Sana Takeda przyzwyczaiła nas do cudownie haftowanych szat oraz przepięknych wnętrz wypełnionych stylowymi bibelotami i lampami wyglądającymi jak dzieła elfów. W piątym tomie „Monstressy” zamiast tego mamy okopy, ostrzał artyleryjski i miejską partyzantkę.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Szata graficzna „Monstressy” jest tak dopracowana, że już kilka razy z zachwytem opisywałam poszczególne kadry w naszym cyklu ( na przykład tu). Takeda nie szczędzi sił, aby oddać najdrobniejsze detale tła, strojów, broni, miękkości lisiego ogona czy połyskliwości piór na skrzydłach kruka. Naprawdę nieczęsto spotykam komiksy rysowane z takim pietyzmem, a w utworze fantasy robi to tym większe wrażenie. W końcu ciekawiej jest oglądać magiczne laboratorium będące w połowie oranżerią niż zwyczajną ulicę albo biuro. Moje narzekania jak zwykle budzą tylko wierzchowce: nie tylko są niedbale naszkicowane, ale w wielu kadrach autorce nie chciało się narysować uzd i siodeł (a trudno przypuszczać, by wojsko jeździło na oklep). Co ciekawe, w scenach typowo wojennych kreska staje się ostrzejsza, traci swoją niby-secesyjną miękkość, kontury wydają się najeżone. Podkreśla to fakt, że Takeda często stosuje koncentryczne linie dla podkreślenia szybkiego ruchu – jak to robią niektórzy graficy mangowi. Wszystko to potęguje dramatyzm, którego i tak nie brakuje, bo już od pierwszych stron pierwszego tomu było wiadomo, że wkraczamy w świat niezwykle brutalny. W monstressoversum żyje odrębna rasa (gatunek?) zwana Arkanijczykami, a z ich ciał można pozyskać substancję zwaną lilium, wykorzystywaną w technomagicznych wynalazkach. W pierwszym tomie byliśmy niemal świadkami ćwiartowania zwłok kilkuletniego dziecka przez studentki magii. W piątym widzimy upiorny skutek eksperymentu polegającego na zażywaniu lilium w czasie ciąży: efektem są albinotyczne, fioletowo żyłkowane kobiety, wyglądające trochę jak wampirzyce, a trochę jak coś, co wykiełkowało w piwnicy. Chociaż właściwie jeszcze bardziej upiorne są zombiaki pozszywane z fragmentów zwłok żołnierzy… Co ciekawe, odchodzimy od ścisłego śledzenia losów tytułowej bohaterki. Już w czwartym tomie widać było, że na równie ważną postać wyrasta Kippa. Z pałętającej się za Maiką Półwilk sierotki staje się… no, nadal sierotką, ale podejmującą decyzje wpływające na losy wszystkich. W krytycznej sytuacji nie waha się nawet chwycić za karabin. Poza tym coraz bardziej zaczyna otaczać ją aura tajemnicy. Mówiąc o tajemnicach, to jedną z większych jest dla mnie relacja Maiki z zamieszkującym jej ciało starożytnym bogiem imieniem Zinn. Na ogół manifestuje się on jako wyrastające z barku dziewczyny kłębowisko czarnych macek. W bardziej zaawansowanej postaci przypomina mumię owiniętą dżdżownicami zamiast bandaży. Jego obecność zmusza dziewczynę do kanibalizmu, a jednak w poprzednim tomie odrzuciła możliwość pozbycia się niechcianego symbionta. Motywuje ją chyba dziwny rodzaj poczucia odpowiedzialności. Tak czy siak, liczba scen, w których pocieszająco tulą się do siebie, wzrasta w postępie arytmetycznym. Innych zagadek również nie brakuje, bo osią akcji jest niezwykle skomplikowana sytuacja polityczna kontynentu. Do tej pory naliczyłam już sześć frakcji (Cumaea, Dwór Świtu, Dwór Zmierzchu, bogowie, koty, ojciec Maiki), a niewykluczone, że pojawią się kolejne. Maika, niczym Ciri, jest poszukiwana przez wszystkich, przy czym niektórzy wrogowie chcą ją zwyczajnie zabić, inni – schwytać w celu przejęcia władzy nad Zinnem. Nie wydaje się to najlepszym pomysłem, jako że oprócz pożerania ludzi lub wysysania z nich siły życiowej, umie on stać się czymś w rodzaju broni masowego rażenia, co z detalami pokazane jest w pierwszym rozdziale tego tomu (wspomnienie Maiki z dzieciństwa). Zresztą tytułowa bohaterka też nie należy do osób, z którymi bezpiecznie jest zadzierać. Już w wieku przedszkolnym została wytrenowana na maszynę do zabijania i nie waha się z tych umiejętności korzystać. Jednak, co ciekawe, w piątym tomie jakby traci odrobinę swego cynizmu i staje się, przynajmniej chwilami, bardziej ludzka. Jak wiadomo, najlepszy sposób na „usympatycznienie” niemiłej postaci to sprawić, by zaopiekował/a się dzieckiem lub zwierzątkiem. A Kippa jest wszak połączeniem obu!
Tytuł: Monstressa #5: Dziecko Wojny Tytuł oryginalny: Haven Data wydania: 12 kwietnia 2021 ISBN: 9788382300284 Format: 176s. 170x260mm Cena: 52,00 Gatunek: fantasy, steampunk Ekstrakt: 80% |