Jaki jest Thanos, każdy wie – wielki, potężny i z obsesją na punkcie śmierci. A jednak i jego może dopaść słabość, na co tylko liczą jego przeciwnicy. O tym, jak tytan może sięgnąć dna opowiada album „Thanos” ze scenariuszem Jeffa Lemire′a.  |  | ‹Thanos #1›
|
Był zdobywcą, pogromcą galaktyk, a nawet świadomością wszechświata. Thanos przez dekady ewoluował, stając się największym przeciwnikiem superbohaterów lub ich sprzymierzeńcem. Scenarzyści różnie do niego podchodzili. Jedni potrafili pokazać jego złożoność i uwypuklić miłość do Śmierci, dla innych stanowił jedynie materiał dla kolejnego badguy′a, któremu należało skopać rufę. Tworząc w 2016 roku serię „Thanos”, Jeff Lemire na szczęście poszedł tym pierwszym tropem. Już na samym początku dowiadujemy się, że potężny tytan umiera. Jego ciało trawi choroba, której nie potrafi ani rozpoznać, ani okiełznać. O fakcie tym dowiaduje się jego syn Thane, który postanawia to wykorzystać. Przy pomocy Starfoxa, Nebuli, Tryco Slatterusa (samozwańczego Championa Wszechświata i wizualnego brata bliźniaka Lobo z DC) i tajemniczej, upiornie ponętnej damy, wyrusza w misję, która ma się zakończyć ostatecznym pokonaniem i zabiciem swojego ojca. Choć na pierwszy rzut oka nie wygląda to na przesadnie oryginalny pomysł, trzeba przyznać, że Lemire zgrabnie rozpisał wątki i w kilku miejscach potrafi nas nieźle zaskoczyć, niespodziewanymi zwrotami akcji. Z drugiej strony, sięga po bardzo oklepane schematy ze świata Marvela. Już tradycją robi się, że jeśli akcja komiksu rozgrywa się w kosmosie, wcześniej czy później musimy natrafić na Mroczną Phoenix. Przyznam, że akurat ten element można było inaczej rozegrać, bo im częściej mamy do czynienia z Kosmicznym Ptakiem Zagłady, tym coraz mniejsze wrażenie robi na czytelnikach. Z drugiej strony końcówka komiksu zaczyna przypominać oniryczne, baśniowe historie, którym bliżej do „Sandmana” Neila Gaimana, niż uniwersum Marvela. To akurat zaliczam na plus, choć są tam elementy, które można było lepiej rozegrać. Z drugiej strony zobaczyć Thanosa krzyczącego „Avengers zbiórka” stanowi rzecz bezcenną. Jednak momentem, który robi największe wrażenie jest totalny upadek naszego antysuperbohatera. Widzimy go, kiedy wygląda niczym kosmiczny lump, żywiący się szczurami i śpiący na śmietniku. Najgorsza jest jednak świadomość własnej niemocy i powolne oczekiwanie nieuchronnego końca, choć jeszcze niedawno wydawało się, że Thanos jest nieśmiertelny. Od strony wizualnej nie jest źle, z lekkim przechyłem na bardzo dobrze. Dotyczy to zwłaszcza pierwszej połowy albumu, za którą odpowiada sprawdzony rysownik Mike Deodato Jr. Spektakularne, kosmiczne pojedynki to jego specjalność, której nam nie poskąpił. Nieco gorzej jest w drugiej połowie autorstwa Germana Peralty, który w porównaniu ze swoim poprzednikiem, preferuje styl bardziej uproszczony, choć na szczęście nie prostacki. Moda na Thanosa po ostatnich dwóch filmach z cyklu „Avengers” wybuchła ze zdwojoną siłą. Miejmy nadzieję, że nie będzie to oznaczało zmęczenia materiału i kompletne wyeksploatowanie tej postaci, co niestety dotknęło Mroczną Phoenix. Dla przyszłych twórców komiks autorstwa Lemire′a może stanowić odnośnik w jaki sposób twórczo wykorzystać popularnego tytana. I to jest właśnie jego największa siła.
Tytuł: Thanos #1 Data wydania: 12 listopada 2020 ISBN: 9788328196711 Format: 272s. 167x255mm Cena: 79,99 Gatunek: superhero Ekstrakt: 80% |