„Avengers: Nie poddamy się” to pokaźnych rozmiarów, liczący 400 stron wolumin, wypełniony po brzegi nawalanką. Tylko czy aby to najlepsza rekomendacja?  |  | ‹Avengers. Nie poddamy się›
|
Od razu powiem, że dla mnie niekoniecznie. Owszem, lubię czasem przeczytać coś niezbyt wyszukanego, nastawionego na mordobicie, ale bez przesady. Zwłaszcza, że dowodzący serią „Avengers” w ramach cyklu Marvel Now 2.0 Mark Waid, praktycznie od samego początku nie zaprezentował nam nic innego, jak bezmyślne akcyjniaki. O tyle, o ile w przypadku „I Wojny Kanga” to się sprawdziło, to im dłużej opiekował się tytułem, tym bardziej zdradzał brak wyraźnego pomysłu na niego. Ani nie rozbudował ciekawie relacji między członkami drużyny, ani nie zapewnił im intrygujących zagrożeń. Przedstawiciel prastarej, potężnej rasy, Grandmaster, będący od eonów zafascynowany wszelkiego rodzaju grami i wyzwaniami, organizuje kolejne starcie. Jego przeciwnikiem jest niejaki Pretendent. Obaj kolekcjonują swoje drużyny – Czarny Zakon i Zabójczy Legion – po czym wybierają planszę, na której rozgrywać będzie się partia. Jest nią Ziemia. Przenoszą ją w całości w odległy zakątek wszechświata, unieruchamiają część superbohaterów, by zanadto nie przeszkadzali w rozgrywce i zaczynają… Oczywiście od trzęsienia ziemi. Ale nie tylko, bo dla lepszego efektu wywołują fale tsunami, czy wybuchy wulkanów. Aby zwyciężyć, drużyny muszą zdobywać Piramidoidy, za które otrzymują punkty. Potraktowanie w tak przedmiotowy sposób naszej planety oczywiście spotyka się ze zdecydowaną reakcją Avengers (a także ich satelitów w rodzaju USAvengers, czy Drużyny Jedności). Poza Markiem Waidem nad scenariuszem tej bombastycznej historii pracowali jeszcze Al Ewing i Jim Zub, a efekt ich pracy najlepiej porównać do klasycznych, pierwszych „Tajnych wojen”. Wtedy to superbohaterowie i superłotrzy zostali przeniesieni do Battleworldu przez niejakiego Beyondera, by stoczyć między sobą pojedynek. Dziś komiks ten trąca myszką, zwłaszcza, że jego celem była reklama linii zabawek. A jednak ja go lubię, bo każdej postaci poświęcono chwilę, zaś całość wypadła bezpretensjonalnie. Niestety nie można tego powiedzieć o „Nie poddamy się”. Z założenie miał być to ukłon w stronę opowieści retro z lat 70., ale jednak łatwo się na czymś takim wyłożyć, czego dowodem jest chociażby niesławny cykl „Kapitan Ameryka: Uwięziony w wymiarze Z”. Wtedy też Rick Remender chciał nawiązać do przeszłości, a konkretnie do czasów, Jacka Kirby′ego, ale stworzył niestrawny zakalec. Poza tym komiksowy kryzys lat 90. pokazał, że czytelnicy poszukują czegoś więcej, niż tylko coraz bardziej kolosalnych pojedynków. A ten jest zaiste monumentalny. Wciąż przemieszczamy się po całej Ziemi, raz piekąc sobie pośladki w lawie wystrzeliwanej z Wezuwiusza, by za chwilę te same cztery litery odmrażać na Antarktydzie. Ilość postaci, jaka przewija się na kartach komiksu jest imponująca i niby każdy coś tam dodaje od siebie, a czasem mamy nawet ramki, w których pojawiają się ich głębsze przemyślenia, ale jednak ma się wrażenie, że znów mamy do czynienia z tłem i kilkoma liderami (Falcon, Rogue, Citizen V, Wonder Man, Quicksilver i Lightning). Co do zasady, dzieje się tu tyle, że w czasie lektury można zostać przytłoczonym akcją. A i tak sprowadza się ona do tego, że bohaterowie dostają tęgie baty, po czym ktoś serwuje motywującą, pompatyczną przemowę (w końcu tytuł „Nie poddamy się” zobowiązuje) i każdy zbiera się w sobie, by zadać decydujące uderzenie. I gdzieś od połowy albumu zaczynamy odkrywać, że wszystko to zmierza donikąd, a kolejne spektakularne zagrożenia przestają być interesujące. Okazuje się, że co za dużo, to niezdrowo. W pewnym momencie Nova mówi, że wszystko, co się dookoła nich dzieje wygląda, jak dziesięć filmów Michaela Baya w jednym. I szczerze mówiąc, lepiej bym tego nie ujął. Co do strony graficznej, to wygląda ona dokładnie tak, jak scenariusz. Jest wybuchowo, bombastycznie i nie ma chwili na oddech. Kim Jacinto, Pepe Larraz i Paco Medina robią wszystko, by upchnąć na kartach jak najwięcej wydarzeń, a także, by na drugim planie wciąż coś wybuchało, a bohaterowie byli w bezustannym ruchu. Można dostać oczopląsu. W komentarzach odautorskich możemy przeczytać, że rysownicy włożyli dużo energii w tworzenie podziemnej bazy Avengers, w której rozgrywa się jedna z potyczek. Może i tak było, ale finalnie wcale tego nie widać, ponieważ wszelkie szczegóły znikają w ogólnym zamieszaniu. „Avengers: Nie poddamy się” zamyka pewien etap w życiu Mścicieli. Cały okres zwany „Marvel Now 2.0” dobiega końca i zaraz numeracje serii zostaną zresetowane, dając podwaliny pod inicjatywę „Marvel Fresh”, która za Oceanem trwa do dziś. Jeśli zatem traktować ten komiks jako spektakularne zwieńczenie okresu wydawniczego, to trudno o coś, co by je przebiło. Ja jednak wolałbym, by oferował też coś więcej.
Tytuł: Avengers. Nie poddamy się Data wydania: 24 lutego 2021 ISBN: 9788328160088 Format: 400s. 167x255mm Cena: 89,99 Gatunek: superhero Ekstrakt: 60% |