej wersji „Kajtka i Koka w kosmosie” w kolorze została podjęta w 1991 roku, jeszcze pod patronatem samego Janusza Christy. Niestety ambicje przerosły wydawcę i stanęło na trzech albumach. Potem długo nikt nie podejmował tematu, aż wreszcie w 2001 roku Egmont zaserwował komiks w postaci solidnej cegły, ale w edycji czarno-białej. Następnie ją uzupełniano o zaginione kadry, aż wreszcie, dwa lata temu, rozpoczęła się publikacja pokolorowanych zeszytów. Tym razem jednak „W kosmosie” podzielono na siedem części. Ostatnią z nich zatytułowano „Bogini Moczarów”. Poprzednio widzieliśmy Kajtka i Koka, wraz z towarzyszącym im robotem, jak przemierzali nieznaną planetę w poszukiwaniu swojej rakiety. Pobłądzili jednak i wylądowali w rejonie rozległych moczarów. Trafili tam na dziwną osadę, której mieszkańcy przestrzegali wielu rygorystycznych reguł, opierających się o magicznie wierzenia. Nad ich gorliwością pieczę sprawowała tytułowa Bogini Moczarów. Nasi marynarze może i zaakceptowali ten stan rzeczy, gdyby nie to, że Bogini nie zezwalała na związek zakochanym w sobie młodym ludziom. Karą za nieposłuszeństwo stanowiła śmierć. Kajtek i Koko oburzeni tym stanem rzeczy postanowili stanąć w ich obronie. To jednak tylko jedna z przygód, które czekają jeszcze na naszych bohaterów. Album bowiem można podzielić na trzy części. Pierwszą fantastyczno-magiczną, czyli związaną z Boginią Moczarów, drugą osadzoną w klimatach science fiction, której akcja rozgrywa się na pokładzie ich rakiety i trzecią, przygodowo-socjologiczną. Wreszcie mamy także wielki powrót do laboratorium profesora Kosmosika, a wraz z nim kilka niespodzianek. Jak powszechnie wiadomo, Janusz Christa przygody marynarzy tworzył w formie czterokadrowych, codziennych pasków dla gazety „Wieczór wybrzeża”. Ponieważ czytelnikom spodobały się kosmiczne przygody Kajtka i Koka, zaczęli nalegać, by autor nie kończył ich zbyt wcześnie. Ten ulegał naciskom i ostatecznie tworzył je przez cztery lata. Ponieważ eksploracja nieznanych planet pozwalała na dowolne żonglowanie konwencją, w pewnym momencie porzucił space operę i przeniósł naszych bohaterów w scenerię, która bardziej kojarzy się z przygodami Kajka i Kokosza. Ewidentnie widać, że Christa zaczął już wtedy myśleć o porzuceniu marynarzy na rzecz ich starosłowiańskich kuzynów. Niemniej nadszedł czas powrotu między gwiazdy. Trzeba przyznać, że autor bardzo zgrabnie z tego wybrnął, serwując nam pełną twistów fabularnych opowieść. Fajnie też czytało się fragment o buncie robotów w rakiecie. Co ciekawe w obu przypadkach bardziej uwidoczniła się dusza Christy bajarza. Mniej tu gagów i dowcipów sytuacyjnych, a więcej przygody i suspensu. O tym, że „kajtek i Koko w kosmosie” jest przeciągany na siłę świadczy natomiast ostatni fragment albumu, kiedy to marynarze docierają na Ziemię i zostają wplątani w konflikt między mieszkańcami dwóch miejscowości, który jest podsycany przez sprytnego hochsztaplera. Wątek ten jednak kompletnie nie pasuje do całości. Do tego mam wrażenie, że Christa nie miał na niego dobrego pomysłu i postanowił go zakończyć jak najszybciej, więc urywa się bezsensownie. To jednak jedyny minus niniejszego albumu, który mimo wszystko zgrabnie zamyka odyseję kosmiczną Kajtka i Koka. Pozostaje cieszyć się, że wreszcie możemy przeczytać ten komiks w kolorowej wersji. Poza tym w takim formacie o wiele łatwiej go czytać, niż kiedy był opasłym tomiszczem. A teraz czekamy na to, aż Egmont zabierze się za kolorowanie kolejnych przygód załogantów Kakaryki.
Tytuł: Kajtek i Koko w kosmosie #7: Bogini moczarów Data wydania: 2 grudnia 2020 ISBN: 978-83-281-3583-3 Format: 96s. 216×285mm Cena: 39,99 Gatunek: humor / satyra Ekstrakt: 80% |