Na silnie zmaskulinizowanej scenie rockowej (i jazzrockowej) kobietom nie jest łatwo. Nie znaczy to jednak, że są na z góry straconej pozycji, co od kilkunastu lat udowadnia norweska gitarzystka Hedvig Mollestad. Jej Trio to zespół, który potrafi dokopać bez pardonu. Choć akurat tym razem – na najnowszym albumie zatytułowanym „Ding Dong. You′re Dead.” – często zachowuje się nadzwyczaj powściągliwie.  |  | ‹Ding Dong. You’re Dead.›
|
Trzeba oddać szefostwu Rune Grammofon, że wiosenna (lutowo-marcowa) ofensywa wydawnicza tej zasłużonej wytwórni płytowej z Oslo dosłownie zbija z nóg. Ale czy może być inaczej, skoro w ciągu zaledwie miesiąca ukazały się nowe albumy takich artystów, jak Fire! („ Defeat”), Elephant9 („ Arrival of the New Elders”) oraz Hedvig Mollestad Trio? Na dodatek każdy – doskonały! Ostatnia z wymienionych formacji, działająca nieprzerwanie od 2009 roku, jest dobrze znana czytelnikom „Esensji”. Zadebiutowała dwa lata później longplayem „Shoot!”, po którym ukazały się kolejno: „All of Them Witches” (2013), „ Enfant Terrible” (2014), „ Black Stabat Mater” (2016), koncertowy „Evil in Oslo” (2016) oraz „ Smells Funny” (2018). Dzięki nim gitarzystka Hedvig Mollestad Thomassen (rocznik 1982) zdobyła taką markę na rynku skandynawskim, że zdecydowała się wykonać kolejny krok w karierze i przed rokiem opublikowała pierwszą w swoim dorobku płytę sygnowaną jedynie swoim nazwiskiem (nie zaś nazwą całego zespołu). Chodzi o krążek „ Ekhidna”, którego pojawienie się mogło – wbrew pozorom – nie uradować, ale zasmucić część wielbicieli Norweżki. Bo skoro powołała do życia nowy skład, czy nie oznaczało to przypadkiem, że poprzedni przeszedł do historii? Na szczęście – nic z tego. Minęło bowiem dziewięć miesięcy i światło dzienne ujrzał szósty studyjny (a siódmy w ogóle) album Tria, na którym u boku Hedvig ponownie pojawili się basistka Ellen Brekken oraz perkusista Ivar Loe Bjørnstad (znany także z formacji Cakewalk). Nowe nagrania zarejestrowano jesienią – w październiku i listopadzie – ubiegłego roku w mieszczącym się w stolicy Norwegii studiu Amper Tone. Na płytę wybrano w sumie sześć kompozycji, trwających nieco ponad czterdzieści jeden minut, czyli dokładnie tyle, by – co jest tradycją grupy – bez problemu całość materiału zmieściła się również na wydaniu winylowym. Jak więc widać, liderka dba także o kolekcjonerów. Muzyka zawarta na wcześniejszych wydawnictwach Tria wyrastała zawsze z tych samych korzeni: jazzu, rocka i metalu (czasami tylko zmieniały się proporcje). I nie inaczej jest tym razem. Choć oczywiście niesprawiedliwością byłoby stwierdzenie, że – chociażby w porównaniu z „ Enfant Terrible” czy „ Smells Funny” – nic się nie zmieniło. Tak to nie ma. Zmieniło się – i to niemało. Z jednej strony Hedvig, Ellen i Ivar z większą intensywnością nawiązali się do swych metalowych inspiracji, z drugiej jednak – zdecydowali się na umieszczenie na płycie utworów, które określić można mianem… – o zgrozo! (nie, wcale nie) – balladowych. To znacząca zmiana, która może, chociaż wcale nie musi, wskazywać kierunek dalszego rozwoju formacji. W każdym razie już dzisiaj mamy powód do tego, aby z niecierpliwością czekać na następcę „Ding Dong. You′re Dead.”. Ale to, jakby nie patrzeć, dopiero melodia przyszłości. Zajmijmy się więc tym, co tu i teraz.  | |
Dwie z sześciu zawartych na najnowszym krążku kompozycji są autorstwa nie liderki, lecz basistki Tria. W tym również ta, która otwiera całość, czyli – jednocześnie najdłuższa w całym zestawie – „Leo Flash’ Return to the Underworld”. Jeśli założyć, że Brekken wyłożyła w niej kawa na ławę to, co gra w jej duszy, to należałoby przyznać, iż Ellen ma duszę… metalową. Potężnie brzmiąca sekcja rytmiczna, do tego wspierająca ją zadziorna, motoryczna gitara, na którą Hedvig nałożyła jeszcze partie solowe – wszystko to sprawia, że mamy do czynienia z utworem, który mógłby uświetnić płytę każdej formacji spod znaku alternatywnego heavy metalu. Nie mniej energii zespół wkłada także w wykonanie „All Flights Cancelled”, w którym po nadzwyczaj dynamicznym wstępie, z wyeksponowanymi basem i bębnami, pojawia się kolejny nowy element w twórczości Tria. W drugiej części numeru Mollestad skręca bowiem w stronę klasycznego rocka progresywnego z lat 70. XX wieku i gra z rozmachem charakterystycznym dla ówczesnych popisów Steve’a Hacketta (w i poza Genesis).  | |
Na kolejną niespodziankę nie trzeba długo czekać. Jest nią siedmiominutowa kompozycja tytułowa – pierwsza z tych, w których zespół z Oslo wycisza emocje i stawia na konsekwentne budowanie klimatu balladowego, zahaczając przy tym o – to jeszcze jedno novum – inspiracje klasyczną psychodelią. Intryguje też początek utworu, w którym albo rozbrzmiewają dźwięki wiolonczeli, albo Brekken sięgnęła na chwilę po kontrabas, na którym zagrała smyczkiem. Trudno orzec, a ze zwyczajowo dla Rune Grammofon bardzo skąpego opisu płyty nic nie wynika. „Gimbal” – to drugie z dzieł Ellen – jest z kolei powrotem do dynamicznego oblicza grupy, aczkolwiek po raz pierwszy na „Ding Dong. You’re Dead.” Norwegowie eksplorują tu intensywnie rejony fusion. Podobnie zresztą jak w „The Art of Being Jon Balkovitch”, gdzie więcej nawet jest jazzu niż rocka. Ozdobą tego numeru jest także wirtuozerska solówka Hedvig. Warto się w nią wsłuchać, ponieważ w ostatnim fragmencie albumu – balladowym „Four Candles” – liderka skupi się już głównie na subtelnym urokliwym motywie, rezygnując z karkołomnych popisów. Ale i tym powinniście być zachwyceni! Skład: Hedvig Mollestad Thomassen – gitara elektryczna Ellen Brekken – gitara basowa Ivar Loe Bjørnstad – perkusja
Tytuł: Ding Dong. You’re Dead. Data wydania: 19 marca 2021 Nośnik: CD Czas trwania: 41:23 Gatunek: jazz, metal, rock W składzie Utwory CD1 1) Leo Flash’ Return to the Underworld: 07:30 2) All Flights Cancelled: 05:27 3) Ding Dong. You’re Dead.: 07:09 4) Gimbal: 05:32 5) Magic Moshroom: 05:32 6) The Art of Being Jon Balkovitch: 04:42 7) Four Candles: 05:32 Ekstrakt: 80% |